หนึ่งชีวิต(พลาดท้อง)

สามเดือนต่อมา

สามเดือนผ่านไป

เอย รมิตา

เธอออกจากงานมาได้สามเดือนแล้วแม้จะเสียดายมาก เธอทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศอยู่แผนกการตลาดมาก็นาน ทำมานานจนได้ขึ้นเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดในวัยเพียง25ปี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอตั้งใจทำงานเรียกได้ว่าเป็นพนักงานดีเด่นเลยก็ว่าได้ไม่เคยขาดลามาสายทำงานได้ตามเป้าของบริษัทตลอด ปิดตัวเลขทำการตลาดทำกำไรให้กับบริษัทมูลค่าสูงลิ่ว ใครจะทำได้เหมือนเธอนับว่าอยากมาก...แต่อย่างว่าทุกอย่างมันก็ต้องมีพบมีจากมีขึ้นมีลงก็ถือว่างานทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์ที่ดีให้กับเธอ

รมิตาเป็นคนขยันเก็บเงินเก่งตั้งแต่สมัยที่ทำงานแรกๆ เธอไม่ค่อยเที่ยวและไม่ค่อยแต่งตัวจึงมีเงินเหลือเก็บค่อนข้างมากในแต่ละเดือน และการเก็บเงินที่ผ่านมาก็ทำให้เธอมีเงินก้อนพอให้ตั้งตัวไม่ลำบากมากเมื่อต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด เธออยากให้ลูกได้อยู่กับธรรมชาติสัมผัสกับอากาศดีๆ เบื่อสังคมวุ่นวายในเมืองกรุงอยู่ต่างจังหวัดก็ให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบ

ในตอนนี้รมิตารับงานฟรีแลนซ์รับทำการตลาดให้กับบริษัทต่างๆ ที่สนใจ ก็ถือได้ว่ารายได้ดีไม่น้อยพอที่จะเลี้ยงชีพและเลี้ยงเจ้าตัวน้อยได้สบายๆ แถมยังทำงานอยู่ที่บ้านนานๆ ครั้งจะได้ออกตลาด เธอใช้ความรู้ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำการตลาดผ่านเทคโนโลยีสมัยใหม่ทำให้ลูกค้าพึงพอใจ สำหรับเรื่องความลำบากในชีวิตนั้น เธอมองว่ามันปกติมากเธอเกิดมาเพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างแท้จริง เธอไม่มีพ่อแม่เหมือนกับคนอื่นๆ ตั้งแต่จำความได้เธอก็อยู่ในสถานเด็กกำพร้ามีเพียงแม่พรที่เลี้ยงดูเธอคอยให้ความรักความอบอุ่นกับเธอเรื่อยมา ในตอนนี้แม่พรแก่มากแล้วแต่ก็ยังเลี้ยงดูเด็กๆ อีกหลายคนเธอแวะไปหาบ้างแต่ไม่ได้บ่อยหลักๆ ก็จะส่งเงินกับขนมไปและนั่นก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้รมิตาโหยหาความรักเธออยากมีความรักดีๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นเพราะเธอไม่เคยมีไม่เคยได้รับมัน เธอจึงอยากจะสร้างครอบครัวกับใครสักคนที่รักเธอรักลูกของเธอแต่ทุกอย่างมันก็ไม่เป็นอย่างที่หวังเธอผิดหวังซ้ำๆ จนล้มเลิกและทำให้เธอเลือกทางเดินผิดๆ ไปชั่ววูบทำให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาโดยไม่มีพ่อ...

"แม่ขอโทษ แต่แม่สัญญาว่าแม่จะดูแลหนูอย่างดีที่สุดให้ความรักความอบอุ่นเท่าที่แม่คนนี้จะทำให้ได้หนูคือชีวิตของแม่แม่รักหนูมากนะ" น้ำตาเธอซึมไหลด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งดีใจทั้งเสียใจมือเล็กลูบหน้าท้องที่กำลังขยายใหญ่ด้วยความรักสุดหัวใจ

"แม่รักลูกสุดหัวใจ แม่ดีใจที่หนูเกิดมาเป็นลูกแม่" รักทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าเป็นความรู้สึกที่อิ่มเอมใจ...

ภายในบ้านพัก

รมิตากำลังเลื่อนโทรศัพท์ดูข่าวสารทั่วไปก็พบกับข่าวหมั้นเตรียมวิวาห์หวานของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงขวัญใจสาวๆ มีภาพคู่ชุดพิธีหมั้นพร้อมกับพาดหัวข่าว เธอเลื่อนผ่านไปแล้วยังต้องเลื่อนขึ้นมาดูใหม่อีกรอบ เจ้าบ่าวไม่ใช่แค่หน้าคุ้นแต่เธอมั่นใจว่าใช่เลย ปรานต์ ปรเมศวร์ ใช่ชื่อนี้คือชื่อคนเลวที่เธอเกลียดเข้ากระดูก เขากำลังจะแต่งงานหรอ?

"เหอะ! ให้ตายเถอะ ที่แท้ก็กำลังจะแต่งงาน โชคดีที่เด็กคนคนนี้เป็นลูกของฉันแค่คนเดียว ไม่ใช่กับผู้ชายอย่างคุณ" รมิตาจิ้มนิ้วลงไปที่หน้าของผู้ชายในรูปด้วยความเกลียดและหมั่นไส้ ผู้ชายเห็นแก่ตัวมีแฟนอยู่แล้วก็ยังมาหลอกเธอว่าโสด สงสารผู้หญิงคนนี้จริงๆ ที่จะต้องหมั้นกับคนเลวอย่างเขาคิดแล้วเจ็บใจ ผลของการจิ้มทำให้เด้งเข้ามาในเนื้อข่าวเธอจึงได้อ่านข่าวโดยไม่ตั้งใจ ความจริงก็ไม่ได้อยากอ่านแต่อยากส่อง

เนื้อความข่าว

14 พฤษภาคม

หมั้นสายฟ้าแลบไม่มีข่าวคบแต่มีข่าวหมั้นจ้า

สำหรับนักธุรกิจหนุ่มหล่อไฟแรงเจ้าของธุรกิจส่งออกยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศได้ฤกษ์ดีหมั้นกับลูกสาวรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศ งานหมั้นในครั้งนี้เป็นที่จับตามองจากแวดวงนักธุรกิจ จะมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า...คงต้องรอลุ้นกันต่อไป

"เป็นถึงเจ้าของธุรกิจส่งออกไม่อยากจะเชื่อเลย คนอย่างคุณมันเหมาะกับธุรกิจส่งออกไม้เถื่อน" แม้จะตกใจที่เขาเป็นถึงเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ไม่ใช่ผู้จัดการบริษัทอย่างที่เธอเคยเข้าใจ แต่เอาความจริงเธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว..และเธอก็ไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาลึกๆ แล้วตัวเธอรู้ดีว่ารู้สึกยังไง เธอเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่มีความรู้สึกแต่เธอถูกฝึกให้ไร้หัวใจและเข้มแข็งตลอดมา

หงุดหงิด

รมิตากดปิดโทรศัพท์ลงด้วยความหงุดหงิดเหมือนมีอะไรอยู่ในหัวเธอไม่น่าเลื่อนไปเห็นข่าวไร้สาระพวกนี้เลยรกสมองแต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงเรียกดังขึ้น

กริ่งๆ กริ่งๆ

"เอย แกอยู่ในบ้านไหม"

ญาณิศาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของรมิตาเธอเป็นคนชวนรมิตามาอยู่ที่นี่และบ้านหลังนี้เธอก็เป็นคนจัดให้รมิตาเช่าในราคาถูก เธอไม่ใช่เจ้าของบ้านโดยตรงแต่มีหน้าที่ดูแล บ้านหลังนี้เจ้าของบ้านซื้อไว้หลายปีแล้วแต่ยังไม่เคยมาพักเลยคงรวยมากเพราะซื้อเก็บไว้หลายหลัง เธอเลยขอให้เพื่อนเธอมาเช่าอยู่เดือนละสามพันจะบอกว่าถูกมากสำหรับบ้านสวยหลังใหญ่แต่เธอเล่าสตอรี่ความน่าสงสารให้เจ้าของบ้านฟังจนเกิดความสงสารเลยได้ราคานี้มา

สะดวกสบายคุ้มสุดๆ ลืมบอกว่าญาณิศาทำงานเกี่ยวกับอสังหามีรับดูแลบ้าน ขายเช่าซื้อบ้านในราคาเป็นกันเอง หรือเรียกง่ายๆ ว่านายหน้า...

"ว่าไงเอม มีอะไรหรือเปล่า" เอยกับเอมนับว่าชื่อของทั้งสองนั้นคล้ายกันมากและไม่ใช่แค่ชื่อหน้าตาก็คล้ายๆ กันจนหลายเรียกผิดเรียกถูก

"จะมาชวนออกไปเที่ยวข้างนอก ว่างไหมทำงานอยู่หรือเปล่า" ญาณิศามักจะมาชวนรมิตาออกไปเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง เธออยากให้เพื่อนไปเที่ยวที่สวยๆ สัมผัสบรรยากาศดีๆ

"เพิ่งทำงานเสร็จ รอแป๊บหนึ่งนะ ไปแต่งตัวก่อนทีหลังแกโทรมาก่อนนะ จะได้ไม่ต้องรอ เข้ามาก่อน" เธอให้เพื่อนเข้ามานั่งรอในบ้าน

"ฉันรอได้ สบายมาก"

เพียงไม่นานรมิตาก็เดินออกมาชุดที่เธอใส่เป็นชุดเอยมสีฟ้าน่ารักๆ ชุดนี้ญาณก็เป็นคนซื้อให้

"ชุดนี้สวยดีนะเข้ากับแกมาก ฉันนี่ตาถึงจริงๆ ไปกันเถอะ"

ทั้งคู่เดินมาขึ้นรถกระบะสี่ประตูสีดำเป็นรถคู่ใจของญาณ...

"เดือนหน้าแกต้องไปหาหมอวันไหน" เพื่อนเธอมีนัดกับหมอเกือบทุกเดือนเพราะครรภ์ไม่ค่อยแข็งแรง

"ถ้าจำไม่ผิดน่าจะวันที่สิบ"

"โอเค ฉันจะได้เคลียร์งานไว้ แล้วหมอว่าไงบ้างอะ"

"ขอบใจแกมากนะ" เธอโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ อย่างญาณที่คอยช่วยเหลือ "หมอบอกว่าเด็กแข็งแรงขึ้นมาก คงไม่มีอะไรต้องห่วง"