เซ็น 1/2
1169 คำ
เซ็น...
ผมเดินเกาะแขนยัยตัวเล็กมาตามซอยมืด ๆ แคบ ๆ เรื่อย ๆ จากที่คิดว่าซอยแค่นี้ไม่น่าจะมีอะไรน่ากลัวผมกับคิดผิดแค่หมาวัดสิบกว่าตัวเห่าหอนตามรายทางไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยสักนิด นอกเสียจากว่าพื้นดินที่ผมเหยียบอยู่ตอนนี้ผู้คนเรียกมันว่าป่าช้าซึ่งเป็นพื้นที่แห่งหนึ่งในประเทศไทยที่มีเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับภูติผีและวิญญาณ ผมเคยดูหนังสยองขวัญมาก็มาก เรียกได้ว่าผมแทบจะรู้จักผีทุกชาติของทุกแผ่นดินในโลกใบนี้ โดยเฉพาะผีในประเทศไทยที่เขาว่ากันว่าน่ากลัวสุดๆ
เนื่องจากเจ้านายของผมนั้นเป็นคนไทยและแน่นอนว่าทั้งเรื่องเล่า ตำนานและความเชื่อเกี่ยวกับผีและวิญญาญที่ถูกส่งต่อกันมารุ่นต่อรุ่นทำให้ผมได้ยินและได้ฟังเรื่องพวกนี้มาจากเจ้านายของผมอยู่มาก โดยเฉพาะคุณหนูพบรักคุณหนูใหญ่ของตระกูลที่ผมทำงานให้ เธอนั้นชอบมีเรื่องเล่าน่ากลัวๆและความเชื่อแปลกๆมาเล่าให้ผมฟังอยู่บ่อยๆจนความกลัวผีของผมนั้นมันฝังลึกลงไปอย่างไม่มีวันรักษาได้แม้ว่าผมจะไปพบจิตแพทย์มาแล้วก็ตาม ที่สำคัญเพราะผีไม่สามารถตายได้อีกครั้งและมันก็ไม่ได้กลัวลูกปืน 'ผี' จึงเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่ผมกลัว และวัดไทยก็กลายเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับผมโดยเฉพาะในยามค่ำคืน
" ฮะ ฮัดชิ้ว!! "
" เชี้ย!! อะไรของเธอห๊ะใครบอกให้จามเวลานี้ "
ผมหันไปตวาดยัยเด็กตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆผม จามไม่ให้ซุ่มให้เสียงบรรยากาศยิ่งเงียบๆวังเวงๆอยู่ด้วยถ้าผีตื่นขึ้นมาจะทำยังไง
" อ้าวก็ถินคันจมูกก็ต้องจามสิลุง ว่าแต่ลุงเหอะกลัวผีใช่ม้า "
ยัยเด็กปากดีชี้นิ้วใส่ผมเป็นเชิงล้อเลียน ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมคุณหนูทั้งสองถึงได้ให้ผมดูแลยัยเด็กนี่ทั้งๆที่ยัยเด็กนี่ก็ไม่ได้มีความสำคัญหรือเป็นอะไรกับคนในบ้านคุณหนูเลยสักนิดแต่ถึงผมจะคิดแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีในเมื่อคุณหนูสั่งให้ดูแลยัยเด็กนี่ผมก็ต้องทำตาม
" ยุ่ง "
ผมตอบพลางรีบเดินตามยัยตัวเล็กนี่ไปแต่มือของผมก็ยังคงกอดแขนยัยตัวเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
แบบว่าทางที่เราเดินอยู่มันมืดน่ะครับผมกลัวหลงเพราะไม่เคยมาที่นี่ก็เลยต้องเกาะกันเอาไว้ อีกอย่างค่ำมืดแบบนี้อากาศเริ่มเย็นผมว่าถ้าเราอยู่ใกล้ๆกันไว้จะช่วยให้ร่างกายเราอบอุ่น
" โธ่ลุง กลัวก็บอกกลัวดิไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย อีกอย่างนะลุงไม่ต้องกลัวหรอกเดี๋ยวถินจะปกป้องลุงเอง "
คนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆหันมาเลิกคิ้วให้ผมก่อนจะฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวๆมาให้
' เดี๋ยวถินจะปกป้องลุงเอง '
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครพูดอะไรแบบนี้กับผมเลยนะ พอได้ฟังแล้วก็รู้สึก...ดีเป็นบ้าเลย ทั้งๆที่รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเกิดมาเพื่อปกป้องและดูแลคนอื่นแท้ๆ แต่พอมีใครบางคนพูดว่าจะปกป้องผมขึ้นมาผมกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
" ลุง!! มองถินแบบนี้คิดไรกับถินป่ะเนี่ย "
คนข้างๆหันมาพูดกับผมเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง มอง ผมนี่นะมองยัยเด็กนี่
" ใครมองใครพูดมากจังนะรีบๆเดินได้แล้วเมื่อไหร่จะถึง "
" ถึงแล้วลุงเนี่ยบ้านถินเอง เดี๋ยวลุงนั่งรอตรงนี้นะถินจะไปเอาน้ำมาให้ จะได้รีบไปเก็บของต่อ "
ผมมองตามยัยตัวเล็กที่ไซส์เท่าหมากระเป๋ากำลังเดินเข้าไปในเพลิงไม้เก่าๆที่เอาป้ายโฆษณามากั้นไว้บังแดดบังลมส่วนหลังคาถึงตอนนี้จะมืดแล้วผมก็พอจะมองออกว่าทำจากสังกะสีเก่าๆ ยัยเด็กนี่เป็นสาวเป็นแส้แท้ๆมาอยู่ในที่ที่แบบนี้กับยายแค่สองคนได้ยังไง มิน่าล่ะคุณหนูเล็กถึงได้ย้ำกับผมนักหนาว่าให้ใช้ช่วงเวลานี้พายัยเด็กนี่ออกไปอยู่ที่อื่นให้ได้
" อะลุงน้ำ กินได้นะอันนี้ถินเอามาจากวัด "
แก้วน้ำพลาสติกเล็กๆเหมือนถ้วยเจเล่ไลท์ถูกวางไว้บนแคร่ที่ผมนั่งอยู่พร้อมกับหลอดพลาสติกสีขาวก่อนที่คนเอามาให้จะเดินกลับเข้าไปด้านใน
ผมใช้ช่วงเวลาที่นั่งรอยัยตัวเล็กเก็บเสื้อผ้าอยู่ในบ้านสำรวจบริเวณรอบๆที่เป็นป่ารกทึบ จะมีบ้านคนก็ไกลออกไปดีหน่อยที่บ้านยัยตัวเล็กมีไฟฟ้าให้ใช้ก็เลยดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่พอเห็นแบบนี้แล้วก็คิดถึงตัวเองกับแม่สมัยที่ผมยังเด็กๆถ้าไม่มีพวกคุณคุณมาช่วยเอาไว้ผมคงไม่ได้มีชีวิตที่สุขสบายและดีกว่าเมื่อก่อนแบบนี้
" ลุง ถินเก็บของเสร็จแล้วนะเราไปกันเลยมั้ย "
เสียงใสๆดังขึ้นด้านหลังก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมาพร้อมกับเป้ใบเล็กๆในมือยังมีกล่องกระดาษเก่าๆที่ไม่มีฝาปิดเผยให้เห็นด้านในที่เป็นพวกหนังสือเรียนและอุปกรณ์การเรียนของเจ้าตัว
" ของมีแค่นี้หรอ พวกเอกสารสำคัญของมีค่าแล้วก็เสื้อผ้าเอามาให้หมดเลย "
ผมบอก
" นี่ลุงพาถินมาเก็บของหรือจะมาปล้นถินกันแน่เนี่ยพูดยังกะเป็นโจรงั้นแหละ เอาของมีค่าออกมาให้หมด!! "
เกลียดเสียงสองของประโยคหลังจริงๆยัยเด็กบ้าเอ๊ย!!
" ยายเธอไม่ได้อยู่โรงพยาบาลแค่วันสองวันนะ ยายเธอต้องอยู่โรงพยาบาลเป็นเดือนสองเดือนส่วนเธอก็ต้องไปอยู่ที่ผับเธอจะเอาเวลาไหนกลับมาที่นี่งานก็ต้องทำ มหาลัยก็ต้องไปแถมยังต้องไปเยี่ยมยายที่โรงพยาบาลอีก ไปเอามาให้หมดเลยอย่าเรื่องมาก "
ผมบอก
" แล้วของอันอื่นล่ะลุง โอ่ง กะละมัง สังกะสี หม้อกะทะ จานข้าวไรงี้ "
ฮึ่ม!!
" อันนั้นไม่ต้อง!! "
" อ้าวก็เมื่อกี้ลุงบอกถินว่าให้เอาไปให้หมด "
เย็นไว้เย็นไว้ยัยนี่ยังเด็กอยู่...
" เร็วๆ "
" ได้จ้า รอแป๊บนะจ๊ะ เล่นด้วยก็ไม่เล่นด้วยชิ "
- ผู้เขียน
