เผลอใจรักเด็กวิศวะ

บทที่ 3.1 คิดถึงก็โทรมา

ตอนที่ 3 ลองทำให้ดูหน่อย

หลายวันต่อมา

เจ๋งเข้ามาอยู่ด้วยหลายวันแล้วเราทั้งคู่ต่างคนต่างใช้ชีวิต เจอกันแค่ตอนดึกและเช้าของวันจันทร์ถึงศุกร์ เพราะเขาจะไปเรียนแล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ตรงไหนระหว่างรอไปทำงานต่อ จะกลับมาตอนหลังเที่ยงคืน

ส่วนฉันก็ยังทำงานที่เดิม แต่ฉันก็ไม่กล้าไว้ใจผู้ชายคนไหนอีกแล้ว เพราะคิดทบทวนดูเรื่องราวทั้งแล้ววันนั้นฉันเชื่อว่ามันต้องมีสักคนที่คิดไม่ดีกับฉันแน่แต่ก็ไม่มีโอกาสเพราะเจ๋งช่วยไว้

แล้วคนที่น่าสงสัยที่สุดตอนนี้ก็เป็นไอ้พี่ต้าหัวหน้าแผนกของฉัน

ฉันวางแผนเอาไว้ว่าจะต้องหางานใหม่ให้ได้ภายในสองเดือน เพราะไม่อยากอยู่ในสังคมที่ไม่ปลอดภัยแบบนี้ต่อ ตั้งใจว่าจะยื่นใบลาออกสิ้นเดือนนี้ ถ้ายังไม่มีงานทำไปอีกหลายเดือนคงต้องขอความช่วยเหลือจากพ่อหรือแม่แน่ๆ

ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่บ่นแต่ฉันก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ เพื่อเกาะพวกเขากินไปวันๆ ความฝันของฉันไม่ใช่การใช้ชีวิตเป็นมนุษย์เงินเดือนไปจนแก่เพราะอย่างไรก็ต้องกลับไปดูแลธุรกิจของพ่อ แต่เวลานี้แค่อยากหาประสบการณ์หลายๆ อย่างให้ตัวเอง

หลายวันมานี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากที่เคยเป็น ในแต่ละวันต้องคอยระแวงว่าเขายกเอาของมีค่าออกไปหมดหรือยัง อีกใจก็คิดสงสัยว่าเขาไปไหนใน แต่ก่อนที่คำถามของวันนี้จะเกิดขึ้นมามากมายสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่แปะอยู่ตรงประตูกระจก พอเดินไปหยิบมันขึ้นมาอ่านก็ต้องเผลอยิ้มไปกับความบ้าบอของผู้ชายคนนั้น

ถึงแม้ว่าเราจะอาศัยอยู่ห้องเดียวกันแต่เราก็ไม่เคยแลกช่องทางติดต่อกันเลยนอกจากเบอร์ที่เขาเคยให้ไว้ ฉันก็ยังไม่เคยโทรไปสักครั้งมีแต่เขานั่นแหละที่โทรมาบอกว่ากลับมาถึงแล้ว ฉันก็ลงไปรับที่ล่างคอนโด เพราะคีย์การ์ดมีแค่ชุดเดียว อีกชุดอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด

เจ๋งเว้นระยะห่างกับฉันเสมอ นั่นอาจเป็นเพราะลึกๆ แล้วเขาก็เกรงใจ หรือเขาอาจจะกลัวล้ำเส้นกันก็ว่าได้ ทว่าวันนี้เขามาแปลกที่ทิ้งโน้ตไว้ให้แบบนี้

ผมเข้ามอไปทำงานกับเพื่อนแล้วสองทุ่มไปร้านนะ

ถ้าพี่คิดถึงผมก็โทรมา

ไลน์มาก็ได้

Line pokpong02XXX

ฉันดึงกระดาษแผ่นนั้นมาก่อนจะจัดการกรอกไอดีไลน์ของเขาแล้วกดเพิ่มเพื่อน แล้วทันทีที่กดเพิ่มเพื่อนไปรูปโปรไฟล์ของผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกถ่ายจากมุมเผลอที่เดาว่าน่าจะเป็นตอนเขากำลังทำงานอยู่ในร้านก็แสดงขึ้นมาจนต้องกดเข้าไปดู

ชื่อไอดีเขาก็มาจากชื่อจริง เขาชื่อปกป้อง ไม่รู้ว่าพ่อแม่เจ๋งคิดอะไรอยู่ถึงตั้งชื่อลูกง่ายๆ แบบนี้ทั้งที่ยุคของพวกเรามันก็เริ่มมีคนตั้งชื่อลูกยากๆ กันแล้ว

เจ๋ง : คิดถึงผมแล้วเหรอ

ไอ้บ้านี่

ฉันจิปากอย่างนึกรำคาญกับความกะล่อนของเขา ที่บางครั้งเขาก็ดูเป็นคนจริงจัง ดูน่ากลัว บางครั้งก็ดูขี้เล่นจนเดาทางไม่ถูกว่าเขามันเป็นคนแบบไหนกันแน่ แต่ก็เพราะความขี้เล่นของเขานั่นแหละที่ทำให้ฉันหายกลัวและหยุดหวาดระแวงเขาได้บ้าง

เจ๋งหน้าร้ายแต่นิสัยก็ใจดีกว่าหน้าตาเยอะ บวกกับคำพูดเขาที่ชอบกวนๆ เลยทำให้เข้าถึงไม่ยากนัก

มีนา : ก็แอดมา เผื่อว่านายจะยกเค้าห้องฉัน

เจ๋ง : ห้องพี่มีอะไรให้น่ายก นอกจาก...

มีนา : อะไร

เจ๋ง : พี่ไง

เหมือนมีอะไรลมจากด้านนอกกลางวันแสกๆ ตีเข้าเต็มหน้า ส่งผลให้เกิดความร้อนระอุอย่างไม่ทราบสาเหตุ หายกวนไปได้ไม่กี่วันก็กลับมาอีกแล้ว

มีนา : อย่ามาลามก เดี๋ยวตีให้ตาย

ฉันตอบเขาไปด้วยความรู้สึกรำคาญใจ แต่ตอนนี้กลับยิมอย่างกับคนบ้า โดนเด็กกวนใจหน่อยไม่ได้เลย สาวโสดอย่างฉันมันก็ต้องมีขวยเขินบ้างล่ะ

เจ๋ง : พี่คิดอะไร ใครคิดลามกวะ

เบื่อจะเถียงกับเจ๋งแล้วฉันจึงทำได้แค่ส่งสติ๊กเกอร์ถือค้อนเตรียมทุบกลับไปแล้วเขาก็ส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะกลับมาให้ ก่อนจะส่งข้อความที่ทิ้งระยะห่างกันเกือบสิบนาทีกลับมาให้อีกรอบ

เจ๋ง : ผมเลิกดึก แต่ลืมของไว้บนห้องพี่จะออกไปไหนไหม

ฉันเปิดอ่านข้อความแล้วก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ช่วงนี้อยู่ห้องแล้วรู้สึกเบื่อ เหมือนว่าใช้ชีวิตไปเพื่อรอดูว่าเขาจะเข้ามาตอนไหน แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุดอีก เจ๋งก็น่าจะเลิกตีหนึ่งตีสอง ถ้าให้รอเขาจนดึกก็คงเบื่อ

ที่จริงก็ไม่ต้องรอ เอาคีย์การ์ดให้เขาไปเลยก็ยังได้ แต่เพราะอยู่ห้องเดียวกันแล้วมันกลายเป็นว่าถ้าไม่เห็นเขากลับมามันต้องมีเรื่องให้คิดเรื่อยเปื่อยทุกที

มีนา : ว่าจะออกไปเที่ยวพอดี

เจ๋ง : กับใคร

มีนา : คนเดียว

เขาเปิดอ่านข้อความนั้นแล้วก็เงียบไปนานทีเดียวจนฉันต้องวางมือถือทิ้งไว้ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วกลับมาแต่งตัว เริ่มรู้ตัวว่าหิวจึงเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาตั้งใจว่าจะสั่งอะไรมากินแต่ก็เห็นข้อความของเจ๋งที่ส่งมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

เจ๋ง : ให้ผมไปรับไหม จะไปร้านไหน

เจ๋ง : แต่มอไซค์พี่น่าจะลำบาก ไปเองเถอะ

มีนา : ถ้าทันก็มารับ มอไซค์น่าจะสะดวกกว่า ไปร้านที่นายร้องเพลงก็ได้

ยิ่งเวลาทุ่มกว่ารถยิ่งติดหนักถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์คงลดเวลาการเดินทางไปอีกมาก ระยะทางมันก็ไม่ได้ไกลเสียทีเดียว

เจ๋ง : ผมอยู่ข้างล่างขึ้นไปไม่ได้

ฉันแปลกใจกับความเป็นเขาที่ไม่คิดวางแผนเอาไว้แต่แรก จะออกไปก็ไม่บอกกันก่อนฉันจะได้เอาคีย์การ์ดให้เพราะวันนี้มันก็เป็นวันหยุดของฉันอยู่แล้ว

ทีแรกตั้งใจว่าจะอยู่แต่ห้อง พอเขาทักมาก็เลยเปลี่ยนใจออกไปเที่ยวให้หายเบื่อ ไหนจะเรื่องที่ต้องมารับกันอีกเขาคงมาก่อนที่ฉันจะตอบด้วยซ้ำ บางทีเขาก็ดีด้วยมากจนฉันแอบกลัว