“แม่บ้าน” อัลเฟรโดรตอบเพียงสั้น ๆ ไม่ขยายความอะไร เมื่อหันมาเจอสีหน้าแสดงความสงสัยของหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งมองอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ตามบุคลิกประจำตัวของมาคัส
“หืมมม....” มาคัสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ลูกของแม่บ้านเหรอ ทำไมนายปล่อยให้เขาพาลูกมาทำงานด้วยล่ะ”หนุ่มฝรั่งตาสีฟ้ายิ่งแปลกใจเข้าไปอีกเมื่อคิดว่าเด็กคนเมื่อกี้ คือลูกของแม่บ้าน ซึ่งโดยปกติแล้วอัลเฟรโดรเป็นพวกที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ไม่ชอบความวุ่นวาย แล้วไอ้การอนุญาตให้แม่บ้านของตัวเอง พาลูกมาวิ่งเล่นในคอนโดฯ ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ใหญ่เลย
“เปล่า! นั่นน่ะแม่บ้านฉัน” อัลเฟรโดรหันมาย้ำกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญ ไอ้นี่มันจะอะไรนักหนากับเรื่องแม่บ้านของเขาน่ะ
“เฮ้ย! ทำไมยังดูเด็กอยู่เลยล่ะ ตัวนิดเดียวเองนะนี่ขนาดเห็นแค่ข้างหลัง ฉันยังคิดว่าเป็นเด็กประถม” มาคัสส่งเสียงไม่เชื่อ
“ไม่ใช่เด็กแล้ว แค่ตัวเล็ก” อธิบายสั้น ๆ อย่า
