ลิขิตรัก พันธนาการชีค EP.03 เพราะรักมาก ก็ยิ่งเจ็บมาก (1)
1188 คำ
เสียงคลื่นซัดเข้าสู่ฝั่งเป็นระยะ หากแต่หญิงสาวร่างเพรียวระหงนั่งชันเข่า สายตาเหม่อลอย มองไปยังท้องทะเลที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตาด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ภาพในวันวานยังคงย้ำเตือนให้เจ็บปวด แม้จะพยายามลืมเลือน แต่สมองก็ยังคงมีภาพเหล่านั้นเต็มไปหมด น้ำตาเริ่มคลอตา
เมื่อนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น อยากรู้เหลือเกินว่าจิตใจทำด้วยอะไร ถึงได้ใจร้ายอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ หักหลังเธออย่างเลือดเย็น ส่วนเพื่อนสนิทของเธอก็ยิ่งแล้วใหญ่ ทำไมถึงกล้าทำร้ายเธอ ทั้งๆ ที่เธอก็คอยดูแลและให้การช่วยเหลือมาตลอด
แค่ผู้ชายคนเดียวมาตาวีถึงขนาดหักหลังต่อความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อกันได้อย่างไร มือเรียวยกขึ้นมากรีดหยาดน้ำตาที่กำลังไหลลงอาบแก้มอย่างเจ็บปวดเจียนขาดใจ เสียงสะอื้นยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนึกถึงภาพของทั้งสองในห้องนอนเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
“ฉันต้องลืมคุณให้ได้...เจ้าชายคามิล”
การะเกดมองแหวนบนนิ้วเธอข้างซ้ายอย่างชั่งใจ จะโยนทิ้งหรือเก็บเอาไปคืนให้ผู้เป็นเจ้าของแหวนดี เสียงถอนหายใจดังออกมาเป็นระยะ ไม่รู้จะทำอย่างไรกับหัวใจของตัวเองดี อยากจะลืมแต่ก็ลืมได้ยาก หากจะให้รักและยอมอภัยแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ยิ่งทำไม่ได้ใหญ่ จะให้ใช้ผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน มันไม่ใช่เธอ
แม้เธอจะรักเจ้าชายคามิลมาก แต่ตอนนี้ชายหนุ่มก็เป็นของเพื่อนสนิทเธอไปแล้ว ยิ่งตอนนี้มาตาวีก็ท้องอีก สิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ก็คือการหลีกทางให้เพื่อนและหลานที่จะเกิดมาในอีกไม่ช้าเท่านั้น
เสียงฝีเท้าเดินย่ำทรายเข้ามาใกล้ทุกขณะ แต่ดูเหมือนว่าคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ไม่ได้สนใจกับการมาของร่างบอบบางด้านหลังแม้แต่น้อย
ดวงตากลมโตมองร่างเพรียวระหงที่นั่งชันเข่า แหงนหน้ามองไปยังท้องทะเลด้วยความเป็นห่วง เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนสนิทคนนี้กันแน่
“เข้าบ้านได้แล้ว นั่งตากน้ำค้างแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกลูกเกด”
“ขอเรานั่งต่ออีกหน่อยได้ไหมปาน”
“มีปัญหาอะไรที่ทำงานหรือเปล่าลูกเกด หรือว่ามีปัญหากับแฟน”
‘ปาน’ หรือ ‘ปานไพลิน อนันต์วิทย์’ เพื่อนสนิทอีกคนของการะเกด มองร่างเพรียวระหงที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างห่วงใย เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนคนนี้ ตั้งแต่เรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงาน เธอกับการะเกดก็ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก
“เอาไว้เราพร้อมเมื่อไรแล้วเราจะเล่าให้ปานฟัง”
คนอกหักเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บแปลบ อยากจะลืมแต่ใจก็ยิ่งจำ เมื่อไรหนอที่หัวใจจะจำได้เสียทีว่าผู้ชายที่เธอรักไม่ได้รักเธออีกแล้ว
ปานไพลินได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเป็นห่วง เห็นอาการเช่นนี้แล้วบอกได้คำเดียวว่าน่าเป็นห่วง หญิงสาวนั่งลงข้างกายเพื่อนสนิท สายตากลมโตคู่สวยเหลือบมองใบหน้าสวยที่ฉายแววเศร้าจนน่าใจหาย หรือว่าเพื่อนเธออกหัก
“ยังไงลูกเกดก็ยังมีปานนะ อย่าเก็บความเจ็บปวดเอาไว้คนเดียว ระบายออกมาบ้าง ดีกว่าเก็บเอาไว้คนเดียว ยิ่งเก็บเอาไว้ก็ยิ่งทุกข์”
การะเกดหันหน้ามามองปานไพลินแล้วก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กๆ ต้นแขนเรียวงามยกขึ้นมาโอบกอดร่างบอบบางอย่างต้องการที่พึ่ง หัวใจเจ็บจนด้านชา ตอนนี้คงเหลือเพียงเพื่อนคนนี้ที่ยังเป็นห่วงและคอยให้กำลังใจเธอเสมอมา
“มันเจ็บมากเลยปาน เราเจ็บที่พวกเขาหักหลังเรา”
การะเกดสะอื้นอย่างลืมอาย เธออยากบอกตอนที่พร้อมกว่านี้ หากแต่หัวใจกลับปวดร้าวเจียนขาดใจ อยากมีใครเป็นที่พึ่งยามท้อแท้และหมดหวัง และคนที่จะปลอบประโลมเธอได้ก็มีเพียงเพื่อนคนนี้ เพื่อนที่คอยให้กำลังใจตั้งแต่เด็กๆ
“ใครหักหลังลูกเกด เล่าให้ปานฟังได้ไหม”
“ฮือๆ”
“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะเล่าก็ไม่เป็นไร เอาไว้พร้อมเมื่อไรลูกเกดค่อยเล่าให้ปานฟังก็ได้”
“เจ้าชายคามิลกับมาตาหักหลังเรา สองคนนั้นหักหลังเรา...ปาน”
ปานไพลินถึงกับจุก อึ้งไปกับคำพูดของเพื่อนสนิท เป็นไปได้อย่างไรที่เจ้าชายคามิลกับมาตาวีจะหักหลังการะเกด มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก เพราะสามปีที่ผ่านมาเธอรู้ดีว่าเจ้าชายพระองค์นี้ทรงรักและแคร์การะเกดมากขนาดไหน แล้วเหตุใดถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ได้
“มันจะเป็นไปได้ยังไงลูกเกด ในเมื่อเจ้าชายคามิลรักลูกเกด”
“เขาไม่ได้รักเราหรอกปาน ถ้ารักเรา...ทำไมเขาถึงมีอะไรกับมาตาด้วย”
ภาพที่ทั้งสองร่วมรักกันในหลายอาทิตย์ก่อนยังติดตาติดใจของเธออยู่เลย นี่หรือคนรักกัน อยากรู้เหลือเกินว่าเขารักเธอตรงไหน คนรักกันเขาทำกันแบบนี้หรือไร
“ร้องออกมาเถอะ หากมันทำให้ลูกเกดสบายใจขึ้น แต่อย่าร้องไห้นานนักนะ มันจะทำลายสุขภาพและหัวใจของลูกเกด”
น้ำเสียงหวานใสเอ่ย สองแขนกอดรัดร่างเพรียวระหงแน่น นึกไปถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนสนิทต้องร้องไห้แล้วก็ต้องหนักใจ ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเจ้าชายคามิลจะหักหลัง แต่ถ้าเป็นมาตาวีก็ไม่แน่ เพราะรายนั้นคอยจะแย่งชิงเจ้าชายคามิลจากการะเกดอยู่ตลอดแล้ว
“เราสัญญา ปาน หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เราจะไม่ร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้อีก”
เธอจะร้องไห้แค่วันนี้วันเดียว หลังจากนี้ไปจะไม่มีทางเสียน้ำตาให้กับเจ้าชายผู้มากรักคนนี้อีกต่อไป ระหว่างเธอกับเขาจะเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเท่านั้น ความสัมพันธ์และความทรงจำที่ผ่านมา เธอจะลืมให้หมด การะเกดสัญญากับตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นก็ร้องไห้เสียให้พอนะลูกเกด แล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มต้นชีวิตใหม่”
“ขอบใจนะปาน ที่คอยเป็นกำลังใจให้เราเสมอ”
“ก็เราเป็นเพื่อนกันนะลูกเกด เพื่อนก็ต้องดูแลและคอยปลอบใจยามที่เพื่อนเสียใจและอ่อนแอ จำเอาไว้นะลูกเกดว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันทำร้ายลูกเกดอย่างแน่นอน”
“เราก็สัญญาเหมือนกัน ว่าเราจะไม่มีวันทำร้ายปานเด็ดขาด”
การะเกดกอดปานไพลินแน่น ใบหน้าสวยซบลงบนไหล่บางเพื่อต้องการที่พักพิง หัวใจเจ็บปวด ทรมานกับความทรงจำที่ผ่านมา เจ้าชายคามิลคือคนที่เธอรัก และมาตาวีคือเพื่อนที่เธอรักแต่มาตาวีดันหักหลังเธอ สองคนที่เธอรักร่วมมือกันหักหลังและทำลายความไว้ใจของเธอ
…เราอย่าได้เจอกันอีกเลยเจ้าชายคามิล…
///////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
