โทษใครดีล่ะ
1276 คำ
“เพราะเธอ เพราะแก เพราะแก เป็นไงล่ะ หลานสาวฉันจะเป็นยังไงบ้าง” เสียงทนายธนาต่อว่าทุกคนที่นั่งรวมกันอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน
“จะมาโทษฉันมันก็ไม่ถูกนี่นา ยายนับไม่เคยเห็นมันบ่นอะไร ให้ทำอะไรก็ทำ” ภรรยาเถียง
“ก็นั่นไง เป็นง่อยกันหรือไง ใช้ยายนับมันเหมือนกับทาส”
“คุณจะมาพูดตอนนี้แล้วมันจะได้อะไร ถ้าเด็กมันรักดี มันจะหนีไปหรือ” คุณสุดใจยังเถียงข้าง ๆ คู ๆ
“เฮ้อ... ต่อไปก็ช่วยกันทำงานบ้านเอาเองนะ ฉันละเบื่อจริง ๆ ถ้าหลานฉันเป็นอะไรไป ฮึ... น่าดู” คุณธนาเดินออกไปจากบ้าน และขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“แม่คะ ต่อไปใครจะซักผ้าให้หนู” ศจีเอ่ยขึ้นเป็นคำถามแรกสีหน้าบึ้งตึง
“แกก็ทำเอาเองสิ หากไม่พอใจ เงินเดือนเงินดาวก็มีอยู่แล้ว ไปจ้างเขาซักโน่นไป” ผู้เป็นแม่กล่าวแบบมีอารมณ์ กระทืบเท้าไปยังหลังบ้านปึงปัง ก่อนที่จะลงมือทำงานที่นับเดือนทำค้างเอาไว้
เสียงสุดใจยังบ่นอยู่เป็นระยะ และโทรศัพท์หาคนโน้นคนนี้ให้หาเด็กมาช่วยงานเธออีกแรง
ห้องเจ๊เกี๊ยะ เจ้าของร้านอาหารและคาราโอเกะกระโจมทอง
“เด็กมันสวย หน้าตาดีเจ๊ ฉันขอหมื่นนึง”
“หา...! ตั้งหมื่น จะบ้าไหมพี่สุ ฉันให้สูงสุด แค่หกพัน เอาก็เอา ไม่เอาก็แล้วไป อีกอย่างไม่รู้เด็กมันซิงจริงหรือเปล่า” เจ๊เกี๊ยะพูดขึ้นแบบชักสีหน้า
“นี่ถ้าฉันแบ่งกับชะเอมก็ได้คนสามพันเองนะ” พี่สุพูดเสียงอ่อย ๆ
“ร้านฉันเล็ก ๆ บอกตรง ๆ นะ จะประมูลอีเด็กคนนี้ แค่หมื่นนึง มากกว่านี้คงไม่มีใครจ่ายหรอก จะเอาก็เอา ไม่เอาก็ไม่เอา” เจ๊เกี๊ยะพูดแบบถือไพ่เหนือกว่า พี่สุกับชะเอมมองหน้ากัน และพูดขึ้นพร้อม ๆ กัน
“เอาจ้ะ”
“เอ่อ... ก็แค่นั้น” พูดจบเจ๊เกี๊ยะก็หยิบเงินหกพันออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ทั้งสองคนคนละสามพัน
“แล้วอย่ากระโตกกระตากให้เด็กมันรู้เสียก่อนล่ะ ฉันไม่อยากจะชวด อีกอย่างชะเอมหาเสื้อผ้าดูดีให้เด็กคนนั้นด้วยนะ” เจ๊เกี๊ยะหันไปสั่งชะเอม
“ค่ะ”
“เอาชุดสีขาวนะ ของเธอมีอยู่นี่ แต่ถ้าไม่มีก็ไปซื้อมา แล้วเอาบิลมาเบิก แต่อย่าแพงมากนะ” เธอสำทับห้อยท้าย
ชะเอมยิ้มออกมาได้ ก่อนจะรับปากไป
เจ๊สุไปซื้อเสื้อผ้ากับชะเอมทิ้งเด็กสาวไว้ในห้อง และเธอก็ขอแยกตัวไปทำธุระต่อ จะกลับดึก ๆ ไปนอนที่ห้องเอง
นับเดือนถูกชะเอมจับแต่งเนื้อแต่งตัว และแต่งหน้าทาปาก พร้อมกับชุดที่เธอไปซื้อมาให้ ดูดี และดูไม่โป๊เท่าไหร่
ชะเอมบอกกับพี่สุว่า
“จะได้ดูมีราคา”
แต่ชุดที่ชะเอมใส่นั้นเว้าหน้าเว้าหลังเห็นไปหมดทั้งตัว แทบปิดอะไรไม่มิด
“พี่ชอบแบบนี้” เธอแทนตัวเองว่าพี่ พอรู้ว่าตัวเองแก่กว่านับเดือน
“พี่ชะเอมนับต้องทำอะไรมั่งคะ” เธอถามออกไปด้วยความอยากรู้
“ก็เดินตามพี่แล้วกันวันนี้ คอยดูพี่ทำงาน ง่าย ๆ หรอกนะ ไหนลองยิ้มซิ” ชะเอมสั่งให้เธอยิ้ม
นับเดือนยิ้มให้ พร้อมกับหัวเราะในท่าทีของชะเอมที่เดินให้ดูทำสะบัดสะบิ้ง
“คิดเสียว่ามาทำงาน อะไรที่ทำได้ก็ทำ พี่นะ ชีวิตลำเค็ญพ่อแม่ก็ไม่มี บอกตรงไม่มีญาติ ก็มีแต่พี่สุนี่แหละที่เป็นกำลังใจให้กัน เมื่อก่อนถ้าไม่ได้พี่สุ พี่คงแย่กว่านี้” ชะเอมยังเทิดทูนพี่สุของเธอที่อุตส่าห์พาเธอจากกองขยะมา ณ จุดนี้
“ค่ะ” นับเดือนรับปากเบา ๆ
สองสาวเดินลงมาจากชั้นสี่ นับเดือนถูกแนะนำให้รู้จักกับทุกคนที่ทำงานในร้าน ดูแล้วก็เป็นมิตรกับเธอแทบทุกคน
ข้อมูลเด็กใหม่ ถูกส่งต่อไปให้กับทุกคนในร้าน นับเดือนคือเด็กที่จะถูกประมูลขายในคืนนี้ เริ่มต้นที่หนึ่งหมื่นบาท ใครให้มากกว่า และจ่ายสดรับตัวสาวน้อยไปนอนด้วยได้เลยคืนนี้ และคนที่แนะนำได้ จะได้ค่าแนะนำไปฟรีห้าร้อยบาท ทุกคนจึงเตรียมข้อกันสุดพลัง แค่แนะนำไม่เปลืองตัวก็ได้แล้วห้าร้อยบาท
เสียงร้องเพลงของนักดื่มบางคนที่มาจับจองที่นั่งตั้งแต่หัววัน และมีสาวงามนั่งประกบข้าง ดูทุกคนช่างมีความสุข
“นับยืนอยู่ตรงนี้นะ หรือจะไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์ก็ได้ ดูพี่ ๆ ว่าเขาทำงานยังไง เดี๋ยวพี่ไปรับแขกประจำก่อน” ชะเอมพูดขึ้น
เธอขอตัวเพราะเห็นชายหนุ่มรูปงามขาประจำที่มาเกือบจะทุกอาทิตย์ สองมือน้อย ๆ ของเธอกระพุ่มไหว้และกราบลงบนยอดอกของเขา
“เฮียนัสนึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว หายไปหลายวันเลยนะคะ” น้ำเสียงที่ออดอ้อนและท่าทีออเซาะนั่งเบียดจนหน้าอกที่ใหญ่โตของเธอเกยชิดไปกับหน้าอกของเขา
อานัสยิ้มหัวเราะร่า ก่อนจะแนะนำชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน
“พี่โตเพื่อนพี่ วันนี้พาเลี้ยงวันเกิดสักหน่อย มีเด็กใหม่ ๆ ใส ๆ บ้างไหม แก่ ๆ ไม่เอานะ” เขากระซิบประโยคท้าย ๆ กับใบหูของเธอ
หญิงสาวทำเป็นขนลุกเกรียวก่อนจะทำเป็นทุบที่หน้าอกของเขาเบา ๆ
“เครื่องดื่มเอาชุดใหญ่เหมือนทุกครั้งน่ะแหละ ต้องอยู่นาน ๆ แล้วคืนนี้ ชะเอมออฟไปกับพี่ได้ไหม”
“แหม ยังหัววันอยู่เลยค่ะ จะรีบไปไหนกัน”
“เฮียอยากอะ” เขาพูดพลางยกมือน้อย ๆ ของเธอไปวางที่ตรงเป้ากางเกงของเขา หญิงสาวชักมือกลับ ก่อนจะทุบไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้งหนึ่ง
“ไหนเด็กใหม่ เห็นคนรับรถโฆษณาว่าสวยนัก” อานัสเอ่ยถามชะเอมอีกครั้ง เธอชงเครื่องดื่มที่บริกรยกมาเสิร์ฟ
“เด็กยังซิงค่ะ เริ่มที่หมื่นนึง แถมพากลับบ้านได้ด้วย” เธอกระซิบบอกเขา
“อย่างงั้นเลยหรือ” อานัสทำเป็นนิ่วหน้า แต่ก็ล้วงมือไปในกระเป๋า วันนี้ตั้งใจจะออฟสาวให้เพื่อนสักคน เพื่อนรักที่คบกันมากว่าสิบห้าปี
“หมื่นสอง” เขาล้วงออกมานับให้กับชะเอม เธอรับมันมาถือ แล้วเดินยิ้มเข้าไปยังห้องของเจ๊ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับนับเดือน
“นี่นับเดือนค่ะ หรือเรียกว่าน้องนับก็ได้ หวัดดีพวกพี่เขาสิ” ชะเอมดันหลังเธอเบา ๆ
สองตาเธอมองหน้าชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตาวาวใส ก่อนจะยกมือไหว้ทั้งคู่
“ไปนั่งกับพี่โตเขาไป วันนี้เราอยู่เป็นเพื่อนพี่เขานะ”
ชะเอมออกคำสั่ง ก่อนจะลงไปนั่งตัวแปะลงที่ข้างตัวของอานัส
นับเดือนยังเก้อเขินนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกมาเจอโลกกว้าง และทำงานอย่างนี้เป็นครั้งแรก
- ผู้เขียน
