“แหม่ เดี๋ยวนี้นัดยากนัดเย็นนักนะ กว่าจะได้เจอหน้ากันเนี่ยต้องรอตั้งสามชาติ”
เสียงของญาณีเอ่ยทักทายผู้เป็นเพื่อนอย่างพราวมุกในทันทีที่ฝ่ายนั้นเปิดประตูขึ้นมานั่งบนรถ
เป็นน้ำเสียงแห่งความสนิทสนมที่เพื่อนนั้นใช้ทักทายกัน แต่ทว่าปะปนความกระแนะกระแหนอีกฝ่ายที่แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยนับตั้งแต่ประกาศตัวว่ามีความรักกับเด็กหนุ่มมอปลายนั้น
“นี่จูน แกก็อย่าพูดเกินไปนักสิ สามชาติอะไรกัน แค่สองชาติกว่าๆ เอง”
เสียงของกชมนที่นั่งในตำแหน่งของคนขับรถเอ่ยดังขึ้นอีกคนเพื่อเข้าสมทบกับญาณี
หวังจะถล่มให้อีกฝ่ายอย่างพราวมุกที่อยู่กำลังมีความรักได้เขินอายจนแทบจะมุดดินหนีไปเลย
“นี่พวกแกสองคนเลิกกระแนะกระแหนฉันได้แล้ว ก็ฉันไม่ว่างหนิ่ งานในฟาร์มมันก็เยอะแยะเต็มไม้เต็มมือไปหมดไม่เห็นหรือไง”
พราวมุกที่เพิ่งจะก้าวขึ้นรถมาไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ก็หันไปตอบแบบขอไปทีเพื่อให้ดูความผิดน้อยลงที่ ด้วยระยะหลังๆ ที่มีการ
