พลังวิเศษของฉันคือการอ่านใจ

6.ข้าจะรอ

คาร่าจัดโต๊ะอาหารเล็กๆ ในห้องนอนของดัชเชส สาวใช้วางอาหารทั้งหมดลงไปพร้อมกับไวน์และน้ำชา

จินนี่ที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาหารเหล่านั้นชวนให้เธอรู้สึกหิวเป็นอย่างมากเพราะว่าเมื่อวานแทบไม่ได้ทานอะไรเลย

คาร่าเดินตรงเข้าไปจัดการสวมชุดเดรสให้จินนี่ มันเป็นชุดเดรสที่ไม่ได้มีความรัดรูปหรือว่าต้องสวมคอร์เซ็ทที่เธอเกลียด ชุดเดรสที่ทำจากผ้าหนาพอสวมควรอีกทั้งพอสวมใส่ก็รู้สึกนุ่มลื่นสบายผิว

“หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ท่านดยุคมีคำสั่งให้เดินทางเข้าไปในเมืองพร้อมกันค่ะ วันนี้เป็นกำหนดการแจกจ่ายหินเวทมนตร์ให้กับชาวบ้านพอดี ท่านดยุคอยากให้ดัชเชสไปพร้อมกัน..เพื่อเป็นการแนะนำตัวกับชาวเมืองไปด้วย”

จินนี่จัดการทานอาหารเบื้องหน้าอย่างไม่รีรอ แต่ทว่าในใจก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด จึงหวั่นใจว่าจะสามารถยืนข้างท่านดยุคได้อย่างเหมาะสมรึเปล่า

อีกทั้งแต่ไหนแต่ไรเธอไม่ชอบไปที่ที่มีคนเยอะๆ เพราะว่าความคิดของพวกเขาจะแย่งกันส่งเสียงออกมาและมันจะทำให้เธอ..ปวดหัวจนแทบบ้า

ถึงอย่างนั้นการปฏิเสธท่านดยุคก็เป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมอยู่ดี เธอไม่สมควรทำอะไรแบบนั้นทั้งที่นี่คือการแนะนำตัวของเธอ..

ไม่ว่าจะทรมานหรือว่าหวาดกลัวมากแค่ไหนก็ต้องอดทนนะจินนี่ จะต้องอดทนและผ่านมันไปให้ได้อย่างที่ท่านดยุคกล่าวกับเธอว่าควรจะทำตัวให้เหมาะสมกับการเป็นดัชเชสแห่งเดอเรก

เธอได้รับการปฏิบัติที่ดีก็ควรจะทำตัวให้เหมาะสมกับสิ่งที่ได้รับมาด้วย..

“ขะ..เข้าใจแล้วค่ะ”

คาร่ายกยิ้ม

“เมื่ออยู่กับสาวใช้หรือว่าใครก็ตามที่ยศต่ำกว่าดัชเชส อย่ากล่าวคำสุภาพออกมาอีกนะคะ เพราะว่าท่านคือดัชเชสแห่งเดอเรก เชิดหน้าขึ้นและยิ่งหลังตรงๆ เพื่อให้ตัวเองดูมั่นใจมากกว่านี้ ข้ารู้ว่ามันไม่ง่ายแต่ดัชเชสจะต้องค่อยๆ ปรับเปลี่ยนไปนะคะ ข้ารู้ว่าท่านจะต้องอยากยืนเคียงข้างท่านดยุคด้วยความเหมาะสมและคู่ควร..ค่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ ค่ะ”

ริมฝีปากของจินนี่หยักยิ้มขึ้นมา เธอยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มโดยที่พยายามยืดหลังขึ้นมาเพื่อให้ตั้งตรงด้วยความสง่างาม หากอยากคู่ควรกับเขาก็จะต้องค่อยๆ เริ่มที่ตัวของเธอเอง

คาร่าเป็นคนดีจังเลยนะ ช่วยแนะนำเธอด้วยความใจดีและไม่ดุเธอเลยสักนิด

“ขอบ..คุณนะคาร่า”

คาร่าก้มหน้าลงเล็กน้อย

“หลังจากวันนี้จะมีการเรียนที่ท่านอาจจะต้องเหนื่อยแน่นอนค่ะ ถึงเรื่องมารยาทจะไม่จำเป็นต้องเรียนแต่เรื่องอ่านหนังสือและการปกครองท่านจินนี่จะต้องเรียนรู้เอาไว้นะคะ”

เธอน่ะ อยากเรียนหนังสือมาตลอดเลย อยากจะอ่านหนังสือมากมายที่ทำได้แค่มองอยู่หน้าร้านหนังสือ บันทึกการเดินทางของวิลล์ นักเดินทางเลื่องชื่อที่เขาล่องเรือไปทั่วแล้ววาดรูปและเขียนบันทึกการเดินทางของตัวเองมาขาย ด้วยภาษาที่เข้าใจง่ายและการบรรยายที่เหมือนกับว่าผู้อ่านสามารถมองเห็นท้องฟ้าสีครามและทะเลที่สวยงาม ทำให้หนังสือของเขาขายดีเป็นอย่างมาก

จินนี่อยากจะอ่านหนังสือของเขาสักครั้ง แต่เพราะว่าเขาใช้ภาษากลางที่ไม่ใช่ภาษาพื้นเมืองเธอจึงอ่านไม่ออก อีกทั้งไม่มีเงินพอจะซื้อด้วย..ทำให้จินนี่ได้แค่มองหนังสือของวิลล์ในร้านหนังสือเท่านั้น

หากว่าเธอได้เรียน เธออาจจะสามารถอ่านบันทึกการเดินทางที่แสนสวยงามของวิลล์ได้!

“ข้า..จะตั้งใจเรียนนะคะ..ขะ..ข้าชอบการอ่าน..หนังสือ”

คาร่าพยักหน้าเบาๆ

“ดีแล้วค่ะ ท่านจินนี่จะต้องสนุกกับการเรียนอย่างแน่นอนค่ะ”

เหมือนกับว่าคาร่าไม่ได้ดูแลดัชเชสอยู่เลย เพราะมันเหมือนกับเธอกำลังดูแลดรุณีน้อยที่อายุไม่เกินสิบสอง ทั้งที่ท่านจินนี่อายุเข้าสู่วัยสาวเต็มตัวแล้ว..

แต่ถึงอย่างนั้นคาร่ามองว่านี่คือเรื่องดี เพราะเธอได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเด็กน้อยที่มีแผลในใจอย่างหนักหนา เพื่อทำให้นางกลับมาเป็นดัชเชสผู้สง่างามได้อีกครั้ง

หลังจากนั้นคาร่าก็พาดัชเชสจินนี่เดินไปขึ้นรถม้าที่มีท่านดยุคนั่งรออยู่ด้านใน สาวใช้ส่งตะกร้าที่มีน้ำชาและขนมปังให้กับดัชเชสของเธอ

“อาจจะกลับช้ากว่ากำหนด เพราะฉะนั้นหากว่าท่านจินนี่หิวก็ทานนี่ก่อนนะคะ”

จินนี่ยกยิ้ม เป็นรอยยิ้มแสนงดงามที่มันออกมาจากความดีใจของเธอจริงๆ

“ขอบคุณนะคะ..คาร่า”

พึ่งสอนไปแท้ๆ ว่าห้ามพูดสุภาพกับเธอ..แต่ท่านจินนี่ก็ยังจะพูดสุภาพกับเธออีก!

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะเข้ากันได้ดีมากๆ กับคาร่า..”

จินนี่พยักหน้าเร็วๆ

“คาร่า..ใจดีมากค่ะ”

เขามองหน้าเธอนิ่งๆ

“แล้วข้า..ใจร้ายกับเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

“ถึงไม่เห็นเจ้าส่งยิ้มแบบนั้นให้ข้าบ้างเลย”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ท่านดยุคเอง..ก็..ใจดีกับข้า มะ..เหมือนกัน”

ดันเต้ยกมือขึ้นมาลูบผมของจินนี่เบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“เช่นนั้นก็ช่วยสนิทกับข้าให้เหมือนกับสนิทกับคาร่าบ้างสิ”

ไม่เหมือนกันสักนิดเลย เพราะว่ากับคาร่านางมิได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงเหมือนกับที่ท่านดยุคกำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่เหมือนสักนิดเดียว เพราะแค่มองหน้าเขา เธอก็ประหม่าไปทั้งหัวใจ

“ขะ..ข้า จะ..พยายามค่ะ”

เขาส่งยิ้มให้กับเธอ

“ในเมื่อเจ้ารับปากว่าจะพยายาม เช่นนั้นข้าก็จะรอคอยก็แล้วกัน..”

เธอไม่รู้ว่าการรอคอยของเขามันมีความหมายว่ารอคอย..อะไรกันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นจินนี่ก็อยากจะเป็นคนที่ดีกว่านี้ อยากจะคู่ควรกับเขาและอยากยืนเคียงข้างเขาโดยที่เขาไม่อายใครที่มีเธอเป็นภรรยา

รถม้าจอดที่ด้านหน้าหมู่บ้านที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์เดอเรกมากนัก ท่านดยุคเดินลงไปก่อน เขายื่นมือมาให้เธอจับ..จินนี่ยกยิ้มก่อนจะวางมือของเธอลงบนมือของเขา

เมื่อเธอลงมาด้านล่างก็พบกับชาวบ้านที่มายืนรอท่านดยุคอยู่ พวกเขามีสภาพความเป็นอยู่ที่ดีมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก สวมเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้านและรอยยิ้มที่เป็นมิตร..

ที่นี่ไม่เหมือนกับที่เมืองหลวงที่เธอเคยอยู่เลย เพราะว่าหากอยู่ที่เมืองหลวงเธอจะต้องทำงานอย่างหนัก ไม่ใช่แค่เธอแต่เด็กที่ไม่มีพ่อแม่ทุกคนจะต้องทำงานเพื่อแลกค่าข้าวและค่าที่อยู่อาศัย

มันคือขุมนรกบนดินที่ดูเหมือนจะทรมานมากกว่าขุมนรกในคัมภีร์ไบเบิลเสียอีก.. บางทีจินนี่ก็คิดนะว่าหากเธอหนีออกมาจากที่นั่นและไปอยู่ที่เมืองอื่นมันจะทรมานน้อยกว่านั้นรึเปล่า

แต่การอยู่ที่นั่นและทำงานอย่างหนักมันก็ทำให้เธอได้พบเจอกับท่านดยุค..และได้มาอยู่ที่นี่ ที่ผ่านมาคงเป็นแบบทดสอบจากพระเจ้าสินะ ว่าเธอจะสามารถอดทนกับความเจ็บปวดได้รึเปล่า

“นี่คือท่านดัชเชสของพวกเราสินะคะ ช่างงดงามและเหมาะสมยิ่งกับท่านดยุค!”

หลังจากนั้นจินนี่ก็ได้ยินเสียงขอบคุณและสรรเสริญดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อนดังขึ้นมาจากเมืองของแกรนด์ดัชชีเดอเรก เธอยืนมองรอยยิ้มที่แสนภาคภูมิใจของท่านดยุคด้วยหัวใจที่เต้นแรง..

เพราะความเก่งกาจของเขา ถึงได้พาชาวเมืองทุกคนเดินทางข้ามผ่านความยากลำบากมาได้ ช่างน่าชื่นชมและเหมาะสมกับคำสรรเสริญยิ่งแล้ว