20.00 น.
(Talk อายาโตะ)
ยัยพราวฟ้ายัยเด็กปั่นประสาท สองทุ่มแล้วยังไม่กลับบ้านอีก ผมมานั่งรอเธอตรงโถงกว้างของบ้านสักพัก ช่วงนี้ผมรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องของยัยเด็กนี่บ่อยๆ ท่าทีกวนบาทาของเธอที่เธอทำกับพี่น้องคนอื่นของผมเธอยังทำเป็นปกติ
แต่ท่าทางที่แสดงออกมาว่า ไม่มีความรู้สึกใดๆ กับผม มันทำให้ผมโคตรหงุดหงิด เธอมองผ่านและทำเหมือนผมไร้ตัวตน ไม่มีแม้กระทั่งความเกลียดให้ผม ถ้าเกลียดผมซะจะยังดีกว่า อย่างน้อยเธอก็ยังมาด่าว่าผม แต่นี่เธอทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
หลังจากผมได้ถามตัวเองหลายๆ ครั้งว่าทำไม ผมก็เริ่มจะได้คำตอบสำหรับคำถามนั้น แล้วก็มีแต่ต้องพูดกับเธอเท่านั้น ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนใครแย่งเธอไป
พูดถึงก็เข้าบ้านมาเลย ผมอดไม่ได้ต้องเดินเข้าไปหาเธอ
“พราวฟ้า ไปไหนมา กลับค่ำเชียว” ผมพยายามไม่ขึ้นเสียงและไม่แสดงอาการกระด้างกระเดื่องกับเธอ
“อายาโตะ ฉันจำไม่ได้ว่าต้องรายง
