บทที่ 11
แม้ตระกูลหลี่มีฐานะแต่คนในเรือนกลับไม่ได้มากมายเหมือนจวนขุนนางชั้นสูง หรือคหบดีในเมืองหลวง เพราะร้านหรือโรงเตี๊ยมที่ตระกูลหลี่เป็นเจ้าของก็อยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อม จะกินจะอยู่อย่างไรก็แค่ให้คนไปบอกที่ร้านก็จะเตรียมให้ทันที ไม่ต้องวุ่นวายนำมาทำที่จวน
นั่นจึงทำให้คนในตระกูลหลี่ได้กินอาหารชั้นดีอยู่เสมอ ๆ และเพราะอย่างนั้นในจวนจึงเงียบสงบไม่ได้วุ่นวายมากนัก ซึ่งเป็นสิ่งที่มารดาของอ้ายเฉินชอบ และนางเองก็ชอบเช่นเดียวกัน
ครอบครัวเล็ก ๆ กินอาหารด้วยกันแทบจะทุกมื้อ ใส่ใจกันและกัน ครอบครัวของนางเป็นเช่นนั้น แต่กลับแต่งไปเจอกับชายที่มีแต่ความเย็นชาให้ มองนางเป็นเพียงแค่ภรรยาในนาม ไม่ใส่ใจความรู้สึกกันเท่าที่ควร ทั้ง ๆ ที่ตอนเริ่มต้นก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
หญิงสาวเลิกนึกถึงเรื่องของหยางพ่านชุนในระหว่างเดินไปเตรียมของกำนัลให้กับคนที่มาอาศัยจวนข้าง ๆ
“เชียงเชียงเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่มาซื้อจวนข
