“มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมคุณเพลงถึงเดินร้องไห้ออกจากบ้านไปแบบนั้นล่ะคะ” แม่บ้านแทรกเข้าไปถามคนที่เดินลงมาจากชั้นสองด้วยท่าทางร้อนใจ
“ป้าไม่ถามเขาเองล่ะ ทำไมไม่เรียกแล้วถามก่อนที่เพลงจะเดินออกไป”
“ป้าเรียกแล้วนะคะแต่คุณเพลงไม่หยุด ทะเลาะกันเหรอคะคุณภีม” ภีมพลชักสีหน้าก่อนที่ขายาวจะก้าวอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นป้าบัวก็ยังหยุดผู้เป็นเจ้านายได้ทัน
“คุณท่านเหมือนจะรู้เรื่องที่คุณภีมปิดบังแล้วนะคะ รู้แล้วว่าระหว่างคุณภีมกับคุณเพลงมันคืออะไร” ภีมพลหันมามองด้วยขอบตาที่แดงก่ำ ไม่ได้ตั้งคำถามเพราะรู้อยู่แล้วว่าหากมีเรื่องอะไรที่คุณแม่อยากรู้ ท่านมีวิธีทำให้ตัวเองรู้อย่างแน่นอน
พื้นที่ด้านหน้าว่างเปล่าจนภีมพลใจหาย คฤหาสน์หรูบริเวณรอบข้างมีบ้านเพียงไม่กี่หลังทว่าจากหน้าบ้านไปจนถึงประตูไร้เงา ภีมพลสาวเท้าพร้อมกับวิ่งจนเต็มแรง หากเพลงเดินพ้นตัวบ้านไปแล้วเธอก็ต้องอยู่บนถนนหน้าบ้าน วินาทีนั้นภีมพลไม่น
