“ฉันทำให้เธอเหนื่อยขนาดนั้นเชียว”
กันตาตวัดตามอง “ใช่ค่ะ ในเมื่อระหว่างเรามีสถานะแค่ ‘เพื่อน’ ตาคิดว่าเราควรห่างกันสักพักค่ะ”
“ไม่” คีรีตอบเสียงแข็ง
“คุณเอาเปรียบตาอยู่นะคะ ตาพยายามหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน” กันตาขึ้นเสียง ผู้ชายตรงหน้าเห็นแก่ตัว เขากอบโกยความสุขบนความทุกข์ของเธอ ความรักที่เคยมีเริ่มจืดจางลง
จะคิดแบบนั้นก็ไม่ถูกนัก เริ่มต้นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้ก็ไม่เกี่ยวกับความรักอยู่แล้ว คีรีไม่ได้เพิ่งมาเห็นแก่ตัว เขาเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เริ่ม เป็นเธอนั่นแหละที่พยายามปิดหูปิดตาตัวเอง หลังจากตาสว่างเธอก็เริ่มทนไม่ไหว
“นั่นเป็นความคิดของเธอคนเดียวกันตา” คีรีตอบเสียงขุ่นสีหน้าบึ้งตึง
“ความจริงตากับคุณไม่ควรต้องมาคุยกันด้วยซ้ำ ในเมื่อคุณบอกตาเสมอว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อน”
“ย้ำจังเลยนะ!!!” คีรีพูดแทรก
“ฟังให้จบก่อนสิคะ เราไม่ใช่เด็กแล้ว คุณเป็นผู้ใหญ่แล้วนะเคนท์”
“แหง๋สิ
