ผมเริ่มรู้สึกตัวช้าๆ เพราะกำลังรู้สึกว่าตัวเองขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ พอจะพลิกตัวมันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างมารั้งเอวผมเอาไว้
อบอุ่นจัง
“อื้อ”
ผมพลิกตัวมาอีกฝั่งนึง เหมือนร่างกายอันหนาวเหน็บต้องการความอบอุ่นที่คุ้นเคย
ทว่าพอลืมตาขึ้นมาผมก็ต้องกระเถิบตัวออกมาอัตโนมัติ เพราะภาพที่ปรากฏมันดันเป็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าของใครสักคน
พอเงยหน้าขึ้นอีกนิดผมก็เห็นสันกรามของคนคุ้นตา แทบจะอ้าปากร้องออกมาเสียงหลง ทำได้แค่ถลึงตาแล้วกลอกไปมาแทน
"พี่หมอก.." ผมเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเสียงค่อย ก่อนจะเขยิบตัวออกจากเขาอย่างเชื่องช้า
พอกวาดสายตาสำรวจไปรอบห้องถึงได้พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในห้องเขาอีกแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนที่จะเขยิบเข้ามาสวมกอดผมอีกครั้ง
เมื่อเริ่มปรับโฟกัสเเละปะติดปะต่อเรื่องในหัวได้ ผมก็ดีดดิ้นในอ้อมแขนแกร่งของพี่หมอกอย่างต่อต้านในทันที
สัมผัสอันน่ารังเกียจจากคนสารเลว
