“ขอบคุณนะคะ”
พราวมุกหมุนตัวเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กับเธอภายในสระน้ำขนาดเล็กนั้น
ขยับตัวเข้าไปใกล้เขาอีกครั้งด้วยความกล้าที่รวบรวมมาแล้วทั้งตัวและหัวใจ
เข้าไปกอดเขาแน่นเพื่อขอบคุณเขาที่เขานั้นพาเธอมาเที่ยวพักผ่อนในสถานที่ที่สวยงามมากมายขนาดนี้ จะว่าไปแล้วก็เหมือนว่าเขานั้นพาเธอมาอยู่บนฟ้าที่โอบล้อมไปด้วยดวงดาวก็ว่าได้
“เป็นของขวัญที่เราได้รู้จักกัน ขอบคุณพราวเหมือนกันนะ”
เขาอยากพาเธอมาเที่ยวสักครั้งเมื่อมีโอกาสเพราะต่อจากนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว ด้วยอีกไม่กี่วันเขาก็ต้องเดินทางจากเธอไปแล้ว
ที่เขาทำลงไปทั้งหมดก็เพื่อให้เธอมีความสุขที่สุด เพื่อขอบคุณเธอที่แสนดีกับเขาและทำให้เขาได้รู้จักกับความสุขที่แท้จริงว่ามันเป็นยังไง
“ขอบคุณพราวเรื่องอะไรเหรอ”
เธอถามเขากลับอย่างนึกสงสัยไปกับคำพูดของเขา เธอไม่เคยทำอะไรให้กับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีเรื่องที่จะต้องมาขอบคุณอะไรเธอ
ตั้งแต่รู
