"รู้นะว่าทำให้เสียใจมาตลอด ไอ้ผู้ชายปอดแหกคนนี้มันไม่มีอะไรดีเลย แต่ช่วยฟังได้ไหม ฟังเหตุผลที่หายไปได้หรือเปล่า" ภูผาทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าเอามือข้างหนึ่งกอดฉัน
"…" ฉันยังคงเงียบ บอกไม่ฟัง เขาก็คงจะพูดให้ได้ยินอยู่ดี
"ที่จะพูดไม่ได้จะแก้ตัว เพราะแก้ยังไงก็คงฟังไม่ขึ้น อยากฟังไหม" เขาพลิกตัวมากอดและหอมที่แก้มฉัน
"ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ช่วยออกไปจากชีวิตของฉันได้ไหม ทำให้ฉันได้หรือเปล่า" เอ่ยด้วยความเหนื่อยใจ
"ชมพู ชมพูไม่รักภูผาแล้วเหรอ"
"ฉันไม่รักนายแล้ว เลิกรักนายนานแล้ว"
"แต่ภูรักชมนะ รักมาตลอดและจะรักตลอดไป" เขายังคงดันทุรังพูดต่อ ทั้งยังมาจูบที่ริมฝีปากฉันอีก
"ฉันไม่ได้อยากรู้ว่านายรักฉันไหม ฉันไม่ได้อยากรู้ว่านายหายไปไหน ที่อยากรู้คือปล่อยฉันไปได้ไหม"
"ไม่เอาน่าชม เราเกิดมาคู่กันมาต้องอยู่ด้วยกันดิ" น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังจะกลายเป็นอีกคน มันเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชา
ไม่ได้ก
