ผมกวาดสายตาออกไปรอบๆ ห้องของเฌอเบลล์อย่างสนใจ เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นคอนโดเธอ ก่อนหน้านี้ก็แค่มาส่งที่ด้านหน้า ไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าจะได้ขึ้นมาที่นี่
ผมรู้ว่าการที่ผมทำแบบนี้มันเสี่ยงมาก คนระดับแด๊ดดี้ของเฌอ ถ้าให้ผมคิดเล่นๆ มีลูกสาวสวยที่ครอบครัวหวงมากขนาดนั้น ผมอยากจะคิดว่าแด๊ดดี้ของเฌอเบลล์คงส่งใครสักคนมาตามดูแลเธออยู่ห่างๆ หากเป็นแบบที่คิดคนคนนั้นก็อาจจะอยู่ที่นี่ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากแถวนี้ ผมเลยมองว่าครั้งนี้ตัวเองเสี่ยงมาก เสี่ยงที่ผู้ใหญ่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร!
“ตามสบายนะเดี๋ยวเราไปเวฟข้าวให้”
“ขอพะแนงหมูกับน้ำตกหมูนะ”
“อือ” คนตัวเล็กตอบรับเบาๆ ในตอนที่เห็นว่าเฌอเบลล์ล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าไปชาร์จแบต ผมค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยๆ แบตมือถือของเธอมันก็หมดจริงๆ เรื่องที่เธอไม่ยอมโทรหาผมมันไม่ได้เป็นแค่ข้ออ้าง พอรู้แบบนั้นผมก็ได้แต่มองตามหลังเธอไปจนสุดสายตา
ห้องของเฌอเบลล
