บทที่ 17
“นายท่านไปไหนมาขอรับ”
เขากลับมาทางเดิมที่คราวก่อนกลับมา แสร้งทำเป็นนอนกลางวันเพราะเหนื่อยล้าจากอาการป่วยทั้ง ๆ ที่ร่างกายของเขาเกือบจะเป็นปกติดีแล้วด้วยซ้ำ
แต่พอกระโดดข้ามหน้าต่างมาก็เจอเข้ากับพ่อบ้านที่เอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย “แค่อย่าบอกใครก็พอ ข้าไปทำธุระมา”
พ่อบ้านจึงพยักหน้าตอบรับก่อนจะปล่อยให้เจ้านายพักผ่อน เมื่อคล้อยหลังพ่อบ้าน มีเงามืดหนึ่งสายพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง
“เป็นคนที่เจ้าคิดจริง ๆ “
เจ้าของเงาดำทรุดลงนั่งข้างเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขวดเล็ก ๆ ที่บรรจุสุราชั้นดีออกมาจิบ
หยางพ่านชุนไม่แม้จะลืมตามองเขาเพียงพยักหน้าเพื่อให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเขารู้ว่าเขารับรู้แล้ว
“แล้วเจ้าจะทำเช่นไรต่อไป” เจ้าของเงาดำยังคงถามต่อเมื่อเห็นคนวางแผนทุกอย่างนิ่งเฉย แต่ก็ชินเสียแล้วสหายเขาเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่จำความได้กระมั้ง
“ทำอย่างที่ทำมาตลอด แสร้งไม่รู้ แล้วคนพวกนั้นล่ะ”
