SAIFAH TALK
"ทำไมหน้าเราแดงแบบนั้น"
ผมนั่งงุดหน้าลงบนโซฟา หลังจากที่พึ่งเห็นเหตุการณ์ที่ผมไม่สมควรจะเข้าไปอยู่ตรงนั้นเต็มสองตา
ทำไมผมต้องโผล่ไปในตอนนั้นด้วยไม่เข้าใจ เเล้วทำไมผมต้องรู้สึกแย่ที่เห็นอะไรแบบนั้นด้วย
เหมือนความรู้สึกเดิมที่ผมฝังลึกเอาไว้กำลังจะฉายชัดให้ผมรู้สึกตัว..
"นี่เราดื่มเหล้าเหรอ" พี่หมอกเดินลงมานั่งข้างๆ พลางหยิบกล่องที่ผมคิดว่าเป็นน้ำผลไม้ขึ้นมาดู
"น้ำผลไม้ต่างหาก.." ผมตอบกลับเสียงค่อย
"ซื่อบื้อจริงเรา"
"อึก"
ผมสะอึกในลำคอ ก่อนจะส่ายหัวโดยไม่ได้ถามอะไรต่อ สายตาล่อกเเล่กไปมาหาจุดโฟกัสไม่ได้
ก็ว่าอยู่ น้ำผลไม้อะไรยิ่งกินก็ยิ่งมึนหัว ท่ี่เเท้ก็เคลือบกลิ่นผลไม้ไส้ในเป็นเหล้าดีๆ นี่เอง
"ผมจะกลับ" ผมเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปนานสองนาน
"เดี๋ยวก่อนสิครับ"
สิ้นประโยคนั้นพี่หมอกรั้งเเขนผมเอาไว้ ก่อนจะดึงตัวผมลงไปนั่งที่ตัก ยกมือขึ้นโอบเอวโดยอัตโนมัติปิดทางหนีทีไร่ผมเรี
