ธาวินเข้าออฟฟิศช่วงเช้าไปเคลียร์งานก่อนจะรีบกลับมาดูแลกษมาในช่วงที่หล่อนไม่รู้สึกตัว เมื่อหล่อนรู้สึกเขาก็มักจะแสร้งไม่มาหาหรือไม่ก็เดินหนีให้ไกล ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยทั้งสามถูกรวบตัวไว้ได้แล้วรอเพียงกษมาฟื้นเขาก็จะพาหล่อนไปชี้ตัวคนร้ายแล้วจับพวกมันสามคนเข้าคุกทันที
เมื่อคืนหล่อนมีไข้ขึ้นเล็กน้อยโชคดีที่เขาเมาไม่มากจึงพอมีสติดูแลหล่อน การได้ดูแลอย่างใกล้ชิดทำให้เขาได้เห็นแผลตามเรียวแขนบอบบาง รอยช้ำตรงหน้าท้อง และอุ้งมือสองข้างที่แตกร้าวจากการทำงานหนักซึ่งร่องรอยมันหนักเกินกว่าจะว่าเพิ่งเป็น
ธาวินพยายามเก็บงำทุกอย่างไว้ อยากรู้แต่ไม่อยากแสดงให้รู้ว่าเขาห่วงหาอาธรหล่อนมากแค่ไหน
“น้องวิน...”
“หืม?”
“มาหาคุณแม่สิครับ...”
เสียงหล่อนเบามากเขาต้องก้มหน้าลงใกล้และตั้งใจฟัง ขณะนั้นเสียงประตูถูกเคาะธาวินจำต้องเลิกสนใจกษมามองป้าเนียนที่เดินเข้ามาพร้อมอาหารคนป่วย
“ให้ป้าโทรตามหมอมาดูอาการไหมคะ”
