น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ รู้สึกหวาดกลัวและสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โลกนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ
ต่อไปนี้ฉันคงจะไม่กล้านั่งรถแท็กซี่คนเดียวอีกแล้ว ถ้าหากว่าวันนี้ฉันเป็นอะไรไป แล้วน้องกับแม่จะอยู่ยังไง ฉันกลัว ฉันกลัวจริงๆ...
“เฮ้ไม่เป็นไรแล้วล่ะคุณ ผมแก้แค้นแทนคุณไปแล้วนะ หรือถ้าคุณยังไม่พอใจ ใต้เบาะผมมีปืน ให้ผมกลับไปฆ่ามันก็ได้นะ”
ภัทรติณพูดเสียงอ่อนลง ฉันรู้ว่าเขาแค่พยายามจะพูดให้ฉันหยุดร้องไห้ เขาไม่ทำอย่างนั้นจริงๆ หรอก
แต่ทันทีที่รถเริ่มออกตัว ฉันก็รีบเงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา อย่าบอกนะว่าเขาจะวนกลับไปยิงอีตาลุงนั่นจริงๆ
“เดี๋ยว นี่คุณจะไปไหนน่ะ?” ฉันถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“ก็ไปส่งคุณที่คอนโดไง” เขายิ้มให้ฉัน “ผมปลอบใจคนไม่เก่งนะ อย่าร้องไห้เลย ว่าแต่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
แปลกมากที่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ยิ่งมีคนปลอบฉันก็ยิ่งร้องหนักขึ้น
