ดวงตากลมหันกลับไปมองเสี้ยวหน้าคม แสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือทำให้เห็นหน้าเขาชัดขึ้น สายตาพี่น่านยังจับจ้องไปยังท้องถนนด้านหน้าด้วยสีหน้าปกติ
ตรงข้ามกับเธอที่ประโยคสั้นๆ ของเขาพาให้หัวใจเต้นแรง นิ้วเรียวกดตัวเลข ห้า-หก-แปด-สาม หน้าจอ
ไม่ใช่วันเกิดของเขา ไม่ใช่วันเกิดของเธอ ดูเหมือนเป็นเลขที่จำยาก แต่ดลยาจำได้ขึ้นใจ
ห้า-หก-แปด-สาม แอล-โอ-วี-อี
รัก… คือคำแปลของรหัสที่เธอในวันนั้นไม่คิดว่าคนไม่โรแมนติกอย่างเขาจะคิดได้
เขาตั้งรหัสนี้ให้เธอแต่ไม่ยอมบอก จนวันหนึ่งเธอค้นพบและรู้มันด้วยตัวเอง
รัก…
แต่มันก็สายไปแล้วในวันนั้นถ้าจะบอก
แล้ววันนี้ล่ะ ยังสายเกินไป จะสายเกินไปหรือเปล่า
อยากย้อนเวลากลับไปอยู่ตรงที่เก่า อยากจะทำให้เรื่องของเราดีกว่านี้
อยากย้อนคืนวันเวลา ให้เธอและฉันมีวันที่แสนดี
ให้เวลานี้มีเพียงแต่เรา… เหมือนเคย
เสียงเพลงในรถดังคลอ ดลยาเหลือบมองเสี้ยวหน้าคม หลับตาลงด้วยความ
