คุณพิ้งค์มองหน้าจอสลับกับเมนูตรงหน้าก่อนจะหันหลังมองหาเกลือ หันมาเจอวินจิก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะรีบวิ่งมากระโดดกอดคอชายหนุ่มแน่น
"หมูอ้วนมาตอนไหน"
วินจิโอบรอบเอวหญิงสาวก่อนจะลูบแผ่นหลังเธออย่างแผ่วเบา
"มาเมื่อกี้ค่ะ มาถึงไวนะเนี้ย"
"ตัวเองอ่ะบอกเค้าจะมาถึงในครึ่งชั่วโมงนี่มันจะชั่วโมงแล้วมั้ย"
"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอไม่อย่างนั้นคนสวยของผมได้นอนคนเดียวแล้ว"
"งื้อออ ไม่เอาน้าเค้าไม่นอนคนเดียว"
คุณพิ้งค์กอดคอชายหนุ่มแน่นก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่ากำลังผัดผักรวมทิ้งไว้อยู่
"อุ๊ย!! ผัดผักไว้รอแปบนะ"
คุณพิ้งค์รีบผละออกจากชายหนุ่มแล้ววิ่งตรงไปยังหน้าเตา วินจิเดินตามหญิงสาวมาแล้วช่วยจับนั้นจับนี่จนเมนูตรงหน้าสองสามอย่างเรียบร้อย
"น่ากินใช่ม๊า"
"น่ากินมาก"
วินจิมองคุณพิ้งค์ด้วยสายตาที่แทบอยากจะกลืนกินทั้งตัวหญิงสาวเห็นดังนั้นก็ตีแขนชายหนุ่มหลายทีอย่างเขินอายสุดๆ
"คนบ้า!! เค้าหมายถึงอาหารหรอก"
