บทที่ 18
อ้ายเฉินไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอกับหยางพ่านชุนในวันนี้ให้กับคนอื่นฟัง ไม่ได้บอกแม้สักคนเดียว นั่นจึงทำให้ประตูหลังยังคงเปิดทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เช้ายันเย็นมิได้ปิดเหมือนตอนกลางคืน ที่นางไม่บอกก็เพราะหากเชียงเชียงรู้ไม่นานพี่ชายก็ต้องรู้แล้วก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเปล่า ๆ
“เฉินเอ๋อร์พรุ่งนี้สหายพี่จากตระกูลหลินจะเดินทางมา เจ้าจำได้หรือไม่ที่เมื่อก่อนพี่เคยไปเรียนที่เมืองหลวง”
อ้ายเฉินยิ้ม นางจะจำไม่ได้ได้อย่างไร สหายคนนี้ของพี่ชายเป็นบุตรชายคหบดีในเมืองหลวง พี่ชายชื่นชมเขามากว่าเก่ง หากได้เขาเป็นเขยก็จะทำให้กิจการของตระกูลหลี่ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก
แต่หลังจากนางเข้าพิธีมงคลไปกับหยางพ่านชุนพี่ชายก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีก ยามนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนางหย่ากลับมาอยู่ตระกูลหรืออย่างไรถึงได้ยกคุณชายตระกูลหลินขึ้นมาพูดถึงอีกแล้ว
“อย่าบังคับใจน้อง” มารดาที่มักจะไม่ค่อยพูดจาอะไรนักเอ่ยขึ้น และเพ
