“เพลงโกรธพี่ภีมแล้วนะ ถ้าอยากทิ้งเพลงนักก็ทิ้งไปเลยค่ะ ต่อไปนี้เพลงก็จะอยู่แบบไม่มีพี่ให้ได้เหมือนกัน” คนฟังกัดฟันกรอด โกรธจนหน้าไหม้ในยามที่มือขาวผ่องแกะมือของเขาออกจากร่างกายของเธอ
“เพลง!”
“หยุดเสียงดังใส่เพลงได้แล้ว ถ้าอยู่กับคนอื่นแล้วมีความสุขมากกว่าเพลงพี่ภีมก็ไปเถอะ ไปเลย แล้วทีหลังก็ไม่ต้องมาบอกให้เพลงรอ” น้ำตาเม็ดโตพรั่งพรูออกมาจากตากลมสวย
เธอโกรธเขา ไม่ชอบที่เอาแต่โวยวายทั้งที่ตอนเห็นเขาอยู่กับคนอื่นเธอต่างหากที่เจ็บเจียนตาย
คนทั้งคนที่อยู่ด้วยกันเกือบทุกวัน นอนกอดกันเกือบทุกคืน ใช่อยู่ที่พันธะมันเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น แต่เพลงไม่ใช่คนใจแข็งที่ไร้ความรู้สึกจนต้านความอ่อนโยนในบางครั้ง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รักไปแล้ว แต่ถึงรักจะคาดหวังก็ยังไม่กล้า เขายืนยันจะหย่าเมื่อสิ้นสุดพันธะสัญญา ส่วนเธอต้องก้มหน้ายอมรับความจริง!
ระยะห่างจากร้านและที่พักไม่ได้ไกลมากหนัก หลังจากที่ยื่นเงิน
