คุณนวลมณีเป็นลมไปราวสิบนาทีก็รู้สึกตัวเพราะฤทธิ์ยาดมของพิชชาภา ท่านแทบเป็นลมอีกรอบเมื่อเห็นหน้าของลูกชายคนโต
“ตาเก้า! ที่น้องพูดจริงหรือเปล่าตอบแม่มาซิ!”
“เอ่อ...” ธาวินหลบตา
“ตอบ! หนูกั้งอยู่ในไร่กับลูกจริงๆ เหรอ”
“เอ่อ... จริงครับคุณแม่”
“โฮ! ฉันจะเป็นลม”
คุณนวลมณีตีอกชกหมัดใส่ขาตัวเอง ไม่คิดไม่ฝันว่ากษมาจะได้หวนกลับมาอยู่ในกำมือของธาวินเช่นเดิม วัวเคยขาม้าเคยขี่อยู่ด้วยกันมีหรือจะไม่เลยเถิด
“ทำไมไม่บอกแม่สักคำ ทำไมไม่ยอมบอกแม่เลยสักคำ!”
“ผม... คิดว่าไม่จำเป็นครับคุณแม่”
“ไม่จำเป็น! ครอบครัวหนูกั้งยักยอกเงินเราไปเกือบสองล้านแต่เก้าบอกว่าไม่จำเป็น”
“ใช่! พี่เก้าพูดออกมาได้ไงว่าไม่จำเป็น สองล้านนะคะไม่ใช่สองบาท!”
“พ่อจะไปคุยกับหนูกั้งเอง”
หัวหน้าครอบครัวเอ่ยขึ้นเป็นคำแรกหลังฟังแม่ลูกทะเลาะกันนาน กษมาเป็นเด็กดีเขาเชื่ออย่างนั้นและจะยังเชื่อต่อไป ส่วนบิดาของกษมาที่ทำผิดอาจเ
