ตอนที่ 7
1049 คำ
พื้นที่ถูกใช้อย่างคุ้มค่าทั้งบนหาดทรายและบริเวณเนินเขา เรือนไม้สักแต่ละหลังกลมกลืนไปกับธรรมชาติรอบๆ เพื่อตอบรับความต้องการของแขกทั้งชาวไทยและต่างประเทศ ดูช่างเป็นรีสอร์ทหรูหราสำหรับแขกกระเป๋าหนัก รถคันใหญ่สีดำเข้าไปจอดเทียบบริเวณหน้าอาคารไม้ที่จัดไว้สำหรับรับรองนักท่องเที่ยว แม้จะยังไม่เปิดให้บริการแต่ก็มีพนักงานบางส่วนมาทำงานกันบ้างแล้ว เมื่อลงจากรถรามสัมผัสได้ถึงสายลมอ่อนๆ ที่พัดเอากลิ่นทรายและน้ำทะเลมาแตะจมูก ชายหนุ่มหันไปมองรอบๆ มีรูปแกะสลักแบบอินเดียเรียงรายอยู่ก็ให้นึกสงสัย
“ทำไมคุณแม่ตั้งชื่อที่นี่ว่าอชันตารีสอร์ท”
“เมื่อสามปีที่แล้วคุณหญิงเดินทางไปอินเดีย ท่านไปเที่ยวตามพุทธศาสนสถานโบราณ เห็นว่าท่านประทับใจแคว้นมหาราษฏระ เมืองออรังกบาดมาก ท่านมีโอกาสขึ้นไปเยี่ยมชมถ้ำอชันตาบนที่ราบสูงเดคกัน เป็นถ้ำที่มีสถาปัตยกรรมยิ่งใหญ่มากเลยเก็บความประทับใจกลับมาที่นี่ และตั้งชื่อรีสอร์ทแห่งนี้ตามชื่อถ้ำอชันตา”
เทวาอธิบายให้ฟังอย่างลื่นไหล
“รีสอร์ทแบ่งออกเป็นสองโซนคือริมหาด เป็นโซนสปา มีห้องสปาห้าห้อง และเรือนพักบนเนินเขา ท่านอยากให้ออกแบบบาหลีแต่ตกแต่งด้วยภาพสีน้ำแบบเฟรสโกอย่างที่อชันตา อาจแตกต่างแต่ก็ดูกลมกลืน อืม....ผมขอเชิญคุณรามไปดูห้องทำงานดีกว่าครับ พอดีจะให้ดูใบสมัครของพนักงาน ผมเปิดรับเลขานุการให้คุณด้วยหนึ่งตำแหน่ง เพราะเดือนหน้าเราจะจัดงานเปิดตัวอชันตาอย่างเป็นทางการ”
เทวาเดินนำหน้าผู้ที่จะมาบริหารรีสอร์ทไปยังห้องทำงานซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของอาคารที่ใช้รับรองแขก ทางเดินนั้นตรงไปยังเรือนไม้หลังเล็กหันหน้าออกสู่ชายหาด เป็นเรือนไม้สักกั้นรอบด้วยกระจกติดฟิล์มสีดำสนิท เทวาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงเพื่อใช้ไขลูกบิดก่อนจะค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปด้านใน
“นี่เป็นห้องทำงานของคุณครับคุณราม”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปด้านในตามคำเชื้อเชิญ ภายในเป็นห้องที่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากห้องทำงานทั่วไป มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ติดกับกระจกด้านหนึ่ง ตู้เอกสาร ชั้นวางหนังสือ โซฟารับแขกเป็นไม้แกะสลักแบบโบราณ และ...ภาพสีน้ำใส่กรอบไม้วางซ้อนอยู่ที่มุมห้องราวไม่มีใครใส่ใจ รามทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงานอย่างเนือยๆ
“ใบสมัครอยู่บนโต๊ะครับ ถ้ามีอะไรผมอยู่ที่โอเปอเรเตอร์ด้านนอก เชิญคุณรามตามสบาย”
ทันทีที่ประตูปิดลงชายหนุ่มถึงกับถอนใจยาว พิงเก้าอี้แหงนหน้ามองเพดาน สักพักจึงหยิบกองกระดาษที่วางซ้อนกันบนโต๊ะมาดูอย่างไม่ตั้งใจนัก เป็นใบสมัครงานติดรูปถ่ายและชื่อผู้สมัครใบแล้วใบเล่าที่ผ่านตาไป จวบจนใบสุดท้าย เป็นใบหน้าที่เขายังจำได้ติดตาเมื่อวานนี้...กลางถนน
“นางสาวลักษมี เศรษฐกร”
มือของชายหนุ่มสั่นเล็กน้อย ดวงตาที่จ้องมองกระดาษแผ่นนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่ชิงชังยิ่งนัก คงเป็นเวรกรรมที่ผู้ก่อไม่อาจหนีพ้น ผู้หญิงที่ทำร้ายน้องชายปางตายจึงต้องหลุดเข้ามาอยู่ในวังวนของความพยาบาทอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง หากมิใช่ความบังเอิญ ฟ้าคงมีตาไม่เข้าข้างผู้ที่เป็นฝ่ายกระทำข้างเดียว ริมฝีปากนั้นเหยียดออกอย่างเหี้ยมเกรียม ตอนนี้เขาตัดสินใจได้แล้วว่าใครสมควรได้รับตำแหน่งเลขานุการส่วนตัวที่จะมารับผิดชอบงานให้เขาได้ ชายหนุ่มเก็บใบสมัครส่วนที่เหลือไว้ในลิ้นชักชั้นล่างสุด มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องได้รับตำแหน่งนี้ รามเอื้อมมือไปกดปุ่มอินเตอร์คอมอย่างรวดเร็ว
“เทวา.....เข้ามาหาผมหน่อย”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กริ๊ง.....กริ๊ง...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนเช้าที่อากาศมืดครึ้ม ลักษมีจำต้องวางมือจากงานในครัวแล้วรีบวิ่งออกมารับอย่างรีบร้อน
“สวัสดีค่ะ บ้านแม่มิ่งขวัญค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมเทวาโทรมาจากอชันตารีสอร์ท ขอเรียนสายคุณลักษมี เศรษฐกรครับ”เสียงตามสายสร้างความประหลาดใจให้หญิงสาวไม่น้อยก่อนจะตอบว่า
“ลักษมีรับสายค่ะ ไม่ทราบว่า.....”
“สวัสดีครับคุณลักษมี ผมโทรมาเพื่อนัดสัมภาษณ์คุณวันนี้สิบโมงเช้า ไม่ทราบว่าคุณลักษมีสะดวกหรือไม่ครับ”
ลักษมีอึ้งไปเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบตอบรับ “ค่ะ...ค่ะ....ได้ค่ะ” แม้เสียงสัญญาณของอีกฝ่ายขาดหายไปแล้วแต่หญิงสาวยังคงกำหูโทรศัพท์ไว้แน่น สองสัปดาห์แล้วที่เธอทิ้งใบสมัครไว้ตามที่ต่างๆ อชันตารีสอร์ทเป็นที่แรกที่ตอบกลับให้เธอไปสัมภาษณ์ แต่ดูเหมือนเป็นการสัมภาษณ์ที่รีบร้อนเหลือเกิน ในดวงตาเศร้ามีแววแห่งความยินดีวาบขึ้นมาชั่วขณะก่อนที่มันจะถูกกลืนหายไปในความหม่นหมองที่ทับถมหัวใจยามนี้ แม้จะเฝ้าเพียรกล่อมตัวเองว่าเธอลืม ผู้ชายคนนั้นได้แล้วนับพันหน ทว่าก็อดที่จะคิดมิได้เลยว่าเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลายสายอาจจะเป็น ราช ผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ
“ใครโทรมาน่ะ มีมี่”
“อชันตารีสอร์ทค่ะ เขานัดไปสัมภาษณ์วันนี้เลย .....แม่!!!”
หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อหันไปพบกับภาพที่มารดาทรุดฮวบลงที่ประตู ลักษมีรีบถลาเข้าไปประคองหญิงวัยกลางคนด้วยความตกใจสุดขีด
“แม่..แม่...แม่เป็นอะไร”
เธอยิ่งตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงกระจายเป็นจุดเล็กๆ อยู่บนแขนเสื้อของมารดา ใบหน้านั้นซีดเผือดไม่มีเลือดเลี้ยงแม้แต่น้อย หลายเดือนมานี้มารดามีอาการไม่สบายกระเสาะกระแสะ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะอาจเป็นอาการของผู้หญิงที่เลยวัยทองมาแล้ว หากแต่บัดนี้อาการของมิ่งขวัญทรุดหนักลงจนลักษมีเริ่มครั่นคร้ามเสียแล้วว่ามันอาจไม่ใช่อาการเจ็บป่วยธรรมดา
- ผู้เขียน
