“ตอนนี้พี่อยู่เชียงใหม่ พี่มาหาหนูกับลูก...” เขาเปิดบทสนทนา ขณะที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้รับรองด้านหน้าอพาร์ทเม้นท์
เพราะเป็นช่วงวันหยุดยาว งานที่บริษัทและโรงงานก็เคลียร์หมดแล้ว จึงถือโอกาสมาหาหญิงสาวเพื่อจะคุยเรื่องสิทธิ์ในการช่วยกันดูแลบุษบามินตรา
‘เราไม่ได้อยู่ที่นั่น โรงเรียนหยุดอาทิตย์หนึ่งฉันก็เลยพาลูกมาเที่ยว คุณกลับไปซะเถอะ’ ปลายสายกล่าว
“ที่ไหน...พี่จะตามไป” อมันต์ลุกขึ้นยืนด้วยความกระวนกระวาย เขาต้องรีบเคลียร์งานด้วยความร้อนรน เพื่อจะได้มีเวลามาอยู่กับลูกในช่วงวันหยุดยาว แต่ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...
‘ไม่จำเป็น ปล่อยเราให้ชีวิตกันตามปกติเถอะ เรามีความสุขกันดี’
“พี่คุยกับเคทแล้วเรื่องหนูมิ้น...เขายอมรับได้ เภตรา...พี่ไม่ได้จะพรากหนูมิ้นไปไหน เราแค่หาทางออกร่วมกัน เพื่อจะช่วยกันเลี้ยงดู” เขาถอนหายใจในความรั้นของอดีตคนรัก บวกกับความคิดถึงลูกที่แม้จะได้พบเจอกันเพียงครั้งสองครั้ง
