บทที่ 08 จะไม่ทำให้ผิดหวัง
1616 คำ
@PUB TW
"ไอก้ามึงขยับไปนั่งตรงนู้น พี่กูมาแล้ว" คีริวใช้มือดันไลก้าที่นั่งอยู่ด้านข้างทันทีที่สายตาคมเหลือบไปเห็นพี่ชายฝาแฝดที่กำลังมุ่งตรงเดินเข้ามาที่ประจำโต๊ะของเขาและเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ก่อนหน้า
"ไอเฮียยย!..." ไลก้าขึ้นเสียงใส่พี่ชายคนสนิทเมื่อถูกดันออกโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขาเกือบตกเก้าอี้หัวทิ่มทว่ากลับประคองตัวได้ทัน ใบหน้าคมคายเผยสีหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ แต่สุดท้ายไลก้าก็ยอมย้ายตัวเองลุกเดินจากที่นั่งเดิมไปนั่งอีกฝั่งแต่โดยดี
"อีกนิดเดียวมึงจะเรียกกูว่าเหี้xละ"
"ทำตัวให้เรียกเองอะ"
"ไอเด็กเวร!..." ไลก้าเล่นหูเล่นตาใส่คีริวใหญ่ทำเอาทั้งโต๊ะที่มีแค่เพื่อนพี่น้องที่สนิทกันมาแต่เด็กหัวเราะด้วยความชอบใจ
"..." คีรันหย่อนสะโพกลงด้านข้างคีริวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มือหนากวักให้พนักงานเสริฟ์จัดการเครื่องดื่มมาให้อย่างเช่นทุกวัน
"เฮียรันไปไหนมาอะ ทำไมวันนี้ถึงมาช้ากว่าเฮียริวได้ ปกติเห็นตัวติดกันตลอด"
"พี่กูจะไปไหนก็ช่างมันเถอะ จะอยากรู้ไปทำไม" คีริวเป็นคนเอ่ยตอบแทนพี่ชายอย่างรู้ใจ แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าหน้าที่การตอบคำถามในครั้งนี้ควรเป็นหน้าที่ของเขาไปโดยปริยาย
"โห่ว...ผมก็แค่ถามไหมเฮีย" เพิร์ธทำเสียงออกมาด้วยความเบื่อหน่ายกับนิสัยการตอบคำถามที่แสนกวนโอ้ยของพี่ชาย
"หึ แม่งรักกันจริงๆ" วอมเค้นเสียงพูดอย่างรู้เท่าทันในท่าทีพวกนั้น ไม่ใช่ครั้งแรกที่คีริวมักจะพูดเพื่อปกป้อง เขามักจะทำแบบนี้จนคนรอบข้างอย่างวอมรู้ทันทุกอย่างไปเสียแล้ว
"ไอเพิร์ธ...นั้นเจ๊ฝนปะ" กระทั่งเสียงของไลก้าทำให้ทั้งโต๊ะเงียบพร้อมกัน สายตาคมของชายหนุ่มทั้งหกคนบนโต๊ะต่างพากันหันไปมองตามที่ไลก้าชี้พร้อมกันเป็นตาเดียว
"เจ๊ฝน!!" เพิร์ธพูดด้วยเสียงขึงขัง ตวัดสายตาคู่คมจ้องมองพี่สาวตัวเล็กด้วยความขุ่นเคือง ก่อนที่เขาจะรีบลุกจากโต๊ะมุ่งตรงไปหาพี่สาวด้วยความรวดเร็วโดยที่ไม่ต้องคิดอะไร
"ไปไหนอะเฮีย?..." ตามด้วยร่างหนาของวอมที่ลุกยืนตามเพิร์ธหมายจะเดินออกไปอีกคน
"ห้องน้ำ" วอมตอบเสียงนิ่งแล้วเดินออกไปทันที
"กูว่าไม่ได้ไปห้องน้ำแน่ๆ" เวกัสแสยะยิ้มมองตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชายตัวเองอย่างรู้ทัน เพียงแค่สายตาของวอมที่มองไปยังน้ำฝนก็ทำให้เขารู้ได้ในทันที
"เอวาเป็นยังไงบ้าง" คีริวอาศัยจังหวะตอนที่ทุกคนเผลอให้ความสนใจกับน้ำฝนหันมาเอ่ยถามถึงเพื่อนตัวเล็กที่คีรันหนีหายไปตามเฝ้าตามดูแลเกือบครึ่งวัน
"ดีขึ้นแล้ว กูให้อิงดาวไปนอนเป็นเพื่อน" มือหนายกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมากระดกดื่มตอบน้องชายฝาแฝดเสียงนิ่ง
"อืม...มามี๊ได้โทรหามึงหรือเปล่า"
"โทรแล้ว"
"แล้วมึงจะกลับไหม ถ้ามึงกลับกูจะได้กลับด้วย กูไม่อยากโดนมามี๊บ่นจนหูชา"
"กลับ"
"โอเค...จะได้กลับไปหาตัวแสบด้วย โทรมาบ่นคิดถึงทุกวัน" คีรันตวัดสายตาคู่คมไปมองยังภาพตรงหน้าขณะที่น้องชายกำลังคุยกับเขา ดวงตาคมเผลอสบเข้ากับร่างสวยหุ่นดีที่ยืนส่งยิ้มให้จนเขาสัมผัสได้จนเขาต้องหันมามอง
"มีอะไร" คีริวมองตามสายตาของพี่ชายที่กำลังมองไปทางนั้นด้วยทีท่าเรียบนิ่ง ก่อนที่คีรันจะเบือนหน้าหันหนีแสดงออกถึงความไม่ชอบอย่างชัดเจน
"หึ" ผิดกับคีริวที่ยกรอยยิ้มร้ายยกมุมปาก นี่นับว่าเป็นนิสัยอีกอย่างที่ฝาแฝดแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง คีริวเป็นประเภทที่ไม่ว่าใครเสนอเขาก็พร้อมที่จะสนอง หากว่าคนนั้นเด็ดมากพอ ต่างกับคีรันที่ไม่ชอบการมีอะไรกับใครถ้าหากเขาไม่รู้สึกรักหรือชอบจริงๆ...
"เจอกันพรุ่งนี้..."
"ป้องกันให้ดี...กูจำได้" คำพูดติดปากของพี่ชายที่มักจะพูดกับเขาทุกครั้งจนจำขึ้นใจ คีริวพูดชิงตัดหน้าเขาก่อนที่จะหยัดตัวเดินเข้าไปทักทายเหยื่อของวันนี้
"ไอเฮียริวเร็วชิบหาย คนนี้กูเล็งอยู่ตั้งนาน โดนตัดหน้าไปเฉยเลย..."
เอี๊ยด!
รถสปอร์ตหรูคันสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ คีรันเดินลงจากรถด้วยสีหน้าเรียบนิ่งผ่านชายชุดดำมากมายของผู้เป็นพ่อที่ยืนก้มหัวเคารพนายน้อยคนโตของบ้าน
"คิดถึงจังเลยครับ..." มือหนาเลื่อนมาสวมกอดหญิงวัยกลางคนที่ยืนหันหลังทำอาหารในครัวขนาดใหญ่พร้อมกับสาวใช้อีกหลายคนที่คอยช่วยเหลือ
"ลูกชายมี๊กลับมาแล้ว แล้วน้องล่ะ...มาด้วยกันหรือเปล่า?" พะพายมาหันกลับมากอดตอบลูกชายคนโตด้วยความดีใจ เรียวปากสวยยกยิ้มอย่างเก็บไว้ไม่มิด ก่อนที่จะถามหาลูกชายอีกคนเมื่อไม่เจอเจ้าตัวที่กลับมาด้วยกัน
"แยกกันมาครับ เดี๋ยวก็คงถึง"
"ป่านนี้ยังไม่ตื่นอีกแน่ๆ ลูกคนนี้น่าตีตั้งแต่เด็กจนโตจริงๆ..."
"อย่าไปสนใจเลยครับ มามี๊ทำอะไร หอมมาตั้งแต่ไกลเลย" ความเงียบขรึม เย็นชา และแข็งกระด้างหายไปเพียงพริบตาเดียว ต่อหน้าผู้เป็นแม่แล้วคีรันจะกลายเป็นเด็กผู้ชายขี้อ้อน อ่อนโยน พูดเก่ง และเอาใจเก่งเสมอ และมีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่จะได้เห็นอีกมุมของเขา...
"เราก็ปกป้องน้องตลอด คีริวถึงไม่รู้จักโตสักที ตามติดพี่ชายไปทุกที่" พะพายส่ายหัวเอ่ยอย่างรู้ทัน ถึงแม้สองพี่น้องจะแยกคอนโดกันอยู่ แต่เธอก็รู้นิสัยของลูกชายคนเล็กเป็นอย่างดี
"ว่าแล้วว่าต้องมีคนกำลังนินทาผม แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย...คิดถึงจังเลยค้าบ~" เสียงก้องกังวาลดังแทรกเข้ามาแต่ไกล ก่อนที่จะปรากฏเจ้าตัวที่รีบสาวเท้าหนักเดินเข้ามาออดอ้อนคลอเคลียอีกข้างของผู้เป็นแม่
"คิดถึงแต่ไม่มีใครกลับมาหามามี๊เลย"
"ผมตั้งใจว่าจะกลับอยู่แล้ว แต่มามี๊โทรมาตามก่อน" คีรันเอ่ยกับคนที่กำลังยู่หน้าแสดงท่าทีน้อยใจกับลูกชาย
"จริงหรือเปล่า..."
"จริงสิครับ ริวคิดถึงกับข้าวฝีมือมามี๊มากเลย"
จนกระทั่ง...
"เอามือออกจากแก้มของเมียป๊าเดี๋ยวนี้ไอริว" แต่แล้วร่างของสามคนที่ยืนยิ้มให้กันก็ต้องชะงักกับเสียงของคนที่เข้ามาใหม่ เสียงทุ้มตั้งใจพูดอย่างจริงจังแล้วสาวเท้าหนักเดินเข้ามาขัดขวางการอ้อนของทั้งสองคน
"เมียป๊าแต่แม่ผม"
"แม่จะไปใหญ่เท่าเมียได้ยังไง ไปๆ...ขยับออกไป แก้มนี้ป๊าเล่นได้คนเดียว ถ้าอยากจะบีบก็ไปหาเมียเป็นตัวเป็นตน...คนนี้ป๊าหวง"
"ยอมเลยครับ...คนหลงเมีย"
"เฮียรัน!...เฮียริว!..." เสียงหวานสดใสตะโกนดังมาแต่ไกล
พรึ่บ!
เท้าเล็กรีบวิ่งลงมาจากชั้นสองแล้วกระโดดสวมกอดพี่ชายทั้งสองด้วยความดีใจ ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ถึงกับเซถอยหลังไปเล็กน้อยตั้งรับแทบไม่ทัน
"ยัยแสบ...ถ้าเฮียรับไม่ทันได้ลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้นแน่ๆ" คีริวเอ่ยพูดกับน้องสาวคนเล็กของบ้านที่อายุห่างกันเกือบสี่ปี
"พรีมรู้ว่ายังไงเฮียก็รับได้ทัน คิคิ..."
"มากันครบแล้วก็ไปทานข้าวกันเนอะ มามี๊ทำกับข้าวเสร็จพอดีเลย~" ทันทีที่พะพายพูดจบ ทุกคนก็เดินเข้าไปนั่งที่ห้องอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
"ช่วงนี้เรียนเป็นยังไงกันบ้างลูก" เสียงหวานของพะพายเอ่ยถามอย่างต้องการชวนคุย
"ปกติครับ ไม่มีวิชาไหนที่ดูยากเป็นพิเศษ"
"จริงเหรอ...เป็นเพราะมีคีรันอยู่ด้วยหรือเปล่า ทำให้ริวรู้สึกว่ามันไม่ยาก" ใบหน้าสวยยกยิ้มหวานถามลูกชายคนเล็ก
"พรีมว่าต้องใช่แน่ๆ เลยค่ะมามี๊ เฮียริวไม่ชอบทำการบ้าน ไม่ชอบอ่านหนังสือสอบจนโดนเฮียรันดุทุกวันแน่ๆ เลย~"
"รู้มากเกินไปแล้วนะเรา" ประโยคเสริมทัพของพรีมทำให้ทุกคนบนโต๊ะหัวเราะชอบใจ มือหนาเลื่อนไปโยกหัวน้องสาวด้วยความหมั่นไส้
กระทั่ง...
"คีรัน" เสียงเอ่ยเรียบนิ่งของคีรินทำให้ทุกคนบนโต๊ะชะงักนิ่งอย่างรู้กันเป็นอย่างดีว่าเป็นเรื่องที่ผู้เป็นพ่อกำลังจริงจัง
"ครับป๊า" ใบหน้าคมผละออกจากจานอาหารแล้วขานรับผู้เป็นพ่อที่กำลังมองหน้าเขา
"ไม่ได้ลืมเรื่องงานที่ป๊าเคยบอกใช่ไหม"
"ไม่ลืมครับ" คีริวปรายตาไปมองยังพี่ชายที่กำลังพูดคุยกับผู้เป็นพ่ออย่างจริงจัง ใบหน้าคมคายที่คล้ายกันฉายถึงความหนักใจแทนพี่ชายอย่างปกปิดไว้ไม่อยู่ รวมไปถึงพะพายและพรีมที่นั่งนิ่งมองทั้งสองอย่างไม่วางตาทว่ากลับไม่มีใครพูดขัดออกมา
"อืม...ก็ดี ป๊าจะให้นธีไปช่วยอีกแรง มีอะไรก็ปรึกษานธีไม่ก็มาปรึกษาป๊า คีรันจะไม่ทำทำให้ป๊าผิดหวังใช่ไหม"
"ครับ...ผมจะไม่ทำให้ป๊าผิดหวัง"
- ผู้เขียน
