SAIFAH TALK
ผมถอนหายใจทิ้งด้วยความเหนื่อยอ่อน เดินหาสมัครงานจนเเข็งขามันล้าไปหมด
ได้มาแล้วที่หนึ่ง ทำพาร์ทไทม์ในร้านกาแฟ กว่าเจองานที่ลงตัวก็เล่นเอาผมขาล้าไปข้างนึงเหมือนกัน
ผมเดินขึ้นรถเมล์ด้วยอาการเพลียร่างเล็กน้อย ยกน้ำขึ้นกระดกดื่มประทังความกระหายระหว่างทางไปโรงพยาบาล ผมต้องทำสีหน้าให้สดชื่นก่อนจะเจอแม่
คืนนี้ยังมีงานรอผมอยู่..
ให้ตายเหอะ พี่หมอกทำผมหงุดหงิดจนเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวันเลย บางครั้งเขาคิดหรือเปล่าก่อนจะพูดมันออกมา ไม่รู้หรือไงว่าอารมณ์ร้อนของตัวเองมันทำร้ายคนอื่นขนาดไหน
แต่เรื่องที่ค้างคาในใจผมอยู่ตอนนี้ก็คือ.. เขารู้แล้วว่าผมเป็นใคร
พี่หมอกรู้แล้วว่าผมคือศิระกานต์ คาดว่าน่าจะเป็นปานบริเวณหลังผมที่เขาจำมันได้ แต่ถ้าผมไม่ยอมรับซะอย่างใครจะห้ามผมได้ล่ะ
ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าตอนนี้ผมเป็นใคร กำลังทำงานอะไร และเเบกรับอะไรไว้บ้าง
ผมไม่ต้องการความช่วยเหลืออันจอมปลอมจากเขา
