“ทำไมกลับมาเช้า ไปไหนมาริริ” เสียงของป้าเจที่กล่าวทักทาย เมื่อก้าวแรกของฉันเหยียบเข้ามาในบ้าน มันทำเอาฉันต้องสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ
“นอนบ้านไลลาค่ะ เพราะเมื่อคืนหนูรู้สึกไม่ค่อยดีค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทำแล้ว” ก็เค้าไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากฉันแล้วนิ มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งไป ที่ฉันเลือกที่จะช่วยใคร คนที่ฉันช่วยมักไม่เห็นค่าของมันเสมอ
“งั้นหรอ ป้าเป็นห่วงนะ ทำไมถึงไปนอนบ้านไลลาล่ะ”
“หนูได้ยินป้าเจทะเลาะกับพี่เจน” ฉันเป็นคนที่โกหกได้เนียนที่สุดเลย เพราะอะไรนะหรอ เพราะฉันมีหน้าเดียวไง แต่สีหน้าป้าเจเหมือนตะใจน้อยๆ แล้วเดินเข้ามากอดฉันทันที
“งั้นหรอป้าขอโทษนะ แต่ป้าอยากให้หนูกับชัดเจนลงเอยกันนะ หนูจะได้เป็นริริที่น่ารักของป้าตลอดไปไง ป้าเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็ก ป้าทำใจไม่ได้นะ ถ้าหนูจะจะแต่งงานหรือหนูจะมีแฟน”
“หนูไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ“ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้จริงๆนิ จะให้คิดไปถึงแต่งงานเลยหรอ
