เพลงทิ้งตัวลงกับพื้นบนพื้นที่แคบภายในบ้านของคุณหญิงกฤตยาอย่างหมดแรง ข้ออ้างที่บอกว่าต้องการเข้ามาลาเจ้าของงานวันเกิดเพื่อจะได้กลับไปทบทวนข้อเสนอของเจ้าชีวิตมันเป็นแค่ข้ออ้าง ทันทีที่พ้นหน้าเขา ไม่เจอ ไม่มีใคร มวลน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มันก็ไหลออกมาเป็นทาง
อยู่ในที่ของเธอเงียบๆ แล้วเขาจะเลี้ยงดูเธอต่อไป คำคำนี้มันประเดประดังเข้ามาในหัวซ้ำๆ เจ็บจนจุก เจ็บจนไม่รู้จะพูดคำไหน เพราะคำคำหนึ่งที่เธอยังจำได้ไม่มีวันลืมมันประเดประดังเข้ามา
@ช่วงที่เรียนมหาลัย
หลังจากเลิกคลาสเรียนแล้วเพลงและหนูนาเดินออกมาจากคณะพร้อมกัน ทั้งที่กำลังคุยกันด้วยรอยยิ้มว่าอาหารมื้อพิเศษหลังสอบเสร็จควรจะเป็นเมนูไหน ทว่ากลับเป็นจังหวะที่ใครอีกคนปรี่เข้ามากระชากตัวเพลงอย่างแรงพร้อมฝ่ามือที่ฟาดลงมาบนหน้าโดยไม่พูดจาอะไรกัน
ไม่มีจังหวะได้ถามเพราะคนที่จ้องจะทำร้ายไม่ได้คิดจะเจรจา วันนั้นหนูนาพยายามจะห้ามแต่คนที่ตั้งใจมาก
