“อดทน”
“ไม่ไหว กั้ง... ไม่ไหวค่ะ” กษมากัดริมฝีปากล่างสะบัดผมไปมาจนมันแผ่กระจายเต็มหมอน เลื่อนมือลงมาวางทาบบนหน้าท้องไม่ให้เผลอเกร็งกายค้างยามปลายลิ้นอุ่นจัดขบเม้มกวาดปลายลิ้นชิมน้ำหวานจากกลีบกุหลาบของตนเอง มันช่างยากนักในการบังคับกายไม่ให้เกร็งรับสัมผัสร้อนแรง
“อืม... พี่เก้าขา”
หล่อนพยายามหุบเรียวขาลงทว่าธาวินไม่ยอมจับขาหล่อนแยกออกไปกว้าง แนบริมฝีปากกับปลายลิ้นลงชิมหนักกว่าเดิมเรียกเสียงครางแผ่วจากเรียวปากจิ้มลิ้ม อาการขัดขืนแทบไม่หลงเหลือมีเพียงความต้องการให้เขาอ่อนโยนเท่านั้น
ชายหนุ่มคลั่งความหอมหวานตรงหน้า เกลียดชังตัวเองที่ตั้งใจจะกระโจนจ้วงใส่หล่อนให้เสร็จๆ ไปแต่ก็อดใจไม่ไหวทำอย่างนี้กับหล่อนจนได้ ผ่านมาห้าปีแล้วกุหลาบช่อนี้ยังสวยไม่สร่างจนเขาแทบไม่เห็นร่องรอยกระทำจากชายคนอื่นเลย
มีแว็บหนึ่งที่แอบดีใจ
บางที... หล่อนอาจจะยังไม่มีใคร
บางที... หล่อนอาจจะไม่เปิดใจรับคนใหม่
บางที
