ครั้งนั้นมันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนต้องการ การปลดปล่อยที่ไม่ต่างกับผู้หญิงทั่วไปที่เขาเคยนอนด้วย เพียงแค่คำออดอ้อนอ่อนหวาน กับการปรนเปรอรสสวาทอย่างช่ำชองที่เรเน่เฝ้าเพียรหยิบยื่นให้อย่างไม่ขาด และการได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนบนเตียงนอนจนเขาคิดว่านั่นคือ “ความรัก”
แต่กับเด็กสาวนัยน์ตาหวานปนเศร้าคนนี้ มันต่างกันอย่างชัดเจน ชัด...จนเขาเริ่มหวั่นใจกับความรู้สึกที่มันกำลังก่อตัวขึ้น นี่ใช่ไหมคือความรู้สึกที่บิดาเคยบอก ยามที่เขาเจ็บปวดเจียนตายกับคำว่า “รัก”
“พ่อไม่รู้หรอกว่าความรักของคนอื่นเป็นยังไง แต่ความรักของพ่อที่มีต่อแม่ มันมากกว่าทุกสิ่งที่มี มันยิ่งกว่าความอบอุ่น มันยิ่งกว่าคำว่าครอบครอง มันยิ่งกว่าคำว่าห่วง หวง เราจะมีความสุขทุกครั้งยามที่คิดถึงเขา อยากเห็นเขามีความสุข แม้ไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราก็รู้ว่า ‘เรามีกันและกัน’” น้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของอดีตมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ที่ยอมสยบ
