แต่แล้ว...
“ตาย...หมายความว่ายังไงครับ” อมันต์ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ หัวจิตหัวใจล่องลอยปลิดปลิว
“ก็ตามทีลื้อเห็นในรูป มีคนพบศพเด็กคนนี้เมื่อหลายเดือนมาแล้ว เป็นศพไร้ญาติ ตายเพราะตกเลือด...” ประภาษกล่าว พร้อมกับชี้นิ้วไปที่รูปถ่ายของศพหญิงนิรนาม ซึ่งนอนอยู่ในป่าข้างทางอย่างน่าเวทนา
ลักษณะแม้จะอวบอืดเพราะผ่านเวลาไปหลายวันกว่าจะมีคนไปพบเจอ แต่รูปพรรณสัณฐานก็คลับคล้ายคลับคลาจริงๆ
“ไม่จริง...ผมไม่เชื่อ” น้ำหูน้ำตาไหลพราก สิ่งที่เขาทำมันร้ายแรงเกินให้จะให้อภัยตัวเองจริงๆ เภตราจากไปแล้ว อย่างนั้นเหรอ...
เป็นไม่ได้
“ไม่เชื่อก็ตามใจลื้อ อั๊วะทำดีที่สุดได้เท่านี้ ส่วนศพก็รับเป็นญาติและสั่งให้ทำพิธีไปแล้ว” เรื่องนี้ไม่ได้ยาก เพราะเป็นศพนิรนาม ใครๆ ก็อยากให้มีคนมารับไปอยู่แล้ว ยิ่งจ่ายเงินให้ ก็ยิ่งไร้ร่องรอยของปัญหา
“ป๊าโกหกผม!” อมันต์ลุกพรวดยืนขึ้นแล้วทุบโต๊ะ กวาดข้าวของบนโต๊ะกระจัดกระจาย
