เกือบสามทุ่มแล้วแต่ธาวินนอนไม่ค่อยหลับจึงเดินลงจากเรือนใหญ่เลียบเคียงมายังโซนบ้านพักของป้าเนียน สอดส่องหาว่ากษมานอนห้องไหน เขาเห็นห้องหนึ่งหน้าต่างถูกเปิดแง้มเอาไว้ก็แอบเดินไปส่องแล้วก็เห็นกษมากำลังนับเงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงตัวเอง นับยังไงมันก็น้อยมากอยู่ดีในสายตาของเขา เขากระโดดข้ามหน้าต่างเกิดเสียงดังจนกษมาต้องรีบหันมามอง พอเห็นว่าเป็นเขาก็รีบเก็บเงินแบงค์ร้อยหลายใบลงใส่กล่องสี่เหลี่ยม
“คุณมาที่นี่ทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แค่แวะมาเดินเล่น”
“เดินเล่นตอนสามทุ่ม คุณจะบ้าหรือเปล่า”
“ไม่บ้าสักนิด”
ธาวินปรายสายตามองห้องนอนสี่เหลี่ยมขนาดแคบมีเพียงตู้เสื้อผ้ากับเตียงนอนสามฟุตเท่านั้น ห้องเก็บของที่เรือนยังใหญ่มากกว่าห้องนอนของหล่อนอีก เขานั่งลงขอบเตียงทิ้งกายลงนอน เจ้าของห้องรีบเด้งกายลุกขึ้นไปหลบมุมปลอดภัย
“เดี๋ยว! เข้ามานี่หน่อย”
จู่ๆ ธาวินก็เรียกเสียงเข้ม เปลี่ยนจากนอนหงายสบายๆ
