ปิ่นโตของติณ#1
1141 คำ
“เมื่อวานใครวะไอ้ติณ?”
พายุถามผมขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ในห้องส่วนตัวซึ่งเป็นที่เฉพาะที่มีแต่เราสามคนที่เข้ามาได้เท่านั้น อ้อ รวม ภูมิ มือขวาของผมด้วยเป็น สี่ คน
“ไม่รู้ว่ะ ลืมถามชื่อ” ผมตอบไปตามตรง
พอคิดถึงหน้ายัยนั่นแล้วผมก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวขึ้นมาทันที ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้เลย นอกจากช่างตัดผมแล้ว ในโลกนี้ก็ไม่มีใครได้จับหัวของผมหรอก
ใครจะคิดว่ายัยนั่นจะกล้าปารองเท้ามาได้... แถมโดนเข้าเต็มๆ น่าเจ็บใจที่สุด
ทุกคนคงแปลกใจใช่ไหมว่าทำไมทั้งๆ ที่เธอทำกับผมถึงขนาดนี้แล้วผมถึงปล่อยเธอไปง่ายๆ ก็เพราะว่าประโยคที่เธอพูดไง ถ้าหากว่าตอนนั้นเธอกลายเป็นของผมแล้ว ผมก็จะไม่ได้เจอเธออีก ซึ่งมันเป็นอะไรที่ไม่คุ้มเอาเสียเลย ผมยอมรับว่าถูกใจเธอมาก รูปร่างหน้าตาเธอตรงสเปคผมร้อยเปอร์เซ็น
เพราะงั้นผมจะไม่ยอมให้ความสัมพันธ์ของเราจบลงที่ครั้งเดียวแน่
และอีกอย่าง ผมก็ไม่ใช่พวกชอบฝืนใจใคร แต่จะว่าไปที่ผ่านมานอกจากเธอคนนี้แล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเคยขัดขืนผมมาก่อน ส่วนมากทุกคนแทบจะเป็นคนลากผมขึ้นเตียงเสียด้วยซ้ำ ประสบการณ์เมื่อคืนถือว่าเป็นอะไรที่แปลกใหม่มากสำหรับผม ผู้หญิงแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ?
น่าสนใจแฮะ...
“หน้าคุ้นๆ นะ เหมือนจะเป็นนางแบบ” มาวินพูด
“ทำไมกูไม่เคยเห็นวะ” ผมถามอย่างสงสัย เพราะถ้าหากว่าเธออยู่วงการนี้จริง มีหรือที่เพล์บอยอย่างผมจะไม่รู้จัก
“เหมือนเคยเห็นแว๊บๆ ที่งานไหนสักงาน นางแบบอิสระไง พวกนี้เลือกรับงาน ไม่แปลกที่มึงจะไม่รู้จัก”
โอเค ผมเชื่อมาวิน เพราะว่าเรื่องนี้ผมอาจจะเป็นรองมันอยู่สักหน่อย ถึงผมจะเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแต่ก็คบได้แค่ทีละคน ต่างจากมันที่คบทีละสาม สับรางเก่งยิ่งกว่ารถไฟ
“แล้วมึงกับเนตรก็ใกล้จะหมดสัญญากันแล้วนี่” พายุพูด “มองหาปิ่นโตใหม่ยัง? สนใจดูแคตตาล็อคมาใหม่ปะ รอบนี้เด็ดๆ เยอะเลย ทั้งนางงาม นางแบบ ครบองค์”
เนตรที่พายุพูดถึงคือผู้หญิงที่ผมผูกปิ่นโตอยู่ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเช่าเธออยู่นั่นแหละ เธอเป็นนางแบบแนวหน้า สูงยาวเข่าดี เธอหลงผมเอามากๆ ชนิดที่ว่าให้ฟรีก็ยอม แต่ผมไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบผู้หญิงขนาดนั้น ผมตอบแทนในสิ่งที่เธอต้องเสียไปอย่างคุ้มค่าเสมอ สัญญาที่ว่าก็คือการครบกำหนดหกเดือนในการคบกัน ถึงเวลาที่ผมต้องเปลี่ยนคู่ขาแล้ว
หน้าของผู้หญิงตัวแสบคนเมื่อคืนผุดขึ้นมาในหัว ผมแสยะยิ้มมุมปาก
“ไม่ว่ะ” ผมพูด “กูมีคนที่เล็งไว้แล้ว”
ถึงตอนนี้ผมจะยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ถ้าคนอย่างผมอยากจะรู้จักเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก
“อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนเมื่อคืน” มาวินรู้มองผมอย่างรู้ทัน
“ใช่” ผมไม่ปิดบัง
ก่อนที่พวกมันจะได้ถามอะไรอีก ภูมิ ลูกน้องคนสนิท หรือ มือขวา ของผมก็เดินเข้ามาในห้องพอดี ในมือของเขามีกระเป๋าสะพายสีเงินประกายเพชร
“ของผู้หญิงคนเมื่อวานครับบอส” ภูมิส่งกระเป๋าให้ผม ผมรับมันมาดูพร้อมกับเปิดดูข้างใน
มีโทรศัพท์มือถือใส่เคสสีชมพูฟรุ้งฟริ้ง กระเป๋าเงินสีทองที่มีเงินสดอยู่สามพันบาท บัตรเครดิต และบัตรประชาชน
อืม... เธอชื่อ ครองขวัญ คุณากร
“เจอที่ไหน?” ผมถาม
“ดูจากกล้องวงจรแล้วเธอโยนมันทิ้งลงในถังขยะหน้าห้องน้ำครับ แล้วถือทิชชู่กลับโต๊ะ คิดว่าเธอน่าจะเมา”
ผม พายุ และมาวินหัวเราะกับคำตอบของภูมิ ยัยบ้าเอ๊ย เป็นคนทิ้งกระเป๋าตัวเองแท้ๆ แต่กลับหาว่าผับผมมีขโมย เบ๊อะจริงๆ เลย
ผมอมยิ้มให้กับความโก๊ะของเธอ แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือของเธอที่แบตหมดให้ภูมิ
“เอาไปหาทางปลดล็อค แล้วเอากลับมาให้ฉัน”
“ครับ” ภูมิรับคำก่อนจะเดินออกไป
@ PT Condominium
“ติณคะ พรุ่งนี้เนตรมีเดินแบบชุดชั้นในของแบรนด์วิคตอเรียน ติณจะไปดูไหมคะ?”
ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ห้องของเนตรดาว ซึ่งเป็นห้องหนึ่งในคอนโดที่ผมเป็นเจ้าของ เป็นที่รู้กันว่าผมจะยกห้องนี้ให้กับผู้หญิงที่ผมดูแลอยู่ และมันจะถูกเปลี่ยนเจ้าของใหม่ทุกๆ หกเดือน
“ไปสิ” ผมตอบ “พรุ่งนี้ว่างพอดี”
“น่ารักจังเลย”
เนตรเดินเข้ามากอดผมที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียงจากด้านหลัง บอกตรงๆ ว่าแรกๆ ผมชอบเธอมาก เพราะเธอทั้งสวยและเซ็กซี่ แต่เมื่อเธอยอมผมทุกอย่าง เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ผมมองว่าผู้หญิงแบบนี้ผมจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ และแบบนี้เองที่ทำให้ผมต้องเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยๆ เพราะว่าผมเบื่อ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการและไม่มีอะไรให้ค้นหาแล้ว มันก็ไม่มีอะไรน่าสนใจอีกต่อไป
“คุณรู้ใช่ไหมว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว?” ผมเตือนความจำเธอ
เนตรหยุดชะงักไป ผมคิดว่าเธอคงกำลังทำสีหน้าไม่พอใจ
“ทำไมคะ?” เสียงเธอแข็งกร้าวขึ้น “ติณจะย้ำว่าเนตรใกล้จะหมดสัญญากับติณแล้วใช่ไหมคะ?”
“...” ความเงียบของผมคือคำตอบ
เนตรคลายมือออกจากการกอดผม พลางพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“สำหรับติณแล้วเนตรก็คงเป็นได้แค่ผู้หญิงเช่าเท่านั้น พอหมดเวลาก็ต้องไปใช่ไหมคะ?”
ใช่ ในใจผมตอบแบบนั้น แต่ผมพูดออกไปตรงๆ ไม่ได้หรอก
“ไม่หรอก” ผมบ่ายเบี่ยง พยายามใช้เสียงให้นุ่มนวล “หมดสัญญาแล้วเราก็ยังคุยกันได้”
แต่คงไม่ใช่ในฐานะเดิม เพราะยังไงผมก็ต้องมีคนใหม่มาแทนที่เธอแน่นอน
“แต่เนตรก็ต้องย้ายออกจากที่นี่”
ผมจี้บุหรี่ที่สูบจนหมดมวนแล้วลงในที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ความรู้สึกของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับนายจ้างที่กำลังจะต้องไล่พนักงานที่ดีสักคนออก
ไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำ
- ผู้เขียน
