บทที่ 2 ขอได้ทุกอย่างยกเว้น…
1175 คำ
บทที่ 2 ขอได้ทุกอย่างยกเว้น…
“ เวย์มาตรงนี้ ” ครีมตะโกนเรียกให้ไปยืนแถว พวกนางยืนรอรับอาหารอยู่ก่อนแล้ว
แล้วฉันก็ไปยืนตรงหน้าเพื่อนๆ เพราะพวกนางชี้ให้ยืนข้างหน้า ข้างหลังก็มีแต่พวกผู้ชายด้วย ขี้เกียจเดินไปต่อแถวอะ แต่ที่นี่ไม่ถือนะ มันคือมิตรภาพระหว่างเพื่อน ใครมีเพื่อนเยอะก็ดีไปอีก จะจองคิวให้กันตลอด
“ เอ่อ…น้องเวย์คือพี่ปวดท้องอะ พี่ขอแซงคิวน้องได้ไหมอะ ” ตอนนี้มีแค่อีกคิวก็จะถึงคิวฉันแล้ว คนที่พูดขึ้นคือพี่มะนาวเป็นรุ่นพี่ที่อยู่กลุ่ม2 ซึ่งกลุ่มเดียวกับฉันนี่แหละ
“ ได้ค่ะ ” ฉันก็ขยับถอยกลับหลังไปนิดเพื่อให้พี่เขามายืนแทรกข้างหน้า
“ โอ๊ย พวกบ้า บิดแขนฉันทำไมเนี่ย ” ฉันหันไปหาเพื่อนทั้งสองที่ทำหน้ามุ้ยแต่ไม่พูด ทำราวกับว่าโกรธกันมาแสนนาน
“ แกนะแกเมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนดีสักที ฉันหิวไส้กิ้วแล้วนะ ยังจะมีน้ำใจให้พี่มะนาวแซงคิวอีก มันน่าหนัก รู้งี้ ให้แกไปเข้าแถวต่อท้ายเองดีกว่า ยัยเวย์บ้า ” ตอนที่พวกเราเดินมานั่งโต๊ะ ยัยกระต่ายก็พูดขึ้นทันที ทำราวกับว่าเก็บกดมานานมาก พูดรัวๆ ไปเลย
“ ก็พี่เขาบอกว่าปวดท้องไง ฉันก็เลยสงสารและเห็นใจ ”
“ แกนี่นะ เชื่อคนง่ายตลอดอะ ” กระต่ายพูดขึ้นแล้วทำหน้าตึงพร้อมหย่อนสะโพกลงนั่งบนเก้าอี้อย่างแรง
“ พุทโธ ยัยบ้าน่าสงสารเก้าอี้จุง เกือบหักแหนะ ดีนะที่ยังไม่หัก ไม่อย่างงั้นเงินเดือนแกจะโดนหักแน่ๆ ” ครีมโพล่งขึ้น ฉันก็กลั้นขำทันที กระต่ายจากที่หน้าตึงก็หัวเราะร่า ก็ท่าทางยัยครีมมันตลกอะ ทำตาโต มือแนบอกไปด้วย
“ แกหัดเห็นแก่ตัวบ้างเถอะยัยเวย์ ทำไมต้องให้รุ่นพี่เอาเปรียบอยู่ได้ ”
“ ไม่ได้โดนเอาเปรียบสักหน่อย ฉันก็แค่สงสารพี่เขาเอง ”
“ พวกรุ่นพี่อะเสแสร้งจะตาย แกไม่ทันพี่เขาหรอก ” ครีมพูดขึ้น
“ เวย์~ ” จู่ๆ กระต่ายก็ทำเสียงอ่อนราวกับจะอ้อน ยัยนี่วันหนึ่งมีกี่อารมณ์กันเนี่ย เมื่อกี้ก็งอนตุบป่องอยู่เลย
“ ว่า ” เลิกคิ้วสูงมองเพื่อน
“ ตับไก่ฉันขอนะ ของฉันมีนิดเดียวเอง รุ่นพี่ลำเอียงอะตักให้แกเยอะมาก ”
“ อืม เอาสิ ” เลื่อนจานไปตรงหน้าเพื่อนแต่…
“ ไม่ได้ นี่แกเพิ่งสอนเพื่อนไปนะว่าอย่าให้ใครเอาเปรียบ ในจานแกก็มีแต่ตับไก่เยอะแล้ว แกก็รู้ว่ามันคือของโปรดยัยเวย์ แกยังจะขออีกนะกระต่าย ยัยเวย์แกก็อีกคนเพื่อนขออะไรก็อย่าไปให้บ้าง เราสนิทกันมาก็สี่ปีแล้วนะ แกไม่ต้องเกรงใจบ้างก็ได้เพื่อนฝูงนะ ” โดนยัยครีมบ่นยาวเลย ยัยนี่คือคนขี้บ่นนัมเบอร์ดูจะมีสาระสุดในกลุ่มด้วยนะ มือของนางก็เลื่อนจานกลับมาคืนที่ตรงหน้าฉันเหมือนเดิมทันที
“ จะบอกว่าให้ขี้งกขี้เหนียวก็พูดมาตรงๆ เหอะ ไม่เอาก็ได้ ” กระต่ายพูดจบก็ช้อนข้าวตักขึ้นกินทันที
“ ยัยตะกละ ” ครีมพูดใส่กระต่าย
“ ยัยจู้จี้ ยัยขี้บ่น ” กระต่ายตอกกลับทันที
“ พอแล้วๆ กินต่อเถอะ อะนี่ฉันให้แกนะกระต่าย ส่วนแกยัยครีมห้ามบ่น ฉันคงกินไม่หมดหรอก ก่อนมาถึงค่ายก็กินมาแล้วด้วย ” ฉันพูดอย่างตัดปัญหา ยังไงฉันก็เป็นคนขี้ใจอ่อนเหมือนเดิม ยิ่งเพื่อนอยากได้อะไรฉันก็ไม่เคยที่จะงก แต่มีแค่เรื่องเดียวที่ฉันไม่เคยให้ต่อให้เพื่อนสนิทขอยืมก็คิดแล้วคิดอีกนั่นก็คือ…
“ เวย์แกพอจะมีเงินในบัญชีให้ยืมสักห้าร้อยไหมอะ ” เสียงบุคคลที่สี่ก็เดินเข้ามา
“ ไม่มีน่ะ ” พูดจบก็ส่งยิ้มให้ด้วย ทุกคนคงคิดว่าฉันมีเงินเยอะเพราะส่วนตัวไม่ค่อยฟุ่มเฟือยตามเนื้อตามตัวไม่มีทองใส่เลยต่างจากคนอื่นที่มีเยอะแยะ เวลาทำงานในห้องแอร์เพื่อนๆ มักใส่มาอวดกัน แต่ตอนปฎิบัติหน้าที่นอกพื้นที่จะไม่ใส่เป็นเป็นกฎข้อห้าม
“ นะๆ พรุ่งนี้แฟนฉันจะโอนมาให้เดี๋ยวฉันโอนคืนเลย ”
“ ฉันไม่มีจริงๆ ฉันโอนให้พ่อแม่หมดแล้ว นี่ก็เหลือติดตัวแค่ห้าร้อยเอง ”
“ ไม่ใช่ยืมเงินสดสักหน่อย นี่ไม่ได้ขอนะแต่ยืม ให้คืน โอนมาหน่อยนะๆ ”
“ ยัยเวย์ไม่ใช่ธนาคารสักหน่อย อีกอย่างยัยนี่ไม่ได้ปล่อยกู้เงินด้วย ” ไม่ใช่ว่ามีแค่เพื่อนคนนี้นะที่มายืม ทุกครั้งพอใกล้สิ้นเดือนแทบจะมีมาไม่หยุด ไม่รู้คนอื่นเขาคิดยังไงกันแน่ถึงมายืมฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยให้ใครยืมเลย
“ คนพวกนี้คงเห็นแกใจดี อ่อนข้อเข้าหน่อยเลยจะมายืมเงินและคิดว่าแกคงจะให้ แต่พวกนางหารู้ไหมว่า ยัยเวย์ยอมให้ทุกอย่างยกเว้นเงินยัยนี่ขี้งกจะตาย ” ครีมพูดเบาๆ อย่างกระซิบให้ได้ยินกันสามคนหลังจากเพื่อนที่มายืมเงินเดินจากไป
“ คราวหลังก็หัดพูดเสียงดังๆ น้ำเสียงห้วนตอกกลับไปบ้างพวกนั้นจะได้ไม่มาตื้อ นี่อะไร พูดเสียงเบาอ่อนนุ่มอีก ใครมันจะกลัวย่ะ ” ครีมพูด
“ อีกอย่างนะ เวลาแกโกรธก็โพล่งออกไปเลย อย่าเก็บไว้ แกทำตัวแบบนี้ก็ถูกเอาเปรียบบ่อยสิ นี่ถ้าไม่มีฉันสองคนคอยช่วยพูด ป่านนี้พวกรุ่นพี่คงใช้แกอย่างทาสแล้วเพื่อน ” กระต่ายพูดอย่างใส่อารมณ์
นี่แหละเรื่องที่ฉันมักจะไม่ใจอ่อนให้ใคร ก็คือเรื่องเงิน ครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวยพอมีพอกิน ตั้งแต่เด็กฉันเลยรู้จักอดออม
ที่ทำให้ยิ้มได้ก็คือมิตรภาพความรักของเพื่อน และฉันก็ปลื้มปริ่มหัวใจมากที่มีเพื่อนแบบนี้
ที่ยอมไม่ใช่ว่ากลัวหรือไม่สู้ แต่แค่ไม่อยากมีเรื่อง ตอนนี้ฉันก็ถูกยกเป็นตัวอย่างที่ดีให้หมู่เพื่อนๆ ทหารอยู่นะ เรื่องนิสัยใจคอ เรื่องระเบียบวินัย เรื่องการพูดการจาเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย พูดจาอ่อนหวาน เป็นคนชอบเสียสละ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อีกต่างหาก เกียรติบัตรก็ได้เยอะในเรื่องนี้ ฉันเลยต้องรักษาหน้าตาไว้ด้วย อิอิ
แต่ความจริงเวลากลับบ้าน เวลาอยู่กับเพื่อนที่บ้านจะพูดห้วนๆ เพราะถือว่าสนิทกันมาก ไม่ได้ถูกปลูกฝังเรื่องมารยาทมาตั้งแต่เด็กหรอกนะ พอโตขึ้นมีวุฒิภาวะขึ้นก็เลยรู้ว่าอะไรควรหรือมิควรแค่นั้นเอง
♥️___________♥️
นามปากกาผกายมาส
- ผู้เขียน
