“อยากเห็นชะมัดเลยค่ะ ผู้หญิงคนไหนมีความสามารถขนาดนี้ได้” เสียงกระเซ้าที่คีรีไม่ได้ยิน เขาหลับลึก แถมฝันเป็นตุเป็นตะ กว่าเขาจะรู้ว่าความฝันที่เขาพยายามวิ่งไล่แบบเอาเป็นเอาตายนั่นเป็นแค่ห้วงฝันที่เกิดขึ้นแค่ชั่วครู่ ก็ตอนที่เขาลืมตาตื่นนั่นเอง
กันตารู้สึกเศร้านิดๆ ตอนที่กลับมาแต่คีรีไม่อยู่เสียแล้ว เธอมองกล่องอาหารที่ไม่ได้ถูกแตะต้องด้วยแววตาผสมความเจ็บปวด เธอกับกล่องอาหารข้างทางนั่นไม่ต่างกันเท่าไหร่ คีรีไม่มีทางกลืนอาหารที่เขาบอกใครต่อใครว่าสกปรกใส่ปาก เหมือนกับเธอนี่ไง เขาแค่พลาด และไม่อยากให้เธอจดจำ
เธอไร้ค่าในสายตาของเขา
อดีตเป็นแบบไหน
ปัจจุบันก็ไม่ต่างจากเดิม
การไล่ตามความรักที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ ช่างไร้ประโยชน์เสียจริงๆ
กันตาเดินมาทิ้งตัวนั่ง เธอเปิดกล่องอาหาร พร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหลออกมาเงียบๆ หลังจากปล่อยให้น้ำตารินไหลจนพอใจ กันตาก็ยกมือปาดน้ำตาทิ้ง เธอไม่มีเวลามานั่งไว้อาลัย
