บทที่ 07 เป็นห่วง
1236 คำ
"ขอบคุณนะ..." ร่างสวยที่นอนงอตัวอยู่บนเตียงเงยหน้าไปบอกคนที่ยืนด้านข้างเตียงนอนมองหน้าเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง หลังจากที่เขาจัดการขับรถมาส่งเพื่อนตัวเล็กจนถึงคอนโดหรูของเธอ
"กระเป๋าน้ำร้อนอยู่ที่ไหน" คีรันใช้สายตาคมสอดส่องหาสิ่งของทั่วห้องก่อนที่จะหลุบสายตามาถามเธอเมื่อกลับหามันไม่เจอ
"ห ห้ะ? อ๋อ...อยู่ในลิ้นชัก" เอวาตอบพร้อมกับพยักพเยิดไปทางซ้ายมือที่เป็นลิ้นชักไม้สีขาว
"นายไม่ต้องทำก็ได้ เดี๋ยวฉันทำเอง" เสียงหวานเอ่ยกับคนที่กำลังจะเดินไปทางนั้น ใบหน้าสวยที่ซีดเซียวพยายามประคองตัวให้นั่งทรงตัวก้าวเท้าเล็กลงจากเตียงนอนหมายจะเดินไปหยิบและจัดการทำด้วยตัวเอง
"..." ทว่าก็ไม่ทันความรวดเร็วของอีกคน เท้าหนักเดินไปเปิดลิ้นชักพร้อมกับหยิบมันออกมาแล้วเดินหายเงียบไปในครัวขนาดกลางของคอนโดหรูอย่างรวดเร็ว
"ฮืออ...ทำไมมันถึงเจ็บแบบนี้นะ" เอวาที่เห็นดังนั้นก็ล้มตัวนอนอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ได้ เรียวปากสวยพึมพำกับตัวเองด้วยความงอแง ความเจ็บปวดที่ได้รับมีมากเกินกว่าที่เธอจะเดินไปขัดเพื่อนตัวสูงได้
"เอาไปประคบ" กระทั่งผ่านไปสักพักคีรันก็เดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าน้ำร้อนในมือ มือหนาเอ่ยพร้อมกับยื่นส่งให้เธอได้ประคบเพื่อบรรเทาความเจ็บ
"ขอบคุณนะ นายรู้ด้วยเหรอ?" เอวาเอ่ยเสียงเบารับมาอย่างไม่รีรอ ก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่เห็นว่าเพื่อนสนิทรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องละเอียดอ่อนของผู้หญิง
"จะทานอะไร" คำถามกลับไม่ถูกตอบ ทว่าปากหนากลับถามอีกคำถามขึ้นมาแทน
"ฉันยังไม่หิว" เอวาส่ายหัว
"..." ดวงตาคู่คมส่งผ่านแกมบังคับเพื่อนตัวเล็กจนเธอสัมผัสได้ถึงความเข้มดุที่แผ่กระจาย
"เอาข้าวต้มก็ได้"
"อืม" ว่าแล้วเพื่อนตัวสูงที่พึงพอใจก็เดินไปนั่งบนโซฟากว้างที่ตั้งตรงข้ามเตียงนอน มือหนากดโทรศัพท์ยุกยิกเพื่อจัดการสั่งอาหารให้เธอ
ผิดกับคนตัวเล็กที่เมื่อได้ปะทะเข้ากับเครื่องปรับอากาศเย็นๆ ที่นอนกว้างสบาย ดวงตากลมก็เริ่มหรี่ตาลงโดยที่มีมือเล็กคอยกดกระเป๋าน้ำร้อนให้ติดกับท้องน้อยเพื่อบรรเทา กระทั่งเอวาที่ทนต่อความง่วงที่กำลังโจมตีไม่ไหวก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
ดวงตาคู่คมปรายตาไปมองคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงนอน เท้าหนักเดินเข้าไปหาพร้อมกับจัดท่าให้คนตัวเล็กได้นอนสบาย เลื่อนผ้าห่มผืนหนาปกปิดเรือนร่างสวยแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาดังเดิม นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจับจ้องไปที่คนตัวเล็กพร้อมกับความคิดอะไรบางอย่างที่แล่นเข้ามาในหัวของเขา
.
.
"อื้ออ~" เวลาผ่านไปไม่นานเสียงคำรามในลำคอของเธอก็เริ่มดังขึ้นพร้อมกับดวงตากลมที่เริ่มขยายออก เรือนร่างสวยบิดตัวไปมาไล่ความขี้เกียจ ความหน่วงที่ท้องเริ่มดีขึ้นบ้างจากการประคบร้อนและนอนพักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม
กระทั่ง...
"ตื่นแล้วก็ทานข้าว" แต่แล้วเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กชะงัก เธอเบนสายตาไปมองตามเสียงนั้น ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเพื่อนตัวสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยข้าวต้มในถาดยื่นมาให้เธอ
"นายยังไม่กลับเหรอ?..." เอวาเอ่ยถามพร้อมกับรับมาวางไว้บนตัก
"อืม" คีรันเค้นเสียงทุ้มตอบแล้วเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นอีกครั้ง
"นายทานอะไรหรือยัง นั่งเฝ้าฉันตลอดเลยเหรอ"
"ไม่หิว"
"บังคับให้ฉันทาน แต่ตัวเองดันไม่ทาน" เรียวปากที่เริ่มหายจากความซีดเซียวเอ่ยพึมพำเบาๆ คีรันทำเป็นไม่ได้ยินและไม่สนใจแสดงทีท่ากดเล่นโทรศัพท์รอคนตัวเล็กทานข้าวเงียบๆ
"นายกลับก่อนก็ได้ ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว" เอวาผละออกจากถ้วยข้าวต้มเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิท
"หายดีแล้ว?"
"อื้ม...ยังปวดนิดหน่อย แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว"
"อืม อิงดาวกำลังมา"
"ห้ะ ยัยอิงกำลังมาเหรอ? มาทำไม?"
"ฉันกลับก่อน พรุ่งนี้ถ้าไม่หายดีก็ไม่ต้องไปเรียน" ทันทีที่พูดจบ คีรันก็หยัดตัวยืนขึ้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งงงกับประโยคก่อนหน้าของเขา
"เฮ้อ...ถามอะไรก็ไม่เคยจะได้คำตอบเลย" เอวาบ่นมุบมิบมองตามแผ่นหลังกว้าง นิสัยไม่ชอบพูดไม่ชอบตอบคำถามทำให้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกชินไปบ้างแต่ก็อดไม่ได้ที่บ่นไปตามประสา
อ็อด ~
"เฮลโล้ว...เพื่อนสาว" บานประตูหนาของคอนโดถูกเปิดออกจนได้ยินเสียงหวานของอิงดาวที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีอารมณ์ดีพร้อมกับแบกกระเป๋าสะพายเดินเข้ามาในห้องของเอวา
"เอากระเป๋ามาจะไปไหน"
"ก็มานอนกับแกไง" อิงดาววางกระเป๋าลงแล้วกระโดดขึ้นบนเตียงนอนที่มีเอวานั่งอยู่
"นอนกับฉัน?" เสียงเล็กเปล่งถามด้วยความงุนงง
"ช่าย...คืนนี้ฉันจะมานอนกับแก"
"คิดยังไงของแกถึงมานอนกับฉันได้"
"ก็ไม่ได้คิดยังไงอะ โดนไอแฝดพี่บังคับมา...แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นห่วงแกด้วย"
"คีรันบังคับแกมานอนกับฉันเหรอ?..."
"อืม...มันดูเป็นห่วงแกมากเลยนะ" เสียงหวานตอบกลับเพื่อนสนิทโดยที่ไม่ได้คิดอะไร ทว่าประโยคของเธอกลับทำให้เอวาชะงักเก็บมาคิดในหัวเล็ก ก่อนที่เธอจะคลี่รอยยิ้มบางๆ ออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"เป็นอะไรเนี่ย...อยู่ๆ ก็ยิ้มคนเดียว"
"ก ก็ดีใจไงที่แกมานอนด้วยไง ฉันจะได้ไม่เหงา"
"เวอร์ไปหรือเปล่า...แต่ช่างเถอะ ห้องแกมีอะไรกินไหม ฉันโคตรหิวเลย~" อิงดาวพูดพร้อมกับลูบท้องของตัวเองปอยๆ
"ฉันก็ไม่แน่ใจอะ แกลองไปดู..." ยังไม่ทันที่เอวาจะพูดจบ อิงดาวก็รีบพุ่งตัวลงจากเตียงนอนกว้างแล้วตรงไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว
"เอวา...ทำไมเธอกินแต่ของพวกนี้เนี่ย มันไม่ดีต่อสุขภาพมากเลยนะ" เสียงเล็กของอิงดาวตะโกนออกมาจากครัว ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำอัดลมที่อยู่ในมือมากมาย
"แกลองกินคู่กันดูสิ มันอร่อยนะ" เอวาตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มไม่สนใจในคำบ่นของเพื่อนสนิท
"ไม่แปลกใจเลยแหละ ทำไมแกถึงปวดท้องก็เพราะชอบทานอะไรแบบนี้ไง ดูสิ...ตัวก็เริ่มผอมแล้วโซเดียมในบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันเยอะมากเลยนะ..." อิงดาวบ่นยาวออกมาพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในครัว ไม่วายที่เรียวปากเล็กยังคงบ่นอุบไม่หยุด จนเอวาถึงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นพลางๆ ฟังที่เพื่อนสาวบ่นผ่านอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากมาย
- ผู้เขียน
