บทที่ 12 เด็กคนนี้...ของฉัน!3

1459 คำ

โดยส่วนใหญ่บุคลิกของมาคัสมักจะเป็นคนขี้เล่นเสมอกับเพื่อน ๆ หรือคนในครอบครัวเท่านั้น แต่กับคนอื่นที่เพิ่งรู้จักกัน หมอนี่ก็มักจะไว้ตัว เย่อหยิ่ง ไม่ต่างจากเขานั่นแหละ ‘หวง’ คำคำหนึ่งแวบเข้ามาในสมองอย่างแรง จนอัลเฟรโดรถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นแววตาขี้เล่น รอยยิ้มเปิดเผยที่เพื่อนหนุ่มแสดงออกต่อแม่บ้านตัวเล็กที่ทำเพียงแค่ยืนก้มหน้านิ่ง ๆ รอฟังคำสั่งอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มสรุปอย่างรวดเร็วด้วยการเปลี่ยนแผนกิจกรรมที่คุยกันไว้ ก่อนที่จะเดินทางมาถึงคอนโดฯฯ “เออ ๆ ไม่มีปัญหา แต่จะออกกี่โมง ฉันจะได้บอกคนให้เตรียมตัว แล้วก็จัดการเรื่องโรงแรมด้วย” มาคัสตอบรับอย่างหัวเสียนิดหน่อยที่ต้องปรับเปลี่ยนแผน แต่ในใจแอบรู้สึกมั่นใจอะไรบางอย่าง ดวงตาคู่คมที่เคยเข้มดุเสมอ บัดนี้มันอ่อนแสงแถมน้ำเสียงที่ใช้พูดกับแม่บ้านตัวเล็กของตัวเอง ยังแฝงไว้ด้วยความห่วงใยเสมอยามที่ใช้มองคนตัวเล็กที่ยืนสงบเสงี่ยมเจียมตัว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม