ตอนที่ 17 น้ำตาลูกผู้ชาย
หัวใจที่เต้นสั่นระรัวถี่ขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะเดิม ตึก ตึก ตึก ความรู้สึกนี้เปรียบได้ดั่งการที่คนเราตื่นเต้นกับอะไรสักอย่างที่มันเคยเกิดขึ้นเนินนานมาแล้วจนเกือบลืม เดจาวูใช่ไหม ฉันถามตัวเองขึ้นในใจอย่างซ้ำๆ แต่มันไม่ใช่! นี่มันคือความจริงมือฉันเองที่ถือแก้วน้ำยังเกิดการสั่นไหวถ้าไม่มีมือใหญ่ของโซจับกุมไว้ป่านนี้มันคงร่วงหล่นลงพื้นไปแล้วแน่ๆ
ตึก! ตึก! ตึก!
“เสียงหัวใจเรียกร้องหาโซใช่ไหมเจหื้ม?”
ผมหรี่สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าแสนหวานของคนที่อยู่ในอาณาเขตอ้อมกอดของตัวเอง ใบหน้าแสนขาวเนียนเปลี่ยนสีเป็นแดงกร่ำสุขเหมือนลูกตำลึงกลิ่นตัวที่ห่างการสัมผัสมาถึงสามปีเต็มลอยเข้ามาให้ผมสูดดมอย่างจังกลิ่นที่หอมราวกับกลิ่นของเด็กแรกเกิดไม่มีการผสมกลิ่นของน้ำหอมสมัยนี้...
“อย่าหลงตัวเองโซ”
ฉันพยายามหลีกเลี่ยงโดยการเบี่ยงใบหน้าหันข้างเพื่อหลีกเลี่ยงคนตัวโตที่เอาใบหน้าเข้ามาทีละ
