บทที่ 2.3 มีแฟนยัง
1051 คำ
เจ๋งพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเขาก็หลบไปนั่งโซฟา ที่ของตัวเองก่อนจะหยิบกีต้าร์ตัวหนึ่งที่เขาพกมาด้วยนั้นมาเล่น ทำให้ห้องที่เคยเงียบสงบในเวลานี้มีเสียงเพลงเพราะๆ จากเขาดังประกอบขึ้นมา
ฉันเดินไปเปิดแอร์ให้เจ๋งก่อนจะเอาเสื้อผ้าของตัวเองไปจัดการหลังจากนั้นก็กลับมานอนเล่นอยู่บนเตียงที่มีกระจกกั้นกับด้านนอกที่เจ๋งนั่งอยู่ นอนฟังเขาเล่นเพลงพลางเล่นมือถือดูอะไรเรื่อยเปื่อย ยอมรับเลยว่าเสียงของเขาเพราะมาก ทำให้ฉันคิดว่านี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งที่พาผู้ชายคนนี้มาอาศัยอยู่ด้วย มีคนร้องเพลงให้ฟัง
“รบกวนพี่หรือเปล่า”
“ไม่ มีคนร้องเพลงให้ฟังก็ดี” ฉันบอกแล้วยิ้มก่อนจะปล่อยมือถือวางข้างหมอนแล้วขยับแขนมาหนุนนอนมองนักร้องที่เริ่มร้องเพลงต่อ
ฉันเปิดอ่านข้อความของพี่ออย รุ่นพี่ในที่ทำงานที่ส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อคืนถามว่ากลับถึงห้องหรือยัง แล้วฉันก็ตอบกลับข้อความนั้นไปแล้วทั้งที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอบมันไปตอนไหน
มีนา : เมื่อคืนหนูกลับยังไงอะพี่ เมาจนจำไม่ได้เลย
ออย : ยายคนนี้ ก็เราแยกกันที่ร้าน มีนาบอกพี่ว่าจะเรียกแท็กซี่ไง
ฉันปวดขมับเพราะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก เหมือนภาพเหตุการณ์เหล่านั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย แล้วใครกันนะที่เป็นคนทำอย่างที่เจ๋งว่า
“เจ๋ง ตอนที่นายเจอฉันเมื่อ มีใครตามมาด้วยไหม”
ฉันเดินไปถามเจ๋งที่กำลังร้องเพลงอยู่จนเขาต้องหยุดแล้ววางกีต้าร์ลงกับพื้น ก่อนจะหันมามองฉัน
“พี่เดินออกจากร้านไป แล้วก็เดินกลับมา ส่วนเพื่อนพี่ก็น่าจะกลับกันหมดแล้วเหลือคนนึงที่ผมเห็นยืนอยู่หน้าร้าน”
“ใคร”
“คนที่ดูแก่ๆ สุดในกลุ่ม”
หัวใจฉันเต้นแรงมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะถ้าเป็นแบบที่เจ๋งว่าเขาคนนั้นคือพี่ต้าหัวหน้าของฉันที่ตัวฉันเองก็กำลังสงสัยอยู่เหมือนกัน
“ขอบคุณนะ”
“รู้แล้วเหรอว่าใครทำ”
“ไม่แน่ใจว่าใช่ไหม แต่ก็คงกล่าวหามันไม่ได้หรอก”
“ระวังตัวด้วยแล้วกัน” เจ๋งบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบสีหน้าของเขานิ่งและจริงจังมากอย่างกับเป็นผัวฉันเลย
ฉันพยักหน้าให้เจ๋งแล้วเดินกลับมาที่เดิม กระโดดขึ้นเตียงไปนอนฟังเสียงเจ๋งที่รองเพลงกล่อมกัน
จนกระทั่งผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
พอตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายก็เห็นเจ๋งจัดของตัวเองเสร็จแล้ว เขานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับคอมพิวเตอร์โตบุ๊คของตัวเอง สีหน้าของเขาเคร่งเครียดจนฉันไม่อยากถามเพื่อรบกวน เดือนสุดท้ายของการเรียนมหาวิทยาลัยงานก็คงดุเดือดเอาเรื่อง
พอเห็นแบบนั้นฉันจึงค่อยๆ ย่องเดินผ่านเขาไป กลับกลายเป็นเขาที่คงเห็นความเคลื่อนไหวของฉันแล้วทักขึ้นมาแทน
“ผมซื้อข้าวเผื่อพี่แล้ว แอบหยิบคีย์การ์ดพี่ออกไปเมื่อกี้” เขาบอกแล้วชี้ไปที่ข้าวกล่องซึ่งวางอยู่ข้างตัว
“ขอบใจนะ เท่าไหร่ เดี๋ยวเอาเงินให้”
“ผมเลี้ยง”
“ไม่เป็นไร” เขาก็ไม่มีเงินฉันไม่อยากไปทำให้ลำบากเพิ่ม แต่เจ๋งก็คงเกรงใจถึงอยากเลี้ยง
“กินไปเถอะ นานทีผมจะเลี้ยงสาวสักคน”
ฉันเลือกที่จะเงียบกับประโยคนั้นของเขา ไม่รู้สิ มันบอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกยังไง เจ๋งเป็นผู้ชายในแบบที่ฉันไม่เคยเจอ หน้าตาก็ดีมากแต่นิสัยเขาโผงผาง พูดก็ไม่น่าฟังนั่น แต่คนแบบนี้ก็ดูจริงใจมากทีเดียว
“ปกติมีแต่สาวเลี้ยงว่างั้น”
“...” เจ๋งไม่ตอบ แต่กลับหัวเราะในลำคอ แปลว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธกับคำพูดฉันเสียทีเดียว
ถ้าบอกว่ามีสาวเปย์ก็เชื่อเพราะเขาหน้าตาดีมากจริงๆ ระดับดารานายแบบวัยรุ่นตอนนี้เลย แถมยังมีดีกรีเป็นถึงนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังอีก แต่ก็แปลก...
“นายไม่มีแฟนเหรอ”
“ถามทำไม”
“ก็สงสัย หน้าตาก็ดีทำไมไม่มีแฟน” ฉันไม่ได้อยากชมนักหรอก พูดไปตามเนื้อผ้า เนื้อผ้ามันดีจริงก็ว่าดี
“แล้วพี่ล่ะ ทำไมถึงไม่มีแฟน”
“ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ”
“ผมก็เหมือนกัน”
เจ๋งตอบแล้วเลื่อนสายตาจากหน้าจอมาที่หน้าฉัน ตอนที่กำลังตักข้าวคำโตใส่ปากเพราะหิว ก็เวลานี้มันเกือบบ่ายสองแล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกอายขึ้นมา เจ๋งเล่นจ้องมาตาแทบไม่กะพริบภาพที่อ้าปากก่อนหน้านี้คงทุเรศมาก
“ไม่แปลกใจที่ไม่มีแฟน กินข้าวยังทุเรศเลย”
“โอ๊ย!”
เพราะฉุนกับคำที่เพิ่งถูกต่อว่าฉันจึงกัดข้าวไปเต็มแรงแต่ดันกัดโดนลิ้นตัวเองจนได้ ไอ้ลิ้นบ้านี่ก็ไม่รู้จักที่จักทางเลย เจ็บเป็นบ้า
“หึ” เจ๋งหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดันน้ำเย็นในแก้วมาให้
“ถ้าจะอยู่กันอย่างสันติก็ช่วยพูดอะไรที่มันเข้าหู ที่ไม่มีแฟนเพราะฉันยังไม่อยากมีเถอะ คนจีบก็เยอะนายจะไปรู้อะไร”
เขาไม่พูดอะไรสักคำมีแต่หัวเราะในลำคอพร้อมกับปรายตามองฉันอย่างกับเห็นเป็นตัวตลกที่หลงตัวเอง ถึงแม้เจ๋งจะไม่พูดแต่ฉันก็พอจะอ่านสายตานั้นได้ มันใช่แน่!
“ก็ดีแล้วที่ไม่มี เดี๋ยวผัวพี่มาต่อยหน้าผม”
“นายก็ด้วย อย่าให้สาวๆ นายมาทำฉันเดือดร้อนแล้วกัน”
“ไม่ต้องห่วง ผมปกป้องพี่อยู่แล้ว” เจ๋งพูดทั้งที่สายตาเขายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอ มือก็ขยับยุกยิกทำงานไป แต่คำพูดเขามันทำฉันพูดไม่ออก จนอีกฝ่ายต้องละสายตากลับมาที่ฉันอีกครั้ง “อะไร”
“เปล่า”
- ผู้เขียน
