ตอนที่11 ครอบครัว
1000 คำ
ตอนที่11 ครอบครัว
แผงขนตาอันงามงอนของเจนิสยังคงไม่มีทีท่าว่าจะขยับตื่นขึ้นมาเลย ในขณะที่ผมยังคงนั่งข้างเตียงใกล้ๆ กับเธอมองพร้อมกับกุมมือมือแสนเรียวไว้ตลอดเวลาในใจของตัวเองมันเอาแต่คิดไปต่างๆนานามากมายทั้งลูกตัวเองก็ต้องมานอนโดยตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวในโรงพยาบาลพร้อมกับเมียอีกคนที่เกิดอาการเป็นลมไปอีกคนต่อหน้าต่อตาผม
“ภรรยาของคุณอยู่ในสภาวะที่ค่อนข้างอ่อนแอเพราะเนื่องจากเกิดการพักผ่อนน้อย ร่างกายก็เลยเกิดอาการอ่อนเพลียอีกทั้งยังไม่ได้รับรับสารอาหารที่ทำให้เกิดพลังงานแก่ตัวเอง ให้เธอพักผ่อนมากๆ นะครับ หมอจัดยาบำรุงไว้ให้แล้ว”
นี่เป็นถ้อยคำของหมอที่เมื่อตรวจอาการของเจนิสแล้วบอกกับผมก่อนหน้านั้น เมื่อสังเกตแล้วร่างกายของเจนิสซูบผอมไปมากกว่าเดิมเล็กน้อยแต่สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนนั้นก็คือดูอิดโรยมากกว่าปกติเธอทำงานมากมายขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นนะแต่ถึงอย่างไรต่อไปนี้ผมจะพาเธอกับลูกมาอยู่ที่บ้านของตัวเองให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตามถึงเวลาที่จำเป็นต้องทำแล้ว....
“โซ.....”
ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วจากนั้นก็ต้องหลับไปอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะค่อยๆ กระพริบตาถี่ๆ ซ้ำๆ แบบนั้นอยู่หลายครั้งก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาได้ สิ่งแรกที่เห็นก็คือโซฟัสนั่งกุมมือฉันอยู่แบบนั้น ทั้งๆ ที่เจ้าตัวเหมือนจะคิดอะไรบ้างอย่างเพื่อข้ามเวลาให้ฉันตื่นมั้ง ฉันจึงเปล่งงเสียงเรียกเขาทันที
“เจ..เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือมีอาการอะไรนอกจากที่โซกล่าวมารีบบอกโซมาเลยนะจะได้รีบไปบอกหมอ”
โซฟัสรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเข้ามาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของฉันจากนั้นก็พูดออกมาแต่ทว่าสายตาของเขาก็พลอยสำรวจร่างกายของฉันตอนนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกเพราะสิ่งที่ฉันกังวนมากที่สุดและเป็นห่วงที่สุดก็คือลูก
“ลูกล่ะโซ ซีเจนอยู่ไหน ฟื้นหรือยัง เงียบทำไมโซตอบเจมาสิ ไหนว่าลูกเราปลอดภัยแล้วยังไงล่ะ โซโกหกเจหรอ”
นับถือผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอห่วงลูกมากกว่าอะไรทั้งนั้น ทั้งๆ ที่ร่างกายตัวเองยังคงนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแบบนี้แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อหัวอกคนเป็นแม่มันก็เหมือนจะขาดใจตายเมื่อรับรู้ว่าลูกเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่ผมเองยังแทบหยุดหายใจด้วยซ้ำนี่ขนาดได้เจอกับซีเจนเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“โซไม่ได้โกหกเจ ลูกของเราปลอดภัยแล้วแต่ยังไม่ฟื้นเท่านั้นเองแล้วตอนนี้ก็นอนพักฟื้นอยู่ห้องผู้ป่วยแล้ว”
“เจจะไปหาลูก”
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับกระชากสายน้ำเกลือที่มือตัวเองออกจากนั้นก็ก้าวลงจากเตียงทันที แต่อาการหน้ามืดก็เข้ามาเล่นงานอีกรอบหนึ่งจนตัวเองจวนจะล้มลงทันที
“เจ”
ปึก!
ผมก้าวเท้าพร้อมกับคว้าตัวของเจนิสที่จะเซล้มลงพื้นให้เซเข้ามาที่แผงอกของตัวเองทันทีจนทำให้เกิดเสียงกระทบจากตัวเจนิสกับแผงอกตัวเองดังปึก
“เป็นยังไงดื้อดีนักโตแล้วนะฟังกันบ้างเจ”
เสียงของโซฟัสบอกในขณะที่อ้อมแขนของเขายังกอดตัวของฉันไว้อย่างแน่นคงกลัวว่าฉันจะตกลงไปนอนอยู่ที่พื้นละมั้งแต่ตอนนี้ฉันไม่พอใจมากที่โซฟัสว่าให้ฉันดื้อเนี้ยแหละ
“ปล่อย” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบทรงตัวเองแล้วผละออกจากอ้อมกอดของโซฟัสทันทีแล้วไปนั่งที่เตียงอีกครั้งหนึ่ง “ฉันไม่ใช่เด็กไม่ต้องมาว่าให้ดื้อ!” ฉันพูดขึ้น
“เหอะตัวนะสิที่ไม่ใช่เด็กส่วนนิสัยกับความดื้อมันเด็กชัดๆ”
ผมพูดสวนกลับเจนิสทันทีที่เธอบอกเถียงว่าตัวเองไม่ใช่เด็กไม่ต้องมาว่าให้ดื้อนอกจากนี้สรรพนามที่เจนิสใช้แทนตัวเองจากคำว่าเจเป็นฉันมันก็ยิ่งทำให้ผมอยากจะจัดการกับเธอนัก
“เอ๊ะ! ก็บ่ว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ!”
ฉันทำตาขวางแบบไม่พอใจสุดๆ ส่งไปให้คนที่กอดอกยืนอยู่ตรงหน้าของตัวเองทันที โซฟัสมีสิทธิอะไรมาว่าให้ฉันแบบนั้นล่ะ เป็นใคร ใครก็ไม่พอใจอยู่ดี
“จริงสิลืมไปเลยว่า..ไม่เด็กแล้วมีลูกโตขนาดนี้แล้ว”
เสียงของผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าอย่างเหลือเชื่อส่งให้เจนิสทันที อยากให้เธอได้ผ่อนคลายบ้างไหนๆ ลูกก็ปลอดภัยดีแล้ว ทำไมต้องเครียดด้วยมันเสียสุขภาพเปล่าๆ
“ฉันไม่อยากมาเถียงกับคุณแบบนี้นะ” ฉันบอกโซฟัส
“’งั้น..อยากไปหาลูกไหมเจ?”
ผมถามเจนิสออกไปอีกครั้งในทันทีเมื่อเธอได้ยินถึงกับทำตาเป็นประกายออกมาอย่างสุดแสนดีใจเป็นอย่างยิ่ง ผมรู้ว่าเจนิสเป็นห่วงลูกมากขนาดไหนอีกอย่างจะให้เธอได้พักผ่อนที่ห้องเดียวกับซีเจนเลยไม่ต้องแยกกัน
“ไปสิป่ะรออะไรล่ะ?”
ฉันทำท่าพร้อมจะลุกขึ้นทันทีแต่อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่ของโซฟัสเข้ามากดตรงไหล่ของตัวเองไว้เพื่อไม่ให้ลุกขึ้นเมื่อเงยมองหน้าของเขาก็เห็นว่าโซฟัสทำหน้าจริงจังมาก สุดท้ายฉันก็ต้องนั่งลงเหมือนเดิม
“ก่อนไปเรามีเรื่องต้องตกลงกันเจ”
- ผู้เขียน
