กว่าผมจะกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาหกโมงกว่า แต่เนื่องจากตอนนี้ใกล้เข้าสู่ช่วงหน้าหนาว ฟ้าก็เลยยังไม่ค่อยสว่างมากนัก
ผมค่อยๆ ขับเข้าไปในโรงจอดรถ ที่มีรถคันอื่นๆ จอดอยู่อีกหลายคัน แสงไฟหน้ารถผมส่องให้เห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง ซึ่งมีเครื่องหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับผมยืนกอดอกพิงเสาอยู่ข้างหน้า
เขาคือ ภัทรดนัย พี่ชายแท้ๆ ของผมเอง
“รถไปโดนอะไรมา?”
ดนัยทักทันทีที่ผมเปิดประตูลงมาจากรถ
“ฟุตบาทน่ะ” ผมโกหก
โหหห พอได้เห็นแล้วก็ถลอกเยอะเหมือนกันนะเนี่ยยย ขอโทษด้วยนะ แบล็คไทเกอร์ลูกพ่อ
“แล้วอะไรคือการส่งใบแจ้งถอนหุ้นทั้งหมดของคุณบดินทร์มาให้ตอนเที่ยงคืน?”
เวรละ ทำไมถึงได้รู้ข่าวไวแท้ นี่คือเหตุผลที่มายืนทำหน้าเครียดรอผมแต่เช้าสินะ
“อ้อออ” ผมลากเสียงยาว พยายามคิดหาข้ออ้างที่พอฟังได้ “คือว่าผมเจอกับเขาที่ De Corner เมื่อคืน”
บ้าฉิบ นั่นมันเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด และเหมือนว่าดนัยก็จะคิดเหม
