ตอนที่ 12 แผนกสูติฯ
2114 คำ
"หูยยยย ห้องนาวสวยอ่ะ" ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องพักคอนโดมิเนียมสำหรับพนักงานของ EMMALINE อีฟวางกระเป๋าวิ่งไปรอบห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจราวกับเด็กน้อย
"ห้องอีฟก็ต้องสวยเหมือนกันแหละ" นาวยิ้มขำกับท่าทางของเพื่อน
"นั่นสิ อีฟไปดูห้องอีฟบ้างดีกว่า" ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าของตัวเองเปิดประตูออกจากห้องของนาวไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
หลังจากวันที่เซ็นสัญญาหนึ่งเดือน นาวกับอีฟก็ย้ายเข้ามาอยู่คอนโดมิเนียมที่บัวจัดไว้ให้คนละห้อง ในตอนแรกทั้งคู่จะอยู่ด้วยกัน แต่จ๋า เลขานุการของบัวที่เอาคีย์การ์ดมาให้บอกว่าเป็นสิทธิ์ของนางแบบของแบรนด์ที่จะมีห้องพักส่วนตัว นาวกับอีฟจึงยอมรับไว้ โดยทั้งชั้นมีเพียงสี่ห้อง อีกสองห้องเป็นของแอนนากับน้ำฝนนางแบบอีกสองคนของแบรนด์
นาวถือกระเป๋าเสื้อผ้าเพียงใบเดียวมาวางบนโซฟา แต่ด้วยกลัวว่าจะทำมันเปื้อนหรือเป็นรอยจึงรีบเอากระเป๋าวางลงบนพื้นข้างโซฟานั้นแทน
ดวงตาคู่สวยมองสำรวจห้องชุดขนาดหนึ่งห้องนอน ที่แบ่งเป็นโซนอย่างลงตัว ทั้งโซนส่วนโซฟานั่งเล่นที่มีจอทีวีขนาดใหญ่พร้อมเครื่องเสียงครบชุด ห้องครัวที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ อุปกรณ์ครัว เครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน รวมทั้งโต๊ะอาหาร ระเบียงกว้างที่สามารถออกมาดูดาวยามค่ำคืน ก่อนที่เรียวขาสวยจะก้าวไปยังห้องนอน
"นี่เรากำลังฝันไปหรือเปล่าเนี่ย" นาวใช้สองมือตบหน้าตัวเองสองสามครั้ง ให้ได้รู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไป สำหรับเธอที่นี่เหมือนสวรรค์ชั้นวิมาน ไม่เคยคิดฝันว่าจะได้มีโอกาสอยู่ห้องแบบนี้
นาวกางแขนออกกว้างทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่ม แผ่ตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ รู้สึกเป็นสุขที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก พลางนึกถึงใบหน้าสวยที่เปรียบเสมือนนางฟ้าของเธอ บัว เอมมาลิน ผู้มอบชีวิตใหม่ให้เธอกับอีฟ บุญคุณครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก ตอบแทนทั้งชาติก็ไม่มีทางหมด
"นาว นี่เราไม่ได้กำลังฝันไปกันใช่ไหม" อีฟวิ่งกระโจนเข้ามาล้มตัวลงนอนคว่ำข้างๆ นาว เอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในโชคชะตาชีวิตที่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ จากห้องเช่าโกโรโกโสแคบๆ ที่มีเพียงพื้นที่วางเตียงขนาดห้าฟุต กับห้องน้ำเล็กๆ ขนาดเล็กกว่าห้องนอนนี้เสียอีก ตอนนี้ได้มาอยู่ในห้องชุดสุดหรู
"นาวช่วย" อีฟมองหน้านาวอย่างงงๆ ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ
"โอ๊ยยยย! นาว อีฟรู้แล้วว่าไม่ได้ฝัน" นาวหยิกแขนของอีฟ
"ไม่คิดเลยนะว่าชีวิตของเราจะได้มีโอกาสมาเจอคนดีๆ อย่างพี่บัวกับพี่ปาล์ม" นาวเอ่ยขึ้น สายตามองเพดานห้องสีขาว สองมือประสานกันไว้ที่หน้าท้องแบนราบเช่นเดียวกับอีฟ
"นางฟ้าชัดๆ" อีฟพูด นาวหันมองหน้าอีฟ ที่มีความคิดเหมือนเธอ ทั้งสองคนเป็นนางฟ้าของพวกเธอ โดยเฉพาะบัว แต่เพราะผู้ชายคนนั้นต่างหากที่พาเธอมาพบกับนางฟ้า ทำให้เธอมีวันนี้
Emmaline Public Company Limited
(EMMALINE)
นาวกับอีฟยืนจับมือกันมองป้ายบริษัทผู้ผลิตและจำหน่ายชุดชั้นในสตรี ภายใต้แบรนด์ที่ขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งของประเทศในเวลาแค่ไม่กี่ปี ด้วยช่องทางการจำหน่ายที่ครอบคลุมทั่วประเทศ ผ่านทุกช่องทางการจัดจำหน่าย และขยายไปประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียน รวมทั้งภูมิภาคอื่นทั่วโลก นอกจากนี้ยังเป็นผู้ผลิตชุดชั้นในให้กับแบรนด์ชุดชั้นในชั้นนำในต่างประเทศ
"ไม่น่าเชื่อเลยอีฟว่าเราจะได้เป็นนางแบบ แล้วยังได้เป็นพนักงานของที่นี่ด้วย"
"นั่นสิ ยิ่งคิดยิ่งเหมือนฝันเลยนาว นี่เรายังไม่ตื่นกันใช่ไหม มันเป็นความฝันใช่ไหม"
"นาวช่วย" นาวยื่นมือไปหาอีฟ
"พอเลยนาว เมื่อวานที่นาวช่วยยังเป็นรอยอยู่เลยเนี่ย" อีฟร้องห้ามทันที
"ไปกันเถอะ ไปหาความฝันที่เป็นจริงของเรากัน" นาวกับอีฟจับจูงมือกันเข้าไปในบริษัทด้วยหัวใจพองโต ทั้งตื้นตันใจและดีใจเป็นที่สุด
"วันนี้ทั้งสองคนไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลนี้นะ ทางบริษัทแจ้งไปแล้ว นาวกับอีฟแค่เอาใบนี้ไปยื่น พอตรวจเสร็จก็เอาใบรับรองแพทย์กลับมาให้พี่ พี่จะได้จัดการเรื่องประกันชีวิตให้" จ๋า เลขานุการของบัวยื่นเอกสารส่งตัวไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลของสายฟ้าให้นาวกับอีฟพร้อมทั้งชี้แจ้งสิ่งที่ทั้งคู่ต้องทำ
"ค่ะพี่จ๋า" นาวกับอีฟรับเอกสาร ตอบรับพร้อมกัน
"นาวกับอีฟไปดำเนินการได้เลยนะ พี่ขอจัดการงานให้คุณบัวก่อน" พูดจบจ๋าก็เร่งจัดการเตรียมเอกสารตรงหน้าให้เสร็จก่อนที่บัวจะเข้าบริษัท
"โอ๊ย!!" ขณะกำลังเดินออกจากบริษัท จู่ๆ นาวก็ถูกผู้หญิงหน้าสวยคนหนึ่งชนจนเซถลาจะล้ม ดีที่อีฟคว้าตัวไว้ได้ทัน
"นาวเป็นยังไงบ้าง" อีฟถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไร"
"โทษที มองไม่เห็นน่ะว่ามีคนเดินมาทางนี้" หญิงสาวร่างสูงเพรียว ยืนกอดอก โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้นาว จีบปากจีบคอพูดจาด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าอารมณ์คนฟัง
"ไม่เห็น? คนทั้งคนพูดออกมาได้ว่าไม่เห็น ถ้างั้นตาเธอคงบอดแล้วละ" อีฟสวนกลับผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่ยอม ทำเอาเธอหน้าเปลี่ยนสีด้วยอารมณ์โกรธขึงที่อีฟต่อปากต่อคำกับเธอ
"ปากดี เธอรู้ไหมว่าฉันสองคนเป็นใคร" ผู้หญิงตรงหน้าพูดเสียงลอดไรฟัน ดวงตาแข็งขึง
"เป็นใคร? ใหญ่เท่าเจ้าของบริษัทนี้ได้หรือเปล่า ถึงเดินชนคนอื่นแล้วมาพูดจาแบบนี้"
"ฉันกันแอนนาเป็นนางแบบเบอร์หนึ่งของที่นี่ เป็นหน้าเป็นตาของแบรนด์ แค่นี้สำคัญพอไหม" หญิงสาวอีกคนพูดขึ้น ทำให้นาวกับอีฟรู้ในทันทีว่าผู้หญิงสองคนนี้คือแอนนากับน้ำฝน นางแบบของ EMMALINE และเพื่อนร่วมชั้นคอนโดมิเนียม
"อ๋อ นางแบบที่กำลังถูกปลดละวาง" อีฟเบ้ปากใส่อย่างนึกหมั่นไส้ในความอวดเบ่งของแอนนากับน้ำฝน ที่ทำอย่างกับตัวเองอยู่เหนือทุกคนบนโลกใบนี้
"นี่แก!" แอนนาชี้หน้าอีฟ อีฟก็ตั้งท่าอย่างไม่ยอม พร้อมบวก
"อีฟอย่ามีเรื่องกันเลย อย่าทำให้พี่บัวผิดหวังสิ เราพึ่งเข้าบริษัทวันแรกเองนะ" นาวย้ำเตือน เพราะตอนนี้คนในบริษัทเริ่มมองมาทางนี้กันแล้ว
"กล้าเรียกคุณบัวอย่างสนิทสนม ไม่เจียมกะละหัวเลยนะ คงเป็นพนักงานใหม่ล่ะสิ" แอนนามองนาวกับอีฟตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาเหยียดหยัน ส่วนน้ำฝนก็เบ้ปากใส่ มองด้วยสายตาเหยียดหยามไม่ต่างกัน
"มีอะไรกัน" น้ำเสียงผู้มีอำนาจสูงสุดของบริษัทดังขึ้น ทำให้หญิงสาวสองคนรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติ
"สวัสดีค่ะคุณบัว วันนี้คุณบัวเข้าบริษัทแต่เช้าเลยนะคะ แอนนากับน้ำฝนมีเรื่องจะคุยกับคุณบัวพอดีเลย" แอนนากับน้ำฝนทักทายบัวเสียงอ่อนเสียงหวาน อีฟมองหน้า แล้วทำปากขมุบขมิบใส่ 'สตอ' ทั้งสองคนถลึงตาใส่
"ขอเป็นสักสิบโมงแล้วกัน ขอเคลียร์เอกสารก่อน แล้วตกลงเมื่อกี้มีอะไรกัน" บัวถามเสียงเรียบ
"ไม่มีอะไรค่ะ อุบัติเหตุนิดหน่อย เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วค่ะ" น้ำฝนรีบบอกบัวทันที
"แล้วรู้จักกันหรือยัง"
"รู้จัก? รู้จักใครคะ" น้ำฝนถามอย่างงงๆ
"ก็นาวกับอีฟไง นาวกับอีฟจะมาเป็นนางแบบในคอลเลคชั่นใหม่ของเรา"
"นางแบบ!!" แอนนากับน้ำฝนร้องเสียงหลงหันมองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ทำไม? ตกใจอะไรกัน เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ"
"แต่....." แอนนาแสดงออกทางสีหน้าว่าไม่พอใจที่จะมีคนมาแทนที่เบอร์หนึ่งอย่างเธอ เพราะเธอคิดว่าเธอจะได้รับงานนี้ก่อนหมดสัญญา เห็นทีเธอคงต้องทบทวนเรื่องสัญญาใหม่เสียแล้ว
"ถ้ามีอะไรสงสัยสิบโมงเข้ามาคุยทีเดียว นาวกับอีฟมีคิวไปตรวจสุขภาพไม่ใช่เหรอ รีบไปสิบ่ายจะได้เข้ามาคุยรายละเอียดงาน" พูดจบบัวก็เดินตรงไปยังลิฟต์ผู้บริหารทันที
"ค่ะพี่บัว" นาวกับอีฟตอบบัวพร้อมกัน ก่อนจะยิ้มให้แอนนากับน้ำฝนอย่างเหนือกว่า ทั้งสองคนมองนาวกับอีฟอย่างกับจะเข้าไปกระชากฉีกทึ้งร่างให้ขาดคามือ
"วันแรกก็เจอศัตรูละ ท่าทางเส้นทางอันสวยหรูของเราจะไมได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเพียงอย่างเดียวแล้วละ แต่มาทั้งก้าน ใบ พร้อมหนามเลย" นาวพูดขึ้นขณะยืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์
"นั่นสิ คนเรานี่ก็แปลกเนอะ เจอกันครั้งแรก รู้จักก็ยังไม่รู้จัก แต่ก็เขม่นใส่กันละ เราไปแท็กซี่กันไหม อีฟกลัวว่าจะกลับมาไม่ทันบ่าย ถ้ามัวแต่รอรถเมล์"
"แต่แท็กซี่มันแพงนะ"
"หารกันคนละครึ่งก็ไม่เท่าไหร่หรอก ดีกว่าผิดเวลานะ"
"ก็ได้ นั่นไง แท็กซี่มาพอดีเลย" นาวชี้ไปยังแท็กซี่คันเขียวเหลืองที่ขับใกล้เข้ามา ก่อนจะพากันไปโบกรถ ไปยังโรงพยาบาลทันที
โรงพยาบาล
"ปุณณ์ไม่เข้าไปกับนุ่นเหรอ" นุ่นกอดรัดแขนแกร่งอย่างออดอ้อน
"ไม่จำเป็น" ปุณณ์ตอบน้ำเสียงเย็นชา
"เย็นชาจังเลยนะ ว่าแต่ว่าไม่คิดถึงความหลังของเราบ้างเหรอ" นุ่นยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนไหล่ของปุณณ์ เขย่งปลายเท้า โน้มใบหน้ากระซิบเสียงพร่าสยิวข้างใบหู เธอยังคงมีความต้องการทางเพศ แต่ด้วยปุณณ์ส่งคนมาเฝ้าหน้าบ้าน ทำให้เธอไม่สามารถออกไปหาที่ระบายได้
"ไม่"
"แต่นุ่นมีความต้องการ ถ้าปุณณ์ให้นุ่นไม่ได้ นุ่นก็จะไปหาคนอื่น อย่าคิดว่าคนของปุณณ์จะขวางนุ่นได้นะ"
"เธอกล้าไปมีอะไรกับคนอื่นขณะที่อุ้มท้องลูกของฉันอยู่ ฉันไม่เอาเธอไว้แน่"
"ทำไม? จะฆ่านุ่นเหรอ แต่ในท้องนุ่นมีลูกของปุณณ์อยู่นะ ปุณณ์กล้าเหรอ" นุ่นท้าทายในอำนาจของปุณณ์ โดยยกลูกมาเป็นตัวประกัน
"ฉันไม่มีทางฆ่าลูกของฉัน แต่ฉันจะทำให้เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย ถ้าเธออยากอยู่อย่างทรมานเชิญลองดีได้เลย แล้วไม่ใช่แค่เธอ เพราะคนแรกที่จะต้องได้รับความทรมานโดยมีเธอเป็นผู้ชมก็คือพ่อแม่ของเธอ" มือหนาคว้าเข้าที่สันกรามของนุ่นก่อนจะออกแรงบีบ สายตาดุดัน
"ปะ...ปล่อย...จะ...เจ็บ นุ่นยอมแล้ว" นุ่นไม่กล้าต่อลองอีก มือหนาคลายออก นุ่นจำยอมเดินเข้าห้องตรวจครรภ์ ปุณณ์ส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดตามติด ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งกอดอกบนเก้าอี้ที่หน้าห้องแผนกสูตินรีเวช
"มีอะไรเหรอนาว...นาวมองใคร" อีฟเดินชนนาว เมื่อจู่ๆ นาวก็หยุดเดิน แล้วหันมองอะไรบางอย่าง หลังจากที่ทั้งคู่ตรวจสุขภาพเสร็จ
"คุณปุณณ์ คนที่ช่วยนาวไว้คืนนั้น" นาวตอบอีฟสายตายังคงจ้องมองร่างสูง
"คงมารอเมียมั่ง"
"หะ...ห๊ะ?" นาวหันมองหน้าอีฟทันที
"ก็มานั่งรออยู่แผนกนี้ก็ต้องมารอเมียฝากท้องไง ไม่งั้นผู้ชายที่ไหนจะมานั่ง"
"ท้อง? มีลูก" นาวพึมพำกับตัวเอง อย่างคิดไม่ถึงว่าปุณณ์จะมีลูกมีเมียแล้ว วันนั้นที่เจอเขาที่ร้านอาหาร เขาก็ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย
"นาวจะเข้าไปทักเขาไหม"
"ไม่ เรากลับกันเถอะ" นาวตอบก่อนจะเดินออกจากโรงพยาบาลไป
- ผู้เขียน
