บทที่ 13 แผนคนเจ้าเล่ห์
1583 คำ
@คอนโดมิเนียมเฟื่องนิมมาน
“ถึงแล้วขอบคุณนะ ส่วนเสื้อนายฉันจะซักแล้วคืนให้”
“เรื่องเล็กแต่เรื่องใหญ่กว่านั้นคือตอนนี้ฉันปวดท้อง”
“นายก็รีบขับไปเข้าห้องน้ำในปั้มใกล้ๆสิ”
“สกปรกฉันขอใช้ห้องน้ำที่ห้องเธอได้ไหม โอ๊ย!”
“ไม่ได้เด็ดขาด”
“เฟื่องเธอจะใจดำเกินไปแล้ว”
“ห้องน้ำด้านล่างคอนโดก็มีตามฉันมาสิ”
“โอ๊ย! เธอก็รู้ว่าฉันชอบความสะอาด อื้อ!.ให้ตายเถอะ” ใบหน้าหล่อเหลาทำหน้าเหยเกมือหนาก็กุมท้องไว้ เฟื่องนิมมานพยายามชั่งใจอยู่ว่าควรจะให้เขาขึ้นไปห้องส่วนตัวดีหรือไม่ เคนโซ่จะไม่ได้หลอกหรือทำอะไรมิดีมิร้ายเธอหรือเปล่ายิ่งนิสัยไม่ดีสักเท่าไหร่
“แค่เข้าห้องน้ำเองคงจะไม่มีอะไรถ้าเขาปวดหนักจริงๆคงจะแย่ หมอนี่เรื่องมากจะตายคงไม่ยอมเข้าห้องน้ำสาธารณะ” ใบหน้าสวยครุ่นคิดในใจเธอจึงตัดสินใจพาเขาขึ้นห้อง
“ก็ได้ตามฉันมาสิ สัญญานะว่าเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วจะรีบกลับ เพราะฉันอยากจะพักผ่อนก่อนไปบาร์”
“อื้อๆ! เร็วเหอะ”
“นายถือกระเป๋าเป้อะไรไปด้วย?”
“ของใช้ส่วนตัวเธออย่าเรื่องมากรีบไปเหอะ“ เคนโซหยิบเป้สีดำใบหนึ่งแล้วเดินตามเฟื่องไปที่ห้อง คอนโดแห่งนี้ก็มีความหรูหราพอควรอาจจะน้อยกว่าคอนโดที่เขาอยู่ไปบ้างเพราะเป็นคอนโดมิเนียมหรูหลักร้อยล้าน ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวที่สร้างและขาย ในย่านทำเลทองสายตาคมจึงมองดูรอบๆสำรวจทุกที่ที่เดินผ่าน
“อยู่ชั้นไหน?”
“ชั้นบนสุด”
“ติ่ง!”
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมหรู ร่างบางจึงเดินนำหน้าไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องของตัวเองเธอยืนใส่รหัสห้องแต่ก็ไม่พ้นสายตาคมของเคนโซ่ ที่แอบมองและจดจำได้แล้วเพราะเขาฉลาดหัวไวมากความจำเป็นเสิศ
“รีบเข้าไปสิปวดท้องไม่ใช่หรือ ห้องน้ำมีสองห้องนะนายใช้ห้องใหญ่ไปฉันจะใช้ห้องเล็กในห้องนอน”
“ขอบใจ”
เคนโซ่จึงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเขานั้นเข้าไปสักพัก เฟื่องนิมมานจึงออกมานั่งรอเขาที่โซฟารับแขกพร้อมกับน้ำเย็นๆอีกหนึ่งแก้ว
“แกร่ก!” ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำเขาเองก็ทำหน้านิ่งๆ สายตาก็สำรวจในห้องแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาข้างๆเธอ
“เฮ้อ! ค่อยยังชั่วฉันคิดว่าจะตายซะแล้ว” มือหนาหยิบน้ำในแก้วขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย ดวงตากลมโตที่มองดูอยู่เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ไม่อยากให้เขาอยู่นานสักเท่าไหร่ครั้นจะไล่ไปก็จะเสียมารยาทอยู่บ้าง
“นายไม่รีบไปอาบน้ำทานข้าวเย็นเหรอโซ่ นี่มันก็หกโมงเย็นแล้วนะ”
“ฉันไม่รีบเพราะฉันจะอาบน้ำที่นี่”
“หะ ห่ะ! นายจะมาอาบห้องฉันไม่ได้ฉันไม่อนุญาตไหนจะเสื้อผ้านายล่ะ?” มือหนาหยิบกระเป๋าเป้สีดำขึ้นมาแล้วยิ้มจนตาหยี
“นายทำบ้าอะไรนี่ห้องฉัน กลับไปอาบที่ห้องนายนู้น” ใบหน้าสวยเบ้ปากเธอพลักร่างสูงแต่เขากลับไม่ไหวติง เคนโซนั้นแข็งแรงและตัวโตกว่าเธอมาก
“เฟื่องอย่าใจดำแค่อาบน้ำเอง วันนี้ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้วตอนนี้ก็หิวมากด้วย เดี๋ยวสั่งอะไรมากินด้วยกันนะ” เขาออดอ้อนพูดจาเสียงนุ่มเพราะอยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกับเธอ เคนโซ่คิดแผนเอาไว้แล้วว่าต้องมาดูความเป็นอยู่ของอดีตแฟนสาว ที่เขานั้นยังเฝ้าหวงแหนมาโดยตลอด
“หึ! ทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของ เคนโซ่นายนี่มันหน้าด้านหน้าทนจริงๆ”
“ถ้าฉันไม่หน้าด้านฉันคงไม่ได้เธอหรอก”
“ยี๊! หยุดพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว”
“เหอะ! เธอเองก็แอบชอบฉันไม่งั้นไม่ตกลงยอมคบกับฉันง่ายๆหรอก”
“แวะ! หลงตัวเอง ตอนนั้นฉันแค่หน้ามืดเสียสติ คิดว่านายจะเป็นคนดีไม่ได้เลวแบบที่คนอื่นเขาพูดกัน”
“ชิ! เลวยังไงก็ผัวเธอนะเฟื่อง ผัวคนแรกด้วย” มือหนาจึงเชิดคางมนขึ้นมาให้หันมาสบตาเขา คนที่ถูกจับจึงปัดมือทิ้งและหลบสายตาคมคู่นั้นทันที
“พอๆ ฉันเถียงนายคงไม่มีวันชนะหรอก”
“รู้ตัวก็ดีงั้นอย่าเถียงฉันอีก ทำให้เหมือนเมื่อก่อนสิไม่เถียงไม่ถามพูดหวานๆคะขากับฉัน”
“ฮ่ะๆๆ นายฝันอยู่รึเปล่าโซ่?”
“จะความฝันหรือว่าความจริง เธอก็ยังเป็นคนของฉันอยู่ดี”
“พูดมากนายจะไปอาบน้ำก็รีบไป ฉันจะไปอาบแล้ว ส่วนไอ้รอยบ้าๆนี่ถ้านายจูบฉันอีกฉันจะกัดปากนายให้เลือดสาดเลยคอยดู”
“หืม! เธอขู่ใครอยู่เฟื่อง?” ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วขึ้นสูงยักไหล่ท้าทายคำขู่ของแมวที่มาขู่เสือแบบเขา
“เธออยากกินอะไรสั่งได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง กินเสร็จแล้วเราก็ออกไปที่ร้านด้วยกันเธอก็ไม่มีรถขับเพราะฉะนั้นห้ามเถียง”
“เชอะ! น่ารำคาญ”
เมื่อทั้งคู่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเฟื่องที่ยังใส่เสื้อยืดธรรมดาๆกางเกงขาสั้น เธอรอกินข้าวเย็นก่อนถึงจะแต่งหน้าแต่งตัวเพราะเหลือเวลาอีกนาน ส่วนอีกคนแต่งตัวหล่อพร้อมออกเดินทางเพราะเขาเตรียมมาแค่ชุดเดียว
“มองอะไรฉันหล่อจนต้องตะลึงเลยรึไง?” เฟื่องรีบหันหน้าหนีกลัวเขาจะจับได้ เพราะเธอแอบมองเขาอยู่เคนโซ่เขาใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด
“บ้าเอ้ย! จะหล่อไปไหน” เฟื่องแอบบ่นตัวเองที่เผลอไปมองจนเขาต้องแซวจนเธอหน้าแดง
“ฉันสั่งมื้อเย็นให้แล้ว”
“อื้ม! ยังจำได้ว่าฉันชอบกินอะไรดีมาก” ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มเฟื่องเธอสั่งอาหารที่เขาชอบทุกอย่าง เธอยังจำได้ว่าเขาชอบกินอาหารประเภทไหน
“มั่ว! ฉันไม่ได้จำแค่เห็นว่าเมนูนี้มันได้ดาวเยอะ คนรีวิวเพียบต่างหากก็เลยสั่ง”
“เหรอเชื่อก็ได้” เคนโซ่ส่ายหน้าเบาๆเขาจึงไปหยิบจานในครัว ทำตัวเหมือนกับเป็นห้องของตัวเอง เฟื่องจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันขายาวๆนั้นเดินไปอย่างคล่องแคล่ว
“เธอนั่งรอเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง” เคนโซ่จัดการเตรียมอาหารทุกอย่างใส่จานอย่างดีเขาเองก็ไม่ได้ติดหรูอะไรมากมาย เพราะใช้ชีวิตสมัยเรียนก็ทำตัวสบายๆแบบนี้เหมือนวัยรุ่นทั่วไป เขาค่อนข้างจะกินง่ายอยู่ง่าย
“ฉันทานแต่กับไม่ทานแป้งมื้อเย็น”
“ทำไมตัวแค่นี้จะไปมีแรงทำอะไรได้ แค่เดินก็ปลิวแล้วกินข้าว”
“เดี๋ยวไปที่ร้านก็ต้องกินอีกไม่เอา”
“นี่เธอหัดเชื่อฟังฉันบ้างเถอะ ทำไมถึงดื้อผอมอย่างกับไม้เสียบรู้ตัวหรือเปล่า?”
“ดุเป็นพ่อเลย” เฟื่องจำใจตักข้าวสวยและอาหารใส่ปากเพราะเคนโซ่บังคับให้เธอทานมื้อเย็นเป็นเพื่อนเขา ซึ่งเคนโซ่เองก็ตักอาหารใส่จานให้เธอมากจนกินแทบไม่ทัน
“ยังไม่ถึงครึ่งจานเลยเฟื่อง เธอจะประชดฉันเหรอ?”
“ฉันอิ่มแล้วจริงๆเคนโซ่ นายกินเถอะเดี๋ยวฉันจะนั่งรอ”
“เธอจะกินดีๆหรือจะให้ฉันป้อน?”
“อะไรของนายมาบังคับฉันเนี่ย?”
“กินอีกหน่อยเถอะเธอกินยังไม่ได้เศษหนึ่งส่วนสี่ในจานข้าวเลย เธอสวยแล้วแค่นี้ผู้ชายก็รุมแย่งไม่หวาดไม่ไหว ฉันเหนื่อยที่จะต้องไปคอยกันท่าพวกมัน”
“เหอะ! กันท่ามีสิทธิ์อะไรมิทราบ?”
“เดี๋ยวก็รู้”
หลังจากทานข้าวเสร็จเคนโซ่จึงเดินออกไปที่หน้าระเบียงเขาหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาสูบ เฟื่องเองก็ไปแต่งตัวเธอเลือกชุดที่เป็นแนวเซ็กซี่ เป็นเดรทรัดรูปสีดำผ่าหน้าขาและเว้าตรงอกโชว์เนินอกอวบ
“โชคดีนะที่ใช้ของแพง คอนซีลเลอร์นี่เอาอยู่ทุกจุดไอ้หมาบ้าเคนโซ่”
“เฟื่องฉันปวดหลัง” เคนโซ่เดินเข้ามาในห้องนอนของเฟื่อง เธอตกใจไม่คิดว่าเขาจะกล้าเข้ามา
“โซ่ ฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จ นายอย่าเพิ่งเข้ามาง่วงก็ไปนอนรอที่โซฟาสิ”
“ฉันปวดหลังนอนแล้วที่โซฟามันไม่สบาย เธอแต่งตัวนานของีบสักหน่อย” คนที่เอาแต่ใจจึงเดินเข้ามาแล้วล้มตัวลงนอนที่เตียงนิ่ม ไม่สนคนที่เป็นเจ้าของที่ร้องห้าม
“ตกลงใครเป็นเจ้าของห้องกันแน่” ก่อนจะนอนเคนโซ่ถอดนาฬิกาหรูแล้ววางไว้ข้างเตียงเขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆและหลับไปในที่สุด เฟื่องที่ได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของคนตัวโตที่นอนอยู่ เพราะบรรยากาศในห้องนั้นเงียบจึงเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
“หลับจริงแฮ่ะ”
- ผู้เขียน
