“พราว ร้องไห้บ้างก็ได้นะ คนเรามันก็ต้องอ่อนแอกันบ้าง มันเป็นเรื่องปกติ”
ญาณีเอ่ยพูดขึ้นในขณะที่เดินทางมานั่งเฝ้าเพื่อนรักอย่างพราวมุกตั้งแต่เช้า หลังจากรู้ข่าวจากปากของกชมนที่โทรไปรายงานทุกอย่างเมื่อวานนี้
เธอนั่งมานานเป็นชั่วโมงๆ ได้แล้ว ก็ได้แต่เห็นพราวมุกนั่งเหม่อมองอากาศไปเหม่อมองอากาศมา ไม่พูดไม่จาอะไรเลยสักคำ
และที่สำคัญพราวมุกไม่แม้แต่จะร้องไห้เสียใจเหมือนการอกหักครั้งก่อนเลยแม้แต่นิด มันผิดสังเกตไปมากจนเธอนั้นนึกเป็นห่วงไม่น้อยเลย
“ไม่”
เมื่อมีใครซักถามอะไร หรือพูดอะไรกับพราวมุก เธอก็จะตอบกลับออกมาเพียงสั้นๆ แล้วก็นิ่งเงียบไป
สายตายังคงมองไปยังทุ่งหญ้ากว้างๆ ข้างกับฟาร์มโคนมของเธออย่างไร้จุดโฟกัส เหมือนมองไปข้างหน้าให้สายตาไม่ต้องหลับแล้วเห็นภาพในอดีตอะไรอีก
“พราว ออกไปเที่ยวไหม ฉันเลี้ยงเอง นี่นะออกไปตอนนี้เลยไปช้อปกันก่อนเอาให้หน่ำใจไปเลย แล้วก็ตามด้วยเบียร์คนล่ะขวด”
กชมน
