“ตื่นแล้วเหรอคนสวย”
“กี่โมงแล้วเคนโซ่”
“บ่ายสองหิวไหมครับ?”
ร่างสูงที่นอนตะแครงศอกแข็งแรงเท้าบนหมอนมืออีกข้างก็ยังคงโอบเอวบางไว้ เขามองดูใบหน้างดงามของเฟื่องนิมมานด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ทำเอาคนที่ถูกเพ่งมองหวั่นไหวเอียงอายขึ้นมา
“นี่หลับนานขนาดนี้เลย…ฉันเจ็บไปทั้งตัวแล้ว”
“ก็แหง๋ละสิ! ตัวเธอเล็กนิดเดียวหัดกินเยอะๆจะได้สู้กับฉันบนเตียงไหว”
“โรคจิต”
“แล้วชอบไหมล่ะ?”
“หื้ม!”
“โซ่นายไม่คิดจะกลับไปนอนห้องตัวเองมั่งเหรอ?”
“ไม่! จะอยู่กับเมีย ทำไมถึงไล่ก็ไม่ไปหรอกนะติดเมีย”
“อ้าว! ไหนบอกว่าจะไปดูงานที่ไซด์ต่างจังหวัด”
“ไปดิ โซ่ไม่อยากห่างเฟื่องเลยนะเอาจริงๆแต่หน้างานมีปัญหาต้องไปจัดการ”
“แล้วจะไปนานไหมละ?”
“สัก 2 อาทิตย์รอไหวมั๊ย…ไปกับโซ่ะนะ” ใบหน้าหล่อครุ่นคิดเขาไม่อยากห่างจากเธอแม้แต่วันเดียว ยิ่งเป็นช่วงข้าวใหม่ปลามันอีกต่างหากแค่คิดว่าไม่ได้เจอก็ใจสั่น
“นี่! จะบ้าเหรอโตๆกันแ
