ไฟร้อนซ่อนสวาท

ตอนที่ 9

9

กลีบปากอิ่มนุ่มที่แยกยิ้ม เพราะอารามดีใจว่าหนีได้หนหนึ่งแล้ว ด้วยการใช้เล่ห์กลว่าปวดท้องจนทนไม่ไหว ถ้าไม่ให้เข้าห้องน้ำก็จะปล่อยเรี่ยราดอยู่ตรงนั้นแหละ ถึงได้หลบฉากออกมาอย่างหวุดหวิด

ฟันคม ๆ ขบกัดจนมีเสียงดังกรอดๆ ไม่รู้มันจะอะไรหนักหนา ตอนเช้าก็มีพิธีที่บ้านและโรงแรมแล้วก็จะเสร็จเลย เธอจะได้มีเวลาคิดใคร่ครวญหาทางหนีทีไล่ แต่กลับต้องมาฉีกยิ้มจนเหงือกแห้งที่บ้านไร่ ซึ่งชายหนุ่มบอกว่าอาศัยมากกว่าในตัวเมืองรับแขกเหรื่ออีกรอบหนึ่ง

โอ๊ย! ปวดหัว อยากจิกทึ้งดึงเส้นผมซึ่งเกล้าเป็นมวยแล้วฉีดสเปรย์ซ้ำไปอีกครั้ง เพื่อให้อยู่ทรงยุ่งเหยิงเหมือนคนถูกผีหลอกจนเป็นไข้หัวโกร๋นเสียจริงๆ ทางหนีน่ะมีให้ แต่เธอไม่มั่นใจต่างหากละ แต่...เอาวะในเมื่อเลี่ยงไม่ได้แล้ว ก็เสี่ยงมันเลยละกัน ไหน ๆ เธอก็กะจะหนีทางหน้าต่างตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่นา ตอนนี้เสียงของคนเมาซึ่งมานั่งตั้งวงสรวลเสเฮฮาก็เงียบหายไปแล้ว ไม่รู้ว่าเมาหลับหรือว่าจะไปกันแล้ว แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่สนใจอะไรแล้ว ขอให้หลุดออกไปจากห้องบ้า ๆ นี่ได้เป็นพอละกัน

นิลลดาวิ่งตัวปลิวไปยังหน้าต่างโดยเลือกด้านที่มืดที่สุด แต่เพียงแค่ทาบมือไปบนขอบหน้าต่าง ดันตัวเองพร้อมยกปลายเท้าขึ้นสูงเท่านั้น ไอ้ชุดแต่งงานรุ่มร่ามฟูฟ่องก็กลายเป็นอุปสรรคเสียอีก

‘โธ่เว้ย!! มันจะอะไรหนักหนาวะนี่ คนยิ่งรีบๆ อยู่’

เรียวปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อสบถขบกัดด้วยความรำคาญกับความรุ่มร่ามของชุดที่ใส่ บางส่วนก็คับเสียจนหายใจแทบไม่ออก แล้วตัวกระโปรงก็ยังกับสุ่มครอบไก่จนเธอปีนป่ายไม่ถนัดเอาเสียเลย

ใจเธออยากถอดทิ้งเสียหลายครั้ง แต่พอคิดจะทำอะไรก็มีอุปสรรคมาขัดขวางซะทุกทีไป ดูอย่างคราวนี้ซิ ถ้าขืนมัวแต่ถอดชุดอยู่เธอก็ไม่มีทางหนีรอด ตอนนี้หูก็แว่วได้ยินเสียงคนพูดดังใกล้มาเรื่อย ๆ เลยทำให้นิลลดาตัดสินใจปีนหน้าต่างอย่างเร็วไว

แสงไฟจากในห้อง ทำให้เธอมองเห็นด้านพื้นดินสลัวๆ แม้จะไม่สูงมากแต่ในช่วงเวลาราตรี พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวแล้วหลบอยู่หลังเมฆก้อนใหญ่อีกก็ทำเอาคนใจกล้าถึงกับขาสั่นไปได้ไม่น้อยเหมือนกัน สองแขนเรียวเกร็งจนแทบจะเป็นชาขณะหย่อนกายลงบนพื้น

วู้!! นิลลดาพ่นลมออกจากปอดอย่างโล่งอก เมื่อสองเท้าเหยียบย่างลงบนพื้นโดยที่ตัวเองไม่ล้มคลุกไปบนพื้นดินเปียกแฉะเจิ่งนองไปด้วยน้ำฝน ให้เป็นอุปสรรคอีกอย่างในการหนี สายลมพัดพาเอาละอองฝนเย็นๆ มาแตะบนผิวกายส่วนที่ไร้ผ้าปกปิดทำเอาขนตามเรือนกายสาวลุกซู่ กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้คิดจะสนใจ รีบเดินอย่างระมัดระวังเลียบริมขอบบ้านและสุมทุมพุ่มไม้เตี้ย ๆ ที่คิดว่าคงจะพอใช้กำบังกายให้รอดพ้นจากสายตาราวกับเรด้าของหมียักษ์นามพายุได้ ทว่าตอนนี้...

“ว่าไง ฉันถามทำไมถึงไม่ตอบ มุกลดา” คนตัวใหญ่เอยถามเสียงเข้มดุซ้ำอีกครั้ง

นิลลดาถึงกับสะดุ้งเฮือก หยุดชะงักราวกับถูกใครจับขาเอาไว้ ขนแขนสแตนอัพ เย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ากับน้ำเสียงกร้าวแข็งซึ่งดังมาจากมุมใดก็ไม่รู้ ค่อย ๆ เอียงศีรษะสอดส่ายสายตามองหาที่มาของเสียง แค่เงาดำทะมึนก็ทำให้หัวใจซึ่งก็มีปัญหาอยู่แล้วจะหล่นตุ้บลงไปกองที่ปลายเท้า เมื่อได้เห็นใบหน้าเจ้าของเสียงอย่างชัดเจน เธอถึงกับหน้าซีดเผือด

หมียักษ์พายุยืนเอนอิงกับต้นไม้ใหญ่อย่างไม่กลัวความเปียกชื้นและสกปรก แสงไฟสาดส่องมาทำให้เห็นร่างชายหนุ่มเป็นเงาดำทะมึน ส่งให้ร่างบึกบึนดูแข็งแกร่งและกระด้าง เพิ่มความน่ากลัวและน่าเกรงขามอีกเท่าตัว นิลลดาถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างติดขัดและยากเย็น รอบกายอรชรแข็งเป็นหิน ถูกล้อมไว้ด้วยกระไอเย็นจัดราวกับน้ำแข็ง เมื่อสบกับสายตาสีนิลดุเป็นอริกล่าวหาว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด เห็นแก่ตัวและไม่รักษาสัญญา

หน้านวลหงิกงอเป็นจวักตักแกง กลัวจนฉี่จะราดแล้ว แต่ยังสามารถดึงเอาความกล้า ซึ่งตอนนี้เหลืออยู่เพียงน้อยนิดถลึงตาตอบกลับไป

‘จะมาโกรธมาโมโหเธอได้ยังเล่า เธอไม่ได้เป็นคนไปทำสันยิงสัญญาอะไรด้วยสักหน่อย ก็แค่ตัวแทนเท่านั้นเอง มีหน้าที่เป็นเจ้าสาวปลอมๆ เพื่อช่วยให้พิธีแต่งงานไม่ล่มต่างหากเล่า แล้วจะให้เธอมาติดแหง็ก คอยหวาดระแวงว่าเมื่อไหร่จะถูกปล้ำทำเมียจริง ๆ น่ะหรือ ไม่มีทาง อยากได้เมียก็รอพี่สาวเธอกลับมาละกัน ส่วนเธอนะ ขอจรลีไปเยี่ยมน้องชายต่างมารดาก่อนแล้วกัน ก่อนจะรีบกลับไปหาแม่โดยด่วนเลยละ ไม่ยงไม่อยู่มันแล้วที่นี่ เพราะอย่างนี้มั้งพี่มุกถึงได้หนีไปน่ะ คนอะไรไม่รู้น่ากลัวจะตายชัก ขนาดว่าเธอไม่ได้เป็นคนขี้ขลาดนะ ยังอดกลัวตัวสั่นไม่ได้เลย’

“จะทำอะไร น่าจะใช้สมองคิดก่อนนะ เอะอะก็หนีลูกเดียว เธอคิดหรือว่าเดินออกไปในสภาพแบบนี้ จะรอดกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย หรือชอบที่จะให้ไอ้คนเมาบ้ากามที่ไหนก็ไม่รู้ลากเข้ารกเข้าพงพาไปทำมิดีมิร้ายนะ อย่างนี้ถ้าไม่เรียกปัญญาอ่อนก็คงโง่เต็มที”

แค่เสียงพูดเยาะหยันไม่พอ น้ำเสียงยังดุเข้มและเย็นจัดยิ่งกว่าน้ำแข็ง ทำเอาคนถูกว่าหน้าตึงเปรี๊ยะ ต่อมความโมโหพุ่งลิ่ว ๆ ยิ่งกว่าปรอทถูกไฟเผา กรามเล็ก ๆ ขบกัดจนแก้มเนียนนุ่มนูนขึ้นสัน อยากจะถลาวิ่งไปต่อยปากคนพูดสักหมัด แต่ทำได้ก็เพียงแค่กำหมัดไว้แน่น สูดลมหายใจเข้าปอดเต็ม ๆ ก่อนหน้านวลจะยิ้มทำราวกับว่าคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเพียงสายลมพัดผ่านไป

“เปล่า” นิลลดาตอบกลับเสียงสูงลิ่วขึ้นจมูกนิด ๆ “ไม่ได้คิดจะเล่นเจ้าล่อเจ้าเถิดกับคุณเลยสักนิด แค่เห็นว่าทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการช่วยคนบางคนไม่ให้หน้าแตกยับเยินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จะกลับบ้านก็เท่านั้นเอง” ตอบง่าย ๆ แต่จุดประกายเปลวไฟในดวงตาคู่คมให้ลุกโชนขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะจางหายไปโดยที่คนพูดไม่ทันจะได้เห็น

“งั้นหรือ” เอ่ยถามเสียงเรียบ สอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ขยับเคลื่อนกายออกจากใต้ต้นไม้ เดินมาหานิลลดาราวกับพยัคฆ์กำลังจ้องตะครุบเหยื่อตัวน้อยแต่ฤทธิ์มาก เหมือนกระต่ายป่าว่องไวและปราดเปรียว ฉลาด ใสซื่อ และดื้อรั้น ทำให้เขาหงุดหงิดแต่แฝงไว้ด้วยความสนุกยามต้องออกตามไล่ล่าเอาตัวกลับมา

“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยหรือ ที่ตกลงอีกอย่าง แล้วทำอีกอย่าง เธอคิดว่าฉันจะยอมให้หลอกเล่นเหมือนเป็นของเล่นหรือไง”

“อะไร...ฉันไปหลอกลวงอะไรคุณ” คนถูกกล่าวโทษโดยไม่ได้ทำความผิดชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีกชุดใหญ่ ยืนจังก้าสองมือเท้าสะเอว หน้าตาถมึงทึง

“คุณคิดเองเออเองไปทั้งนั้น ไอ้เรื่องแต่งงานบ้า ๆ นี่คุณก็เป็นคนเสนอมา ไม่ใช่ฉันไปอ้อนวอนเสียหน่อย แล้วจะมาพูดว่าฉันเป็นคนผิดหาพระแสงอะไรมิทราบ” เธอจำได้แม่ยำเชียวละที่บิดาบอกว่าพายุเป็นคนเสนอเรื่องการแต่งงาน แล้วจะช่วยเหลือน้องชายและคดีความขึ้นมาเอง ไม่ใช่พี่สาวและครอบครัวเธอเป็นคนเสนอหรือบังคับข่มขืนใจให้ทำเสียหน่อย ชิ...จมูกโด่งได้รูปยู่ย่นเล็กน้อย เบะกลีบปากอวบอิ่มยื่นไปข้างหน้า

“ถ้าไม่ชอบใจ ทำไมถึงไม่ปฏิเสธเสียตั้งแต่ตอนแรกล่ะมุกลดา เห็นหน้าตาใสซื่อไม่คิดว่าจะฉลาดแกมโกงแบบนี้นะ คิดจะให้ฉันช่วยเหลือครอบครัวเธอก่อน พอเรื่องจบ เธอกับครอบครัวก็อันตรธานหนีหายเข้ากลีบเมฆไปใช่ไหม แต่จะบอกอะไรให้นะ เธอรู้จักฉันน้อยไปเสียแล้ว คนอย่างฉัน ลงทุนอะไรแล้ว ต้องได้กำไรเสมอ”

นิลลดากลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ลงกับท่าทางคุกคามและเป็นอริฉายชัดมา ก้าวเท้าถอยไปด้านหลัง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันหลังวิ่งหนีแทน แต่อีกฝ่ายก็ไวทายาดคว้าแขนเรียวและดึงเข้าหาตัวอย่างเร็ว แถมจับล็อกร่างกลมกลึงด้วยท่อนแขนกำยำ

“ปะ...ปล่อยฉันนะ!” ตอนแรกกะจะใช้เสียงแข็งและฝ่ามือบนใบหน้าคร้ามแกร่งแล้ว แต่ก็นึกขึ้นมาได้เสียก่อน ถ้าทำอย่างนั้นจะเป็นการเร่งเพลิงโทสะในตัวหมียักษ์ให้เล่นงานเร็วขึ้นและหนักขึ้น เลยเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนและผลักดันอกกว้างแทน