9
1509 คำ
“หิวจังครับ ผมกินได้ไหมครับคุณแม่” เจ้าตัวน้อยอ้อนมารดา เวทิตาจึงพยักหน้าให้ รีบจัดโต๊ะอาหารในทันที
“เฮียรันต์กินข้าวด้วยกันสิคะ” เธอจึงชวนการันต์รับประทานอาหารด้วยกัน
สิบทิศไปหาการันต์ที่บ้านแต่ไม่เจอ เจอแต่บิดามารดาของเพื่อนแทน
“มาหาเจ้ารันต์มันรึ ป่านนี้คงอยู่บ้านนังกากีโน้นแหละ” มารดาของการันต์ปากร้ายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สิบทิศรู้ดี แต่เขาก็ไม่อยากจะใส่ใจ เพราะคนเรานิสัยมันเปลี่ยนกันยาก
“รันต์ไปไหนนะครับ”
“ก็บอกแล้วว่าไปหานังกากี”
“ใครกันเหรอครับ”
“นังดอกส้มสีทองเวทิตาไง มีลูกติดแล้วยังอยากจะมาจับเจ้ารันต์มันอีก นังนี่มันสำส่อน ไม่รู้ท้องกับใคร เราน่ะโชคดีนะที่หลุดจากมันมาได้ แต่เจ้ารันต์น่ะสิซวย โง่ให้มันหลอกเงินไม่หยุดหย่อน นี่แอบตักกับข้าวไปให้มันบ่อย ๆ สงสัยอดอยาก อีโธ่เอ๊ย! ทำเป็นหาเลี้ยงตัวเองได้ เลี้ยงลูกเอง เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่แท้ก็เกาะผู้ชายกินน่ะสิไม่ว่า” คนพูดเหยียดปากอย่างเกลียดชัง
สิบทิศไม่ค่อยชอบคำพูดของคนตรงหน้าเลย แต่ก็ไม่อยากที่จะต่อความยาวสาวความยืด เขาจึงตัดบทในทันที
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เอาไว้จะมาหาเจ้ารันต์อีกทีนึง”
“เดี๋ยวรันต์มาแล้วจะบอกให้” พูดจบนางก็หันไปสนใจกับการทำบัญชีต่อ สิบทิศจึงรีบเลี่ยงออกมาจากบ้านของเพื่อน เขามุ่งหน้ากลับไปยังบ้านของเวทิตาอีกครั้ง เพราะคาดว่าจะได้เจอการันต์ที่นั่น
ชายหนุ่มปั่นจักรยานเพราะว่าได้ออกกำลังกายไปในตัว สิบทิศชะงักเท้าที่จะก้าวเข้าไปในบ้านของเวทิตา เมื่อเขาได้ยินประโยคของการันต์ที่กำลังพูดอยู่คนเดียว แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของบ้าน
“เฮียขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่เฮียรักเวจริง ๆ เฮียอุตส่าห์วางแผนทุกอย่าง ขัดขวางไม่ให้เวกับไอ้สิบทิศได้รักกัน ทำให้หึงหวงเข้าใจผิดกัน ที่วันนั้นเวให้เฮียไปบอกไอ้สิบทิศว่ายายป่วย เฮียโกหกเวเองแหละว่าไม่เจอมัน ทั้ง ๆ ที่เฮียยืนส่งมันกลับบ้าน เฮียเฝ้าตามจีบเวอยู่ตั้งหลายปี คอยดูแลเวกับลูกมาตลอด แต่เวก็ไม่คอยใจอ่อนกับเฮีย เวไม่เคยเห็นความดีของเฮีย วันนี้ไอ้สิบทิศมันกลับมาแล้ว เฮียรู้ว่าเวรักมัน เฮียเลยต้องทำแบบนี้ไง อย่าโกรธเฮียเลยนะ”
การันต์พูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ เขาอุ้มร่างของเด็กน้อยที่นอนหลับไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ยานอนหลับไปวางที่โซฟาด้านหนึ่ง ก่อนจะอุ้มเวทิตาพาเข้าห้อง
สิบทิศถ่ายวิดีโอทุกอย่างเอาไว้เป็นหลักฐาน ก่อนที่เขาจะตามไปกระชากร่างของการันต์มาต่อยเข้าไปเต็ม ๆ ยังไม่ทันได้ซ้ำรอบที่สามการันต์ก็สลบเหมือดคาหมัดของเขา
สิบทิศจัดการมัดการันต์เอาไว้ ฟื้นขึ้นมาคงต้องคุยกันยาว เพราะเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าการันต์จะเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด ทำกันได้ถึงเพียงนี้ เขาไว้ใจคนผิดจริงๆ ไม่คิดว่าการันต์จะแอบชอบเวทิตาด้วย
เขารู้แล้วว่าทำไมเขากับเวทิตาถึงได้มีปัญหาหึงหวงหวาดระแวงกันอยู่บ่อย ๆ ก็เพราะการันต์นี่เองเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมด
เมื่อก่อนเขาใจร้อน วู่วาม เดี๋ยวนี้เขารู้แล้วว่าคนเราควรใจเย็น ควรตรึกตรองเรื่องราวต่าง ๆ ให้ดี ไม่ควรใจร้อนไปกับอะไร ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาอาจจะทำให้เราเสียใจก็เป็นได้
เวทิตาค่อย ๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมาด้วยอาการมึนงง เธอพบว่าสิบทิศนั่งอยู่ในห้องนอนของเธอ ในขณะที่ด้านนอกมืดสนิท
เวทิตาสะดุ้งและผวา แต่เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร สิบทิศก็รีบพูดขึ้นมาเสียก่อน
“พี่มาช่วยเว เวไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
“ช่วยเหรอคะ คุณมาช่วยอะไรฉัน” เธอยังเรียกเขาอย่างห่างเหินเช่นเดิม
“พี่ไม่อยากอธิบายหรือพูดจาใส่ร้ายเจ้ารันต์มัน แต่เวควรจะได้ดูคลิปที่พี่แอบถ่ายเอาไว้ตอนไอ้รันต์มันทำไม่ดีกับเว” เขายื่นโทรศัพท์มือถือที่มีคลิปแอบถ่ายตอนการันต์สารภาพผิดทั้งหมดออกมา เวทิตาถึงกับช็อกไปเลย ไม่คิดว่าผู้ชายที่ดูแลเธอดีมาตลอดระยะเวลาหลายปี จะทำร้ายเธอได้ถึงเพียงนี้ โชคดีที่เธอไม่ยอมใจอ่อนไปเป็นภรรยาของเขา ไปเป็นสะใภ้ให้พ่อแม่ของเขาโขกสับ
“พี่สิบทิศ”
“พี่ไม่ได้โกหก พี่รักเวจริง ๆ ที่เราเข้าใจผิดกันเพราะคนอื่น แต่พี่ก็คิดว่าเพราะเรายังเด็กกันเกินไป แต่ตอนนี้พี่ไม่เหมือนก่อนอีกแล้ว เวจะให้โอกาสพี่สักครั้งได้ไหม” ประโยคนั้นของเขาทำให้เวทิตาโผเข้ากอดสิบทิศแล้วร้องไห้โฮออกมา
การันต์ที่ฟื้นขึ้นมาเห็นภาพนั้นพอดิบพอดีถึงกับร้องไห้ในความพ่ายแพ้ของตัวเอง
เวทิตาขอไม่ให้สิบทิศถือโทษโกรธการันต์หรือเอาผิดเขาที่วางยาเธอ ถือว่าตอบแทนที่เขาดูแลเธอมาอย่างดี แต่หลังจากนี้ไม่มีบุญคุณอะไรกันอีก สิบทิศเองก็เห็นแก่ที่การันต์เคยเป็นเพื่อน แม้ความเป็นเพื่อนจะขาดสะบั้นลง เขาก็ไม่เอาผิดการันต์ แต่ถ้าการันต์ยังจะมายุ่งกับผู้หญิงที่เขารักอีก มีเรื่องกันแน่ ๆ
การันต์กลับบ้านอย่างพ่ายแพ้ ไหล่ลู่ คอตกบ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เขาพยายามมาตลอดหลายปีสิ้นหวัง
เวทิตากับสิบทิศปรับความเข้าใจกัน ทั้งสองค่อย ๆ อธิบายให้ลูกได้ฟังว่าสิบทิศคือพ่อ และค่อย ๆ พูดให้ลูกเข้าใจ
คราแรกต้นกล้าก็ยังงง ๆ ที่จู่ ๆ เขาก็เกิดมีพ่อขึ้นมา เคยถามหาพ่อ แต่แม่บอกว่าพ่อไปอยู่ไกล ไปทำงานไกลมาก และคงไม่กลับมาอีก ก็เข้าใจว่าพ่อนั้นอยู่ไกลมาก และไม่มีทางได้เจอคนเป็นพ่ออีก แต่พอได้เจอก็ทำให้เด็กน้อยถึงกับอึ้ง ระคนดีใจอยู่มากเหมือนกัน
เวทิตาได้คุยกับสิบทิศก็ให้เกิดความสงสัยในตัวของพลอยเพชร เธอจึงไม่อยากให้อะไรค้างคาใจ ไปหาพลอยเพชรที่บ้านเพื่อถามให้รู้เรื่องเสียเลย
“เวเข้ามาก่อนสิ”
“เราทำแกงขนุนกุ้งสดมาฝากจ้ะ”
“น่ากินจัง หอมด้วย” คนรับแกงมาจากเพื่อนถึงกับอมยิ้ม
“เห็นว่าเพชรชอบกิน เลยตักมาเผื่อ”
“ขอบใจมากนะ” พลอยเพชรยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะถามถึงต้นกล้า
“แล้วตาต้นไม่มาด้วยเหรอ”
“ไม่มาจ้ะ อยู่กับพี่สิบทิศ เล่นกันเพลินเลย” ประโยคนั้นของเวทิตาทำให้พลอยเพชรนิ่งไป
“เธอกับพี่สิบทิศคืนดีกันแล้วเหรอ”
“จ้ะ ฉันมาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะถามเพชรหน่อย”
“ถามอะไรเหรอ” พลอยเพชรหัวใจเต้นแรงแทบจะโลดออกมานอกอก ขณะเอ่ยถามกลับไป คนมีชนักปักหลัง เคยทำผิดมาก่อนก็กลัวว่าคนอื่นจะรู้
แต่ตอนนี้รู้ก็รู้สิ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ
“เรื่องวันที่พี่สิบทิศเดินทางไปกรุงเทพฯ มันเป็นยังไง”
“ตอนนั้นพี่สิบทิศอยากให้เธอไปพบเพื่อจะลาไปดูแลคุณยายที่กรุงเทพฯ พอฉันมาหาแก พูดเรื่องเขาแกก็ไม่อยากฟัง จะเอาที่อยู่ที่เขาฝากมาให้แก แต่ก็ทำหาย พ่อแม่ฉันป่วยไล่เลี่ยกัน ฉันเลยไม่ได้สนใจเรื่องของแกกับเขาอีก” พลอยเพชรอยากจะตบปากตัวเองอีกสักสิบรอบที่เธอยังปากแข็งเรื่องที่อยู่
“แล้วฉันก็เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ทำให้เขาติดต่อมาหาเธอไม่ได้ ซึ่งตอนแรกเขาก็โทร. มาหาเธออยู่นะ” พลอยเพชรพยายามพูดให้ดูดีที่สุด แต่ก็ไม่ทำให้คนทั้งสองมีเรื่องบาดหมางกันอีก
“แล้วทำไมตอนนั้นแกไม่บอกฉันให้ละเอียดแบบนี้”
“ฉันขอโทษแกจริง ๆ ขอโทษแกจากใจ แต่อดีตคือเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว มันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก แกกับเขาก็ได้เจอกันอีกครั้ง แกกับเขาก็ปรับความเข้าใจกันแล้วไม่ใช่เหรอ แกจะฟื้นฝอยหาตะเข็บทำไมกันอีก” พลอยเพชรยอมลงทุนลงคุกเข่าสารภาพบาปของตัวเอง
- ผู้เขียน
